#uzdrowiciel

Trudno mi to inaczej opisać, ale w tym czasie naprawdę otaczała Wojtyłę jakaś czarodziejska aura. Jego przybycie wywoływało w ludziach wielkie poruszenie...

"Zwracam się teraz do odpowiedzialnych", a miał na myśli przywódców mafii. "Nawróćcie się"! Potem nastąpiło coś niezwykłego. Kilku mafijnych bossów, postanowiło posłuchać wezwania papieża.

Tego dnia nie było w Krakowie sklepu, który nie byłby udekorowany plakatami z papieżem albo Faustyną. Widziałem nawet chińską restaurację z wizerunkami świętej.

Wszyscy czekający na niego nie interesowali go tak naprawdę, był oczywiście miły, witał się z każdym, nie przybył tu jednak z ich powodu. Czułem to bardzo wyraźnie. Czego on wypatruje?

Do ks. Dziwisza zgłosił się śmiertelnie chory człowiek z Nowego Jorku. To był zamożny Żyd. Napisał, że ma w życiu jeszcze tylko dwa życzenia: spotkać się z papieżem, a potem umrzeć w Jerozolimie...

No i czego się dowiedziałem? Niczego. Watykan szepcze po kątach o cudzie, z którym wiąże się badanie krwi. Czas: 31 października 1995 roku.

- Siedziałem wtedy w jeepie papieża, ale ani nie widziałem pistoletu, ani nie słyszałem strzału. Pamiętam tylko, jak nagle poderwały się wszystkie gołębie - mówił Arturo Mari, długoletni fotograf Papieża.

Karol Wojtyła jako papież przypominał umorusanego zawodnika rugby. Kardynałowie z Kurii darli włosy z głów. Od samego początku spięcia wydawały się nieuniknione.

Orygenes - jeden z ojców Kościoła - twierdził, że "nawet samym apostołom nikt by nie uwierzył, gdyby nie to, że dokonywali cudów". A jak jest z naszą wiarą w cuda?

Uzdrowienie chorego na białaczkę z Meksyku i odzyskanie wzroku przez księdza z rzymskiego kościoła Santa Maria dei Monti - to opisane przez niemieckiego dziennikarza Andreasa Englischa cuda, które zdarzyły się jeszcze za życia Jana Pawła II.

{{ article.description }}