#wspólnota kościoła

Dopóki człowiek z mojej szeroko rozumianej wspólnoty, czyli wspólnoty Kościoła ma w sobie tyle pokory, żeby nie uważać, że wie wszystko na pewno i że jego duchowość, przekonania i pobożność są jedyne właściwe, da się razem żyć. Kiedy ktoś zaczyna czuć się nieomylny, jednocześnie brnąc w tę czy inną podstępną herezyjkę – wtedy zaczynamy mieć problem.

W intencji przekazanej za pośrednictwem Światowej Sieci Modlitwy Papieża, Franciszek poleca pamięci przed Bogiem ruchy i wspólnoty kościelne. Są one owocem trwającej w Kościele od początku Pięćdziesiątnicy, kiedy to Duch Święty zjednoczył różne języki w wychwalaniu Boga i wyznawaniu tej samej wiary.

Precyzja bywa pomocna w życiu, także w życiu wiary. Słowa mają swoje znaczenie i jeśli chcemy nie tylko precyzyjnie wyrazić to, co myślimy, ale także precyzyjnie - na ile to możliwe - myśleć, to warto nieustannie przypominać, co one znaczą.

W wyznaniu wiary, jakie co niedzielę recytujemy podczas każdej Mszy, powtarzamy, że wierzymy w "jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół". W tym zdaniu zawarta jest cała teologia, nieco historii, tradycja, a także wszystkie nasze nadzieje. W taki Kościół wierzymy - pytanie jednak, w jakim Kościele żyjemy, to znaczy, jak wyobrażamy go sobie dzisiaj, a co za tym idzie, jaką sobie przypisujemy w nim rolę? Wiemy przecież, że tak jak Królestwo niebieskie można przedstawić za pomocą wielu obrazów, tak samo jest też z Kościołem.

Maronicki arcybiskup Damaszku, Samir Nassar zaapelował do chrześcijan Zachodu, by pomogli 12 mln syryjskich uchodźców i przesiedleńców. W liście do Pomocy Kościołowi w Potrzebie nazwał trwający od 2011 r. konflikt w Syrii "najbardziej okrutnym ludzkim dramatem od czasu II wojny światowej".

List Papieża do arcybiskupa Montrealu kard. Jeana-Claude'a Turcotte'a

{{ article.description }}