Bł. Bronisław Markiewicz - Przyjaciel młodzieży

Jego pasją było wychowanie młodzieży, której poświęcił całe swoje życie. Urodził się 13 lipca 1842 r. w Pruchniku k. Jarosławia. W rodzinnym domu otrzymał staranne wychowanie religijne. Będąc w gimnazjum w Przemyślu, przeżył dość głęboki kryzys wiary, co z pewnością pomogło mu zrozumieć w późniejszym czasie problemy nastolatków. Usłyszawszy Boży głos, wzywający go do służby kapłańskiej, w 1863 r. wstąpił do seminarium przemyskiego, a po jego ukończeniu w 1875 r. przyjął święcenia kapłańskie.

Pragnieniem młodego kapłana była duszpasterska praca z młodzieżą, dlatego podjął studia z pedagogiki, filozofii i historii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po ich ukończeniu, oprócz opieki duchowej nad młodymi, wykładał także teologię pastoralną w seminarium przemyskim. Był także spowiednikiem sióstr zakonnych i kapelanem więzienia. Zakładał stowarzyszenia wspierające ubogich. Troszczył się o rozwój polskiej kultury, dlatego organizował świetlice, czytelnie, katechizował dzieci, młodzież i dorosłych.

W czasie intensywnej pracy duszpasterskiej ks. Markiewicz odkrył w sobie nowe powołanie do życia zakonnego. Dlatego w 1885 r. wyjechał do Italii, gdzie wstąpił do nowego zgromadzenia księży salezjanów. Swoje pierwsze śluby zakonne złożył na ręce św. Jana Bosco, założyciela zgromadzenia.

Niestety, wkrótce potem bardzo ciężko zachorował na gruźlicę i cudem uniknął śmierci. W 1892 r. zalecono mu, by powrócił do Polski. Po okresie rekonwalescencji ks. Bronisław rozpoczął w Miejscu Piastowym k. Krosna w diecezji przemyskiej. Część swojej plebanii dostosował do potrzeb internatu dla ubogich chłopców. W działalności wychowawczej wspierali go duchowo jezuici ze Starej Wsi k. Brzozowa.

W Miejscu Piastowym, na wzór salezjańskiego Oratorium, założył Instytut Wychowawczy, w którym troszczył się o wychowanie i edukację setek ubogich chłopców, głównie sierot. Tam też w 1897 r. założył nowe zgromadzenie zakonne pod opieką św. Michała Archanioła (stąd jego popularna nazwa: michalici). Głównym hasłem Zgromadzenia jest zawołanie: „Któż jak Bóg!”. Ks. Bronisław zachwycał się wielkością i dobrocią Boga. Inspirował się duchowością św. Jana Bosco. Założył też gałąź żeńską zgromadzenia, siostry michalitki.

Obok praktycznej działalności edukacyjnej, ks. Bronisław prowadził także szeroką działalność wydawniczą. To z jego inicjatywy powstał miesięcznik „Powściągliwość i praca”, który wyrażał duchowość michalitów. Sam był przykładem człowieka niezwykle pracowitego, prowadził skromne życie. Pisał: „Chciałbym zebrać miliony dzieci i młodzieży z wszystkich krajów i narodów, żywić ich za darmo i przyodziewać ich na duszy i na ciele”. Zabiegał o postawę trzeźwości w polskim narodzie, demaskował nędzę, brak pracy, poniżanie godności człowieka oraz różne formy zniewolenia i deprawacji. Przypominał, że „Powściągliwość i praca to najpewniejsze fundusze. Miliony wydawane na napoje alkoholowe, na tytoń, na loterię i na inne zbytki mogą pokryć aż nadto wszystkie wydatki konieczne na ubogich, i jeszcze w dodatku przyjdziemy do majątku, do zdrowia i do szczęścia społecznego... Powściągliwość i praca rozwiążą kwestię socjalną nie tylko u nas, ale i na całym świecie”.