Bł. Marcelina Darowska – mądra wychowawczyni

Marcelina urodziła się 16 stycznia 1827 roku w Szulakach na Podolu, w rodzinie ziemiańskiej. W domu otrzymała gruntowne wykształcenie. Od najmłodszych lat pomagała wiejskim dzieciom w nauce czytania i pisania; chętnie też odwiedzała chorych. Podporządkowując się woli ojca, w wieku 22 lat, wyszła za mąż za Karola Darowskiego. Małżeństwo to nie trwało jednak długo. Mąż Marceliny zmarł po trzech latach, pozostawiając sierotami dwójkę dzieci. Wkrótce zmarł także synek Marceliny.

Podczas pobytu w Rzymie Marcelina odkryła, że Bóg powołuje ją na drogę życia zakonnego. Zetknęła się wtedy z Ojcem Hieronimem Kajsiewiczem z zakonu zmartwychwstańców, a także z Józefą Karską, która pragnęła, podobnie jak Marcelina, oddać swoje życie Bogu i ludziom. Marcelina nie mogła jednak od razu zrealizować swojego planu, bo musiała wrócić na Podole, gdyż zachorowała jej córka. Zdążyła jednak złożyć prywatny ślub czystości. Po powrocie do kraju poświęciła się pracy społecznej, wspomagając swą radą uwłaszczonych właśnie chłopów. 

Gdy w 1863 roku zmarła Józefa Karska, przełożoną zgromadzenia została Matka Marcelina, która przeniosła nowe Zgromadzenie Niepokalanek do Jazłowca na Podolu. Chociaż zmartwychwstańcy zachęcali ją do pracy wśród Polonii, ona jednak uważała, że działalność edukacyjna i wychowawcza na terenie Polski jest o wiele ważniejsza. Matka Marcelina pragnęła przez „pracę organiczną” powstrzymać falę opuszczania ziem ojczystych przez polską młodzież. Wielki wpływ na postawę patriotyczną wywarli zmartwychwstańcy, którzy podtrzymywali w Polakach nadzieję rychłego odzyskania niepodległości. Dla Matki Darowskiej Ojczyzna była środowiskiem danym przez Stwórcę, by w konkretnej kulturze i historii własnego Narodu realizować powołanie do świętości.

Bóg obdarzył Matkę Marcelinę wieloma łaskami mistycznymi, ona jednak bardzo je ukrywała. Widoczne za to dla wszystkich były wielkie owoce jej całkowitego zjednoczenia z Bogiem. Zakładała kolejne szkoły i pensje dla dziewcząt, m.in. w Jarosławiu i Nowym Sączu. Ostatnią fundacją był dom w Szymanowie pod Warszawą, na którego zbudowanie otrzymała pozwolenie władz carskich, ku wielkiemu zaskoczeniu wszystkich. W szkołach, które zakładała, zwracano uwagę na indywidualny tok nauczania oraz na praktyczne przygotowanie dziewcząt do spełniania roli matki, nauczycielki katolickiej wiary i patriotyzmu. Razem z innymi Siostrami uczyła młodzież odpowiedzialności za społeczność, w której się żyje.

Matka Marcelina zmarła 5 stycznia w 1911 roku w Jazłowcu, pozostawiając po sobie 144 tomy maszynopisów, w których zawarła wiele pouczeń ascetycznych i przeżyć mistycznych. Napisała je piękną polszczyzną, jak przystało na kogoś, kto osobiście spotkał się z narodowym wieszczem Adamem Mickiewiczem.