Dlaczego mamy "dzień święty święcić"? Niedzielna Eucharystia daje nam dwie niezbędne rzeczy

"Katechizm Kościoła katolickiego zdecydowanie, a nawet ostro nazywa szabat »dniem sprzeciwienia się niewolnictwu pracy i ubóstwieniu pieniądza«. Uwalnia nas choćby w jeden dzień z siedmiu z niewoli codziennych trosk i pozwala, byśmy patrzyli w górę na Boga. Częścią odpoczynku jest duchowe odnowienie dzięki mszy. Dopełnienie przez nas niedzielnego obowiązku daje nam dwie niezbędne rzeczy". Przeczytaj fragment książki "Msza święta. 100 pytań, 100 odpowiedzi".

Jedno z dziesięciu przykazań ostrzega nas, abyśmy pamiętali o dniu szabatu: "Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty" (Wj 20,8-11). Szabat był siódmym dniem tygodnia - dniem, który nazywamy niedzielą. Jak mówi przykazanie, Izraelitom nie wolno było wykonywać żadnej pracy w szabat. Nawet zwierzętom domowym trzeba było pozwolić odpocząć. Do czasów Nowego Testamentu faryzeusze rozwinęli różnego rodzaju reguły dotyczące tego, co wolno, a czego nie wolno robić w szabat. Często dyskutowali z Jezusem na ten temat: "Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: »Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?«. On im odpowiedział: »Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom«. I dodał: »To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu«" (Mk 2,23-28). Ważne jest, aby zauważyć, że Jezus nie sprzeciwił się samemu szabatowi. Zachowywanie szabatu jest jednym z przykazań. Wyraził sprzeciw jedynie wobec legalizmu, który pomija to, co w szabacie najważniejsze. Miał to być dzień odpoczynku, gdy ludzie zaprzestają pracy i zwracają uwagę na sprawy wyższe. Nie miał to być nieprzyjemny wysiłek sam w sobie. Katechizm Kościoła katolickiego zdecydowanie, a nawet ostro nazywa szabat "dniem sprzeciwienia się niewolnictwu pracy i ubóstwieniu pieniądza" (KKK 2172). Uwalnia nas choćby w jeden dzień z siedmiu z niewoli codziennych trosk i pozwala, byśmy patrzyli w górę na Boga.

Tego nie wiesz o niedzielnej mszy, a może zmienić twoje życie

Wiara

Jezus zatem nigdy nie uchylił przykazania, by zachowywać szabat. Chrześcijanie jednak traktują swój dzień odpoczynku jako dzień Pański (jak jest nazywany od czasów Nowego Testamentu), niedzielę, dzień, w którym Jezus Chrystus powstał z martwych. Zmartwychwstanie Chrystusa jest faktem historycznym, będącym w centrum wiary chrześcijańskiej. Zmartwychwstanie Chrystusa w niedzielę jest wypełnieniem szabatu. Zapowiada nasz własny odpoczynek z Chrystusem w niebie.

Częścią odpoczynku jest duchowe odnowienie dzięki mszy. Dopełnienie przez nas niedzielnego obowiązku daje nam dwie niezbędne rzeczy: odpoczynek i bliski kontakt z Bogiem. Przypomina o Bożej miłości i celu naszego życia, jest okazją, aby oddać Bogu należną cześć. To ważne zwłaszcza we współczesnym zeświecczonym społeczeństwie, gdzie pokusą jest nieustanna praca - albo nakłanianie, by inni pracowali dla nas bez przerwy. Jesteśmy jednak czymś więcej niż tylko pracującymi maszynami. Jesteśmy dziećmi Bożymi, mającymi nie tylko prawo, ale i obowiązek, by samemu się doskonalić i pomagać doskonalić się innym. Obowiązek pójścia w niedzielę na mszę wyrywa nas z cyklu nieprzerwanej pracy. Zmusza, abyśmy zrobili miejsce w swoim życiu na radość, czy to nam się podoba, czy nie! Spędzamy godzinę tygodniowo, przypominając sobie o tym, że jest coś poza naszą nieustanną pogonią za rzeczami materialnymi.

Jesteśmy czymś więcej niż tylko pracującymi maszynami. Jesteśmy dziećmi Bożymi, mającymi nie tylko prawo, ale i obowiązek, by samemu się doskonalić i pomagać doskonalić się innym.

Kościół uczy, abyśmy w niedzielę unikali robienia czegoś, co przeszkadzałoby w odpoczynku, który jest konieczny dla naszych ciał i umysłów - odpoczynku, który pozwala nam uporządkować życie i skierować je ku Bogu. Niekiedy trudno jest uniknąć pracy w niedzielę, lecz musimy być pewni, że pracujemy z autentycznej potrzeby, a nie ze zwykłego nawyku czy skłonności. Taką zasadę ustanowił dla nas Jezus: konieczność rządzi obowiązkiem szabatu, tak jak konieczność zmusiła Dawida i jego ludzi do zjedzenia chlebów pokładnych. Nawet jednak, gdy pracujemy w niedzielę z ważnego powodu, musimy być pewni, że robimy, co możemy, aby żyć w sposób, który uznaje dzień Pański. Musimy znaleźć trochę czasu, żeby móc pójść na mszę, co najczęściej nie jest takie trudne.

Poza każdą niedzielą są także pewne dni w ciągu roku, gdy Kościół wymaga od nas, byśmy uczestniczyli we mszy i powstrzymali się "od prac służebnych", które "ze swej natury przeszkadzają święcić te dni" (KKK 2042). Te święta nakazane są ważnymi uroczystościami w kalendarzu Kościoła (zob. pytanie 34: Jak często muszę uczestniczyć we mszy?).

Zarówno w przypadku niedziel, jak i innych świąt można wypełnić obowiązek pójścia na mszę wieczorem w dniu poprzedzającym święto, jeśli tylko w okolicy jest odprawiana taka msza. Ponieważ Kościół traktuje ten obowiązek bardzo poważnie, w większości parafii dokłada się starań, aby ułatwić zastosowanie się do niego.