Dramat wyboru. Jak rozeznać powołanie?

Ja bym jeszcze jedno dodał do artykułu: buduj na swoich sukcesach: http://www.operator-paramedyk.pl/2014/02/12/decyzja/ .

Coś w tym faktycznie jest. Tekst sensowny, ale zawsze zadaję sobie pytanie co z talentami, pasjami, które przecież każdy otrzymał i ma je rozwijać. Co jeśli nasze prawdziwe pasje wynikające z talentów, które otrzymaliśmy kłócą się z byciem dobrym mężem i ojcem chrześcianinem? Mamy z nich prawie w całości (lub w całości) rezygnować? Przecież Bóg wyraźnie kładł nacisk na rozwój talentów.

No to hop!

Pot i krew tego właśnie potrzebuje i tego sie boje.Może marzymy o heroicznej miłości i poświecaniu samego siebie a nie potrafimy w szarym dniu zapomnieć o sobie o naszej dumie i egoizmiie.Czekam na znak i potwierdzenie zamiast ruszyć za tym co mam w sercu i kierować sie drugim przed sobą. Dla mnie to sedno tego co sie wokól mnie i we nie dzieje.

Mocne to.  Dla tych, którzy tego nie rozumieją (czyli zdecydowanej mniejszości) dodam, że felieton ten jest napisany jak biały wiersz; kilka mocnych kresek, które mają zarysować ważny problem. Resztę ma nam dopowiedzieć nasza wrażliwość. np: czyż miłość oznacza tylko radość i szczęście? To infantylne. Jezus wszak sam powiedział, że nie ma większej miłości niż ta, gdy ktoś życie oddaje za swoich przyjaciół. I ON oddał. Nie wykluczone , że jest w tym i szczęście, ale na pewno też i łzy i pot i sól i piasewk i cierpienie.

Jasssne. W szczególności to takie jest proste i zerojedynkowe, jak mąż krzywdzi, a małe dzieci cierpią. A co, niech one też sobie posmakują - z nieswojego wyboru - tego piasku, soli i krwi...

"Czytam i mi się krew gotuje : "Chrześcijanin nie wybiera szczęśliwej przyszłości z marzeń. Chrześcijanin wybiera realną miłość, która ma smak piasku i soli, potu i krwi." Tak to prawda powołani jesteśmy do miłości, ale to właśnie przez miłość odnajdujemy szczęście. Dla mnie kretynizmem jest rozdzielanie tych twóch wartości." Bartek, nie wiem jaka jest Twoja miłość, ale moja - to na przemian chwile szczęścia i właśnie cierpienie, piasek w zębach i łzy. Wydaje mi się, że nie tu nie chodzi o rozdzielanie dwóch wartości - albo miłość albo szczęście. Chodzi o to, że miłość - taka, do jakiej jako istoty niedoskonałe, tu, na ziemi jesteśmy zdolni - ma w sobie i tą jasną i ciemną stronę - ogromne cierpienie i wielkie szczęście - takie dwa w jednym ;) Przykład Jezusa jest chyba najlepszy. Jeśli kogoś kochasz - umierasz dla niego. Niekoniecznie na krzyżu, ale jest na to tysiąc innych sposobów. Dlaczego? Przez nasz ludzki egoizm. Innej miłości nie ma. A mówienie tutaj o optymizmie jest nieporozumieniem. Ojciec Werhun psuje nasz cukierkowy obraz przyszłości pod hasłem "najważniejsze to lubić, to co się robi i będzie super!!! będziemy szczęśliwi!!!" - to nieprawda. Czasem będziemy szczęśliwi, a czasem wkurzeni i smutni. Nie ma innego życia.

Przecież mowa tutaj o "waleniu głową w mur", jak to w życiu - nawet realizując swoje idealne powołanie i wymarzoną drogę, zdarzają się momenty zwątpienia. A autor przestrzega przed takim patrzeniem na powołanie - jako na idealny wybór, odsuwający od nas trudy i zmagania, bo wszędzie nas to spotka, od tego nie uciekniemy. Bardzo pozytywny tekst :-)

Bo jestem homoseksualny, a będąc katolikiem nie mam wyboru. Bo żony miał nie będę, księdzem nie zostanę, ale sam to i owszem.  Chyba możesz być księdzem. Nie sama skłonność jest grzechem, ale czyn. Chyba się nie mylę, że wśród księży są i homoseksualiści.

Czytam i mi się krew gotuje : "Chrześcijanin nie wybiera szczęśliwej przyszłości z marzeń. Chrześcijanin wybiera realną miłość, która ma smak piasku i soli, potu i krwi." Tak to prawda powołani jesteśmy do miłości, ale to właśnie przez miłość odnajdujemy szczęście. Dla mnie kretynizmem jest rozdzielanie tych twóch wartości. "A kochać znaczy umrzeć dla siebie." - nie umrzeć dla siebie, ale umrzeć dla swojego egocentryzmu, zacząć dostrzegać innych ludzi i Boga, zachwycać się tym co Cię otacza i dbać o to. To dla mnie znaczy kochać. Tyklo jeśli stawiasz życiu wymagania niepotrafiąc zaufać Bogu, że on Cię kocha i wszystko będzie dobrze, kiedy popadasz w lenistwo i nie chcesz wziąść odpowiedzialności za swoje życie pozostaje Ci użalanie się i jęczenie. Jeśli chcesz zostać kapłanem z braku lepszego pomysłu na życie, żeby się gdzieś schować znaleźć jakiś stabilny przyczułek na razie odpóść sobie. PS. Bardzo lubie Banitów, ale cóż ... bez przesad.

W końcu jakaś w miarę satysfakcjonująca odpowiedź na temat wyboru powołania. Choć do nagłówka podszedłem nieufnie. Dziękuję. Dlaczego Nieufnie? Bo jestem homoseksualny, a będąc katolikiem nie mam wyboru. Bo żony miał nie będę, księdzem nie zostanę, ale sam to i owszem. I nie wybierałem tego, nie mam tej możliwości. Gdyby jeszcze o. Wojciech pokusił się o próbę wytłumaczenia mi, dlaczego Bóg pozwolił, żebym nie mial wolności w wyborze powołania byłoby super.

O, dziękuję. Właśnie tego dziś potrzebowałam! :)

Nie zgadzam się....  Każda z drug ma swoje wady i zalety i nigdzie nie ominą nas problemy. Okej. Ale czemu mam żałować ?? Czemu mam płakać nad swoim losem ?? Uderzać głową o mur ?? Brzmi to pesymistycznie... A to jest nie prawda. Mogę być osobą wierzącą, ale i spełnioną zawodowo i szczęśliwą z życia. Jeśli nie ma radości w życiu to jedyne co mi pozostaje to śmierć... Po za tym jak mogę nieść miłość innym skoro jestem niezadowolony, zgnuśniały i żyje przeszłością  ?? Cóż za optymizm "Przestań się bać, ludzie i tak cię zgnoją i wszędzie będzie ci źle, ale co tam dasz sobie radę... "

Konkret. "Albowiem jeżeli ziarno upadłszy w ziemię nie obumrze zostanie samo jedno". "Ja sam i mój dom służyć chcemy Panu".