Jak długo powinno trwać narzeczeństwo?

Jesli dla kogos slub na 150+ osob to podstawa, to pewnie i masz racje...

na 60 osób ciężko uciułac w dwa lata. A jak chce się zaprosić rodzinę i ugościć (w domu nie zmieszczę 60 osób, a to są tylko rodzice, dziadkowie, ciocie z kuzynostwem i ich dziećmi) to salę trzeba rezerwować 2 lata wcześniej. Nie śpieszmy się z osądami.

mój ślub z obiadem dla rodziny kosztował 6000 zł ze wszystkim. było pięknie, stylowo i to pamiątka na całe zycie. nie chciałabym niczego zmieniac nawet gdybym miała kupę forsy bo to w ogóle nie chodzi o imprezę! kto tego nie pojął to w ogóle niech sobie ślub koscielny odpusci!

Gratuluję decyzji skromnego przyjęcia weselnego ! :)  Sakrament powinien być głównym punktem tego dnia, a nie ,,impreza po", niestety w całym zamieszaniu w przygotowaniu dużego wesela, łatwo zagubić świadomość centralnego wydarzenia tego dnia.

Zgadzam się z tym zagubieniem centralnego wydarzenia tego dnia. Jednak trudno mi się zgodzić z kwestią skromności - o ile byłaby taka potrzeba, oczywiście zdecydowałbym się na tak skromne przyjęcie, jednak inną sprawą jest rodzinna tradycja organizowania przyjęcia dla całej - niezwykle licznej - rodziny... Ślub jest dla Państwa Młodych. Wesele robi się z myślą o Rodzinie i Przyjaciołach...

Moze zaznal..... ponoc sporo z nich lubi innych facetow....

Jeżeli uczucie bliskości drugiej osoby sprowadzasz wyłącznie do relacji damsko - męskich to szczerze ci współczuję. Abstrachując już od tego, iż ksiądz zanim został księdzem też był zwyczajnym człowiekiem, zdolnym do zakochania i angażowania się w jakieś związki.

Skąd wiesz, że nie zaznał ?

Zaskoczę Cię, ale geje/pedofile są także wśród górników, młynarzy, nauczycieli, cieśli, rzemieślników, artystów, pisarzy, naukowców, profesorów, producentów prezerwatyw, sklepikarzy, kwiaciarek, dentystów..... Ci bardziej kumaci zrozumieją co mam na myśli. 

Widzęże ktoś tu tvp i tvn ogląda... TFU.

Wiesz że wdowiec MOŻE zostać zakonnikiem?

Żeby się dowiedzieć tego wszytkiego o czym piszesz, pór roku nie wystarczy. Kryzysowe sytuacje, może na szczeście, nie wystepują z regularnoscią "co miesiąc", żeby się przekonać jak partner/ partnerka się zachowa. Ludzie, chyba wszyscy w początkowym okresie związku, przez kilka miesięcy starają się dobrze wypaść; dopiero po wielu miesiącach wspólnego życia można przekonać się jakie kto ma przyzwyczajenia, nawyki itp. Porada księdza jest wydumanym teoretyzowaniem bez związku z rzeczywistością.

Bzdura. Trzeba zacząć od rozróżnienia dwóch terminów: "związek" i "narzeczeństwo". Rozumiem, że "narzeczeństwo" następuje po zaręczynach, tzn. po PODJĘCIU DECYZJI o ślubie. Poważny mężczyzna pytanie "Wyjdziesz za mnie?" zadaje, kiedy sam już podjął decyzję, że tego chce. Poważna kobieta odpowiada "Tak", kiedy podjęła już decyzję, że tego chce. W tym wypadku zgadzam się z księdzem - NARZECZEŃSTWO nie powinno trwać za długo. Nie ma na co czekać. Decyzja została podjęta. Wystarczy już tylko zorganizować ślub i - ewentualnie - wesele. Mnie i mojemu Mężowi zajęło to 5 miesięcy z hakiem. I całe szczęście - dłużej bym już nie wytrzymała. Związek natomiast, który ma doprowadzić do rozeznania i tej decyzji, czy chcę z kimś spędzić całe życie, czy nie, moim zdaniem może trwać długo lub krótko - tutaj nie powinno się nikogo ograniczać, nie wolno wpychać w żadne ramy (24 miesiące, 36-48 miesięcy, 60 miesięcy - śmiech) to po prostu zależy od indywidualnych cech ludzi, których to dotyczy. Znam takich, którzy po roku znajomości się pobrali i są przeszczęśliwym małżeństwem od wielu lat; znam i takich, którzy przez wiele lat byli razem, zanim postanowili się pobrać i są równie szczęśliwi teraz. Co do wspólnego mieszkania - bzdura, bzdura, bzdura. Udawać małżeństwo, nie będąc nim? Żart. Na tej samej zasadzie można iść do kościoła, usiąść w konfesjonale i poudawać księdza. Albo iść do szpitala poudawać lekarza, założyć kitel, wejść na salę i kogoś zoperować. Ciekawe jakie będą tego efekty. W przypadku małżeństwa i udawania go wcześniej - dokładnie tak samo. Może akurat się komuś poszczęści, ale 90% mieszkających ze sobą par, które znam, rozstało się przed ślubem. O ile w ogóle zdecydowało o ślubie, bo w sumie po co się uwiązywać, skoro i tak już mieszkamy razem i żyjemy, jak małżeństwo? Bez ślubu przynajmniej wypisać się jest łatwiej...

Zgadzam się tylko co do jednego. Nie wystarczy "randkowanie", żeby kogoś poznać - trzeba go poznać w codzienności. Ale wcale nie trzeba (i wręcz nie powinno się!) mieszkać z kimś, żeby to zrobić. Ja z moim Mężem widywałam się praktycznie codziennie w najbardziej prozaicznych sytuacjach. Razem chodziliśmy na Msze św., razem sprzątaliśmy, jedliśmy obiady u jednych lub drugich rodziców, razem się uczyliśmy, razem czytaliśmy, razem oglądaliśmy filmy, razem chodziliśmy na imprezy, razem spotykaliśmy się ze znajomymi, razem robiliśmy zakupy, a jak trzeba było, to razem też malowaliśmy czyjś pokój. W takich sytuacjach można zobaczyć, jaki stosunek ma ukochany do swoich rodziców, do swoich przyjaciół i znajomych, do dzieci, do innych, do mnie, a przede wszystkim - do Pana Boga. A jak zna się już ten stosunek i jest on godny podziwu - decyzja o małżeństwie wcale nie jest trudna. :)

Moi rodzice byli narzeczeństwem "zaledwie" kilka miesięcy i stworzyli wspaniałą rodzinę. Takie wyliczanie czasu narzeczeństwa uważam za totalną bzdurę. Ślub bierze się, gdy jest się pewnym że to jest osoba z którą chce się spędzić resztę życia.

dodam jeszcze, że mój tata oświadczył się zaledwie 3 miesiące po poznaniu się zmoją przyszłą mamą.

Wszystko jest kwestia indywidualna..........! 

Co do zakazu mieszkania przed ślubem - bzdura, bzdrua, bzdura, bzdura. Większość moich znajomych i członków rodziny , jakieś 70% par - wzięło rozwód po ślubie kościelnym. Śluby kościelne nie gwarantują trwałości związku. Niektórym się przypadkiem poszczęściło po ślubie kościelnym i nadal są razem. Większość małżeństw które znam - nie miała tego szczęścia. Mieszkanie razem nie jest udawaniem małżeństwa. Chyba nie zroumiałeś w ogóle o co chodzi. Mieszkanie razem to jest konkubinat i dobrze sprawdza się w praktyce. Wielu osobom świetnie pasuje. I o to chodzi. Nie nalezy nikogo namawiać do małżeństwa, jeżeli ludzie nie są sami do niego przekonani. Niech sobie poprubują wspólnego życia w konkubinacie.

Zgadzam się, głupotą jest nazywanie "udawaniem" małżeństwa wspólne przed nim zamieszkiwanie. Jeśli dwoje ludzi się kocha i chcę ze sobą mieszkać- jak najbardziej! Wspólnie spędzają czas, cieszą się swoją obecnością- jeśli kogoś kochasz chcesz z nim przebywać możliwie jak najdłużej. Chyba ważne jest to co ma się w sercu- milość do drugiego czlowieka, i jest ona taka sama przed i po ślubie :)

Dokładnie :), dobrze napisane :) Paradoksem dzisiejszych czasów jest to, że ludzie mogą mieszkać ze sobą przed ślubem (społecznie jest to już przyjęte), to rozwodów jest coraz więcej, zamiast coraz mniej. Jeśli mieszkanie przed ślubem jest tak wspaniałą ,,profilaktyką antyrozwodową" to dlaczego liczba rozwodów wzrasta ? Powinna przecież maleć...

Naprawdę to nie jest dziś problem, żeby sobie we dwójkę wynająć mieszkanie, już bez przesady. Rząd, premier, gospodarka - wszyscy winni, że młodzi ludzie, narzeczeni, czy po ślubie nie mają gdzie mieszkać.

Oczywiście,że często jest to PROBLEM!!!!!!

Wyjedź za granicę. Tam się żyje łatwiej.

No chyba jak się para zaręczy? Co się zmieniło w tym względzie?

to kiedy oara powinna się zaręczyć?

Gdzies tak po 50- 70 razach.... Jesli po takiej ilosci sexu we wszelkiej odmianie dalej chca byc razem , to sa narzeczonymi....

Rzeczywiście małolat z Ciebie... ;)