#Ewangelia: tak człowiek może zniszczyć sobie życie

i-am-marcin Nad czym Ty się zastanawiasz. Jeśli to prawda to pisz imę i nazwisko tego jezuity. Bo w przeciwnym razie sam przyzwalasz na takie postępowanie.

Pisze ksiądz, że jeśli zaniechamy czynienia dobra, z jakichkolwiek motywów, nawet pobożnych, to tak jakbyśmy niszczyli życie. A co powiedzieć człowiekowi, który przez (o wiele zbyt) długi czas nie potrafi przestać czynić zło, przemieniając życie innych osób w zgliszcza? Człowiekowi, który jest z tego samego zakonu, co ksiądz? Jak zadośćuczynić to całe zło, które wyrządził? Jak pomóc ludziom, których on skrzywdził?... Jeśli ksiądz, zakonnik, jawi się pewnej wierzącej kobiecie jako wyrocznia, a następnie nadużywa swej pozycji przyjacielskiego, a i w pewnym sensie duchowego doradcy, by później znając jej wszelkie słabości wejść z tą osobą romans, to czy nie jest to już odrobinę za dużo zła? Jeśli jednocześnie doskonale wie, że jest ona czyjąś narzeczoną i zna jej narzeczonego, czy nie jest to przejaw całkowitego braku szacunku dla tegoż właśnie mężczyzny? Czy fakt romansu z kobietą, która powinna wspierać swego narzeczonego podczas powolnej utraty bliskiego członka rodziny nie świadczy o zbyt dużym braku empatii lub zwyłej ludzkiej przyzwoitości, niegodnym Jezuity? Jak można pozwalać w swoim sumieniu (tym bardziej sumieniu osoby będącej w zakonie i piastującym w nim całkiem wysoką funkcję) na takie upodlenie innej osoby? Przecież gdy wszystko się wyda - a zwykle się wydaje, tak też było tym razem - zdradzony mężczyzna traci jakąkolwiek wiarę w ludzką przyzwoitość. Czy rok-dwa to nie za dużo czasu, by tłumaczyć taką osobę domniemanym momentem słabości? Czy fakt utrzymywania kontaktu z tą kobietą również po jej ślubie nie jest przejawem całkowitego już braku zasad i poszanowania dla instytucji małżeństwa? Jak może ksiądz, jezuita nadal ingerować w życie dwojga osób, które powinny tworzyć nierozerwalną więź małżeńską?