Jezusowe towarzystwo - Mt 11, 28-30

Jest się umordowanym robotą, różnymi kłopotami, tym, ze czego by się nie podjąć, to nie wychodzi... Można by w nieskończoność wyliczać. Albo zaciska się zęby i haruje aż do wykończenia się, do utraty zdrowia, życia, albo się wycofuje, zostawia wszystko i idzie do knajpy, kładzie się w bierność, depresję. Przyjść do Jezusa z swoim utrudzeniem wydaje się mało pobożne, może nawet śmieszne. Czy będę skarżyć Mu się "Jezu, starzeję się na potęgę, przez tę swoją harówkę a mam jeszcze stosunkowe młode dziaciaki. Trzeba mi być względnie na chodzie i jakimś wyglądzie dla nich. Zrób coś w tej sprawie". Proza przyziemność codziennego życia. Nam bardziej świeci, że trzeba się poświęcać, trzeba być posłusznym.trzeba przyjmować cierpienia. Do głowy nie przyjdzie, że Jezus chce nam pomagać. Sprawi, że te wszystkie roboty dalej będą do wykonania, dalej będę je podejmować, nie zrezygnuję z  zadań życia. To byłaby porażka. Ale otzryma się  ukojenie duszy. To coś bardzo realnego, fantastycznego. Nic się zasadniczo nie zmieniło a czuję się tak spokojna, wyluzowana, pogodna, pełna optymizmu i zachwycona, że coś takiego jest możliwe.Fizycznie wszysko mniej kosztuje, gdy nie ma złych, negatywnych emocji. Nie chce się odebrania tego, co się ma do wykonania, chce się tylko, by Jezus "pokrzepiał" cały czas. I już nie takie ważne, że daje się radę, ale to, że Jezus jest tak blisko, tak realnie, namacalnie.