Miłość i pokora ponad osądem. Kiedy przebaczenie staje się silniejsze niż nasze uprzedzenia

Kiedy stajemy przed wyborem między osądem a miłosierdziem, nasze reakcje często ujawniają prawdę o nas samych. Pycha każe nam potępiać, podczas gdy pokora pozwala dostrzec piękno skruchy i siłę przebaczenia. To właśnie miłość i łaska, a nie surowe zasady, prowadzą do prawdziwej przemiany serca.

Słowo na dziś (Łk 7,36-50)

Z ewangelii wg św. Łukasza: Jeden z faryzeuszów zaprosił Go do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął miejsce za stołem. A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że jest gościem w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku, i stanąwszy z tyłu u nóg Jego, płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego nogi i włosami swej głowy je wycierać. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem.

Widząc to faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: «Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co za jedna i jaka jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą». Na to Jezus rzekł do niego: «Szymonie, mam ci coś powiedzieć». On rzekł: «Powiedz, Nauczycielu!» «Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który więc z nich będzie go bardziej miłował?» Szymon odpowiedział: «Sądzę, że ten, któremu więcej darował». On mu rzekł: «Słusznie osądziłeś».

Potem zwrócił się do kobiety i rzekł Szymonowi: «Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała Mi stopy i swymi włosami je otarła. Nie dałeś Mi pocałunku; a ona, odkąd wszedłem, nie przestaje całować nóg moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje nogi. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje». Do niej zaś rzekł: «Twoje grzechy są odpuszczone». Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami do siebie: «Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza?» On zaś rzekł do kobiety: «Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!»

Komentarz do Ewangelii (19 września 2024 roku)

Obraz: Oczyma wyobraźni zobaczę dom faryzeusza Szymona, który zaprasza Jezusa i uczniów na posiłek. Zobaczę też pewną kobietę, znaną w mieście z grzesznego życia, jak przybliża się i obmywa łzami nogi Pana, obcierając je włosami. Zwrócę uwagę na swoje myśli i odczucia.

Myśl: Opowiadanie konfrontuje postawę kobiety, która w postawie pokory i żalu obmywa łzami stopy Pana i namaszcza je olejkiem z postawą faryzeusza Szymona, który uważa się za sprawiedliwego, ale dziwi się, że Jezus dopuszcza do siebie grzeszną kobietę. Nie wyraża wprost swojego zgorszenia, ale Pan przenika jego myśli. Jezus bowiem wie, że grzechy kobiety zostały już odpuszczone przez Boga. Szymon nie uznaje się za grzesznika, który potrzebuje zbawienia. Jezus prowadzi go jednak do otwarcia oczu na Bożą rzeczywistość miłosierdzia i pokłady dobra, które są w innych, choć my tego nie umiemy jeszcze dostrzec.

Emocja: Mieszanka ideałów i złych myśli. Szymon robi dobre rzeczy, choć intencje ma nie do końca czyste. Zaprasza Jezusa, gości Go w swoim domu, dopuszczając też innych, nawet jawnogrzesznicę, ale jest podejrzliwy, oceniający i oskarżycielski. Jezus traktuje go wszakże z wielką dobrocią.

Wezwanie: Poproszę o łaskę uznania złości mojej pychy i przekonania o własnej prawości. Podziękuję za przebaczenie, jakie Jezus mi ofiaruje.
Uczynię jakiś znak uniżenia i pokory.