Nie bój się poczucia bezradności i zależności od Boga

Poczucie bezradności. Apostołowie są zaniepokojeni wielością ludzi, którzy przychodzą i niewielkimi zasobami, jakimi oni dysponują. To jest doświadczenie na wskroś paschalne, które przypomina nam, że nie jesteśmy zbawieni własną mocą i przemyślnością, ale łaską Boga, Jego działaniem, śmiercią i zmartwychwstaniem.

Słowo ewangelii na dzisiaj (2 maja 2025 r.):

Z ewangelii wg św. Jana: Potem Jezus udał się za Jezioro Galilejskie, czyli Tyberiadzkie. Szedł za Nim wielki tłum, bo widziano znaki, jakie czynił na tych, którzy chorowali. Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą do Niego, rzekł do Filipa: «Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili?» A mówił to wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co miał czynić. Odpowiedział Mu Filip: «Za dwieście denarów nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać». Jeden z uczniów Jego, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: «Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?» Jezus zatem rzekł: «Każcie ludziom usiąść!» A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy. Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał. A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: «Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło». Zebrali więc, i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, które zostały po spożywających, napełnili dwanaście koszów.
A kiedy ci ludzie spostrzegli, jaki cud uczynił Jezus, mówili: «Ten prawdziwie jest prorokiem, który miał przyjść na świat». Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę.

Komentarz do ewangelii z dnia (J 6,1-15):

Papież Franciszek zachęca, by komentarze do ewangelii, homilie były krótkie i przemawiały do serca: niech to będzie jeden obraz, jedna myśl i jedna emocja. Zakończymy wezwaniem do modlitwy prośby i dziękczynienia.

Obraz: Jezus jest ze swymi uczniami nad Jeziorem Tyberiadzkim. Towarzyszą im spore tłumy. Spojrzę oczyma wyobraźni po wszystkich, którzy przybliżają się do Pana. Zobaczę także uczniów przejętych bezradnością, bo nie są w stanie zaspokoić potrzeb tak wielu. Zwrócę uwagę na swoje odczucia.
Myśl: Rozmnożenie chleba jest opisane we wszystkich ewangeliach. U św. Jana jeden raz. Każda z tych opowieści jest interpretowana w sensie eucharystycznym. Połamany chleb, dzielony pomiędzy braćmi jest Ciałem Jezusa, które zostało wydane za nas. W Ciele Pana mamy początek naszego bycia wspólnotą braci i sióstr. W tym cudzie Chleba mamy wiele symboli, które odnoszą nas do Exodusu, wyjścia z niewoli – wyprowadzenie na pustkowie, przejścia przez wodę, na górze otrzymuje się Słowo/przykazania, które staje się chlebem życia. Ewangelista wskazuje, że Eucharystia jest centrum życia wspólnoty.
Emocja: Poczucie bezradności. Apostołowie są zaniepokojeni wielością ludzi, którzy przychodzą i niewielkimi zasobami, jakimi oni dysponują. To jest doświadczenie na wskroś paschalne, które przypomina nam, że nie jesteśmy zbawieni własną mocą i przemyślnością, ale łaską Boga, Jego działaniem, śmiercią i zmartwychwstaniem.
Wezwanie: Poproszę o łaskę pragnienia Chleba/Eucharystii, która daje nam życie. Podziękuję za możliwość uczestniczenia we Mszy św., ilekroć tylko chcę i potrzebuję.
Jubileusz 2025: Zaplanuję sobie czas na uczestniczenie we Mszy św., gdzie dokonuje się cud rozmnożenia chleba we wspólnocie braci kroczących jako ‘Pielgrzymi Nadziei’.