Co wyraża wiary w "świętych obcowanie"?

Zrozumienie treści wiary mówiącej o "świętych obcowaniu" domaga się przywołania znaczenie nadawanemu słowu: "święty". Świętym - innym od ludzi i ich wyobrażeń jest przede wszystkim Bóg. On zaprasza ludzi do udziału w Jego świętości, to znaczy niekończącemu się życiu.

Uczestnikiem tego zaproszenia stajemy się w chwili chrztu. Każdy z ochrzczonych zostaje włączony do społeczności powołanego do istnienia przez Jezusa Chrystusa Kościoła. Żyjący w Kościele i niosący światu za jego pośrednictwem zbawienie Jezus Chrystus sprawia, że w świętości Boga uczestniczy cały Kościół. Z tej wiary wynika dla wierzących ważna prawda: "Skoro wszyscy wierzący tworzą jedno ciało, dobro jednego jest przekazywane innym... Należy więc wierzyć, że istnieje w Kościele wspólnota dóbr" (KKK 947). Najwyższym dobrej jest sam Jezus Chrystus przekazywany światu za pośrednictwem Kościoła i jego sakramentów.

Wiara w świętość Kościoła zostaje uzupełniona o więź łączącą "wszystkich członków Kościoła w "rzeczach świętych". Staropolski wyraz "obcować" jest tutaj synonimem biblijnego pojęcia "komunia" i wyraża "bycie w zjednoczeniu", co zakłada wzajemną wymianę dóbr i to zarówno w wymiarze materialnym, jak i duchowym. Owo obcowanie świętych ma dwa podstawowe, ściśle ze sobą powiązane znaczenia. Wyrażają one "komunię w rzeczach świętych" oraz "komunię między osobami". Tak więc wyraża ona przede wszystkim komunię - wspólnotę wszystkich członków Kościoła w wierze, w sakramentach, a nade wszystko w Eucharystii, w charyzmatach i innych darach duchowych. Źródłem tej komunii jest miłość.

Poza komunią dóbr duchowych Kościół wierzy i naucza o komunii Kościoła w niebie i na ziemi.

► KKK 955: Łączność pielgrzymów z braćmi, którzy zasnęli w pokoju Chrystusowym, bynajmniej nie ustaje; przeciwnie, według nieustannej wiary Kościoła umacnia się jeszcze dzięki wzajemnemu udzielaniu sobie dóbr duchowych.

► KKK 956: Wstawiennictwo świętych. Ponieważ mieszkańcy nieba, będąc głębiej zjednoczeni z Chrystusem, jeszcze mocniej utwierdzają cały Kościół w świętości... nieustannie wstawiają się za nas u Ojca, ofiarując Mu zasługi, które przez jedynego Pośrednika między Bogiem i ludźmi, Jezusa Chrystusa, zdobyli na ziemi... Ich przeto troska braterska wspomaga wydatnie słabość naszą. "Nie płaczcie, będziecie mieli ze mnie większy pożytek i będę wam skuteczniej pomagał niż za życia" (św. Dominik); Przejdę do mojego nieba, by czynić dobrze na ziemi" (św. Teresa od Dzieciątka Jezus).

► KKK 957: Komunia ze świętymi. Nie tylko jednak ze względu na sam ich przykład czcimy pamięć mieszkańców nieba, ale bardziej jeszcze dlatego, żeby umacniała się jedność całego Kościoła w Duchu przez praktykowanie braterskiej miłości. Bo jak wzajemna łączność chrześcijańska między pielgrzymami prowadzi nas bliżej Chrystusa, tak obcowanie ze świętymi łączy nas z Chrystusem, z którego, niby ze Źródła i Głowy, wypływa wszelka łaska i życie Ludu Bożego.

► KKK 958: Komunia ze zmarłymi. Uznając w pełni tę wspólnotę całego Mistycznego Ciała Jezusa Chrystusa, Kościół pielgrzymów od zarania religii chrześcijańskiej czcił z wielkim pietyzmem pamięć zmarłych, a «ponieważ święta i zbawienna jest myśl modlić się za umarłych, aby byli od grzechów uwolnieni» (2 Mch 12, 45), także modły za nich ofiarowywał. Nasza modlitwa za zmarłych nie tylko może im pomóc, lecz także sprawia, że staje się skuteczne ich wstawiennictwo za nami.

(Czytaj więcej w: "Taka jest wiara Kościoła", s. 75).

Wyrazem szczególnej więzi Kościoła pielgrzymującego z tymi, którzy przeszli już na spotkanie ze zmartwychwstałym Chrystusem, jest uroczystość Wszystkich Świętych (1 listopada) oraz Dzień Zaduszny (2 listopada). Wyrażana w tym świętowaniu łączność chrześcijan: tych, którzy pielgrzymują na ziemi, zmarłych, którzy jeszcze oczyszczają się, oraz tych, którzy cieszą się już szczęściem nieba wyraża prawdę o istnieniu jednego Kościoła.