Czego pragniemy?

Na dręczące ludzi pytania o sens ich życia na ziemi jedni widzą go w zdobywaniu najwyższych stanowisk czy władzy. Inni tego sensu - a także własnego szczęścia - doszukują się w bezpiecznym bytowaniu, jeszcze inni w możliwościach zdobywania wiedzy umożliwiającej poznawanie świata, w którym żyją.

Są i tacy, którzy podejmują próby uwolnienia się od jakiejkolwiek zależności w myśl podpowiedzi: "rób, co chcesz, a będziesz szczęśliwy", "ustanawiaj zasady, którymi będziesz się w życiu kierował", "dbaj o swój interes", "nie zawracaj sobie głowy sprawami innych", "zabezpiecz sobie przyszłość", "używaj świata, baw się, póki jeszcze jesteś młody", "sięgaj po wszystko, co sprawia ci przyjemność, bo przecież jesteś wolnym człowiekiem!". Czy tego rodzaju podpowiedzi mogą uczynić człowieka w pełni szczęśliwym?

► KKK 1691: Chrześcijaninie! Poznaj swoją godność. Stałeś się uczestnikiem Boskiej natury, porzuć więc niegodne obyczaje przeszłego życia i już do nich nie wracaj. Pomnij, do jakiej należysz Głowy i jakiego Ciała jesteś członkiem. Pamiętaj, że zostałeś wyrwany z mocy ciemności i przeniesiony do światła i Królestwa Bożego.

► KKK 1692: Symbol wiary ukazał wielkość darów Bożych danych człowiekowi w dziele jego stworzenia oraz w jeszcze większym stopniu przez odkupienie i uświęcenie. Tego, co wyznaje wiara, udzielają sakramenty: przez "sakramenty sprawiające odrodzenie" chrześcijanie stali się "dziećmi Bożymi" (J 1, 12; 1 J 3, 1), "uczestnikami Boskiej natury" (2 P 1, 4). Chrześcijanie, poznając w wierze swoją nową godność, są wezwani, by od tej chwili żyć "w sposób godny Ewangelii Chrystusowej" (Flp 1, 27). Przez sakramenty i modlitwę otrzymują oni łaskę Chrystusa i dary Jego Ducha, które ich uzdalniają do nowego życia.

► KKK 1693: Jezus Chrystus zawsze czynił to, co podobało się Ojcu. Zawsze żył w doskonałej komunii z Nim. Podobnie Jego uczniowie są wezwani do życia przed obliczem Ojca, "który widzi w ukryciu" (por. Mt 6, 6), by stać się doskonałymi, "jak doskonały jest Ojciec... niebieski" (Mt 5, 48).

► KKK 1694: Chrześcijanie, wszczepieni w ciało Chrystusa przez chrzest, "umarli dla grzechu, żyją zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie" (Rz 6,11), uczestnicząc w ten sposób w życiu Zmartwychwstałego. Idąc za Chrystusem i w zjednoczeniu z Nim, chrześcijanie mogą być "naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane, i postępować drogą miłości" (Ef 5,1), dostosowując swoje myśli, słowa i czyny do dążeń, które są "w Chrystusie Jezusie" (Flp 2, 5), i idąc za Jego przykładem.

► KKK 1695: Chrześcijanie, "usprawiedliwieni w imię naszego Pana Jezusa Chrystusa i przez Ducha Boga naszego" (1 Kor 6, 11), "uświęceni... i powołani do świętości" (1 Kor 1, 2), stali się "świątynią Ducha Świętego" (por. 1 Kor 6, 19). "Duch Syna" uczy ich modlić się do Ojca, a stawszy się ich życiem, pobudza ich do działania, by przez czynną miłość przynosili "owoce ducha" (Ga 5, 22). Duch Święty, uzdrawiając rany grzechu, odnawia nas w naszym myśleniu; oświeca nas i umacnia, byśmy żyli jak "dzieci światłości" (Ef 5, 8) w "prawości i sprawiedliwości, i prawdzie" (Ef 5, 9).

► KKK 1696: Droga Chrystusa "prowadzi do życia", droga przeciwna "prowadzi do zguby" (Mt 7, 13). Przypowieść ewangeliczna o dwóch drogach jest zawsze obecna w katechezie Kościoła. Wskazuje ona na znaczenie decyzji moralnych dla naszego zbawienia. Są dwie drogi: jedna - droga życia, a druga - śmierci; zachodzi jednak między nimi zasadnicza różnica.

► KKK 1697: Katecheza powinna wyrażać w sposób bardzo jasny radość i wymagania drogi Chrystusa. Katecheza "nowego życia" (Rz 6, 4) w Chrystusie będzie:

- katechezą Ducha Świętego, wewnętrznego nauczyciela życia według Chrystusa, słodkiego gościa i przyjaciela, który to życie pobudza, prowadzi, oczyszcza i umacnia;

- katechezą łaski, ponieważ przez łaskę jesteśmy zbawieni i dzięki niej nasze uczynki mogą przynieść owoce na życie wieczne;

- katechezą błogosławieństw, ponieważ droga Chrystusa jest streszczona

w błogosławieństwach, jedynej drodze do szczęścia wiecznego, którego pragnie serce człowieka;

- katechezą o grzechu i przebaczeniu, ponieważ człowiek bez uznania się za grzesznika nie może poznać prawdy o samym sobie, która jest warunkiem właściwego postępowania, a bez daru przebaczenia nie mógłby tej prawdy przyjąć;

- katechezą o ludzkich cnotach, która pozwala zachwycić się pięknem i wzbudzić upodobanie do prawych dyspozycji do dobra;

- katechezą o chrześcijańskich cnotach wiary, nadziei i miłości, która czerpie inspirację z przykładu świętych;

- katechezą o podwójnym przykazaniu miłości, rozwiniętym w Dekalogu;

- katechezą eklezjalną, ponieważ dzięki wielorakiej wymianie "dóbr duchowych" w "komunii świętych" życie chrześcijańskie może wzrastać, rozwijać się i być przekazywane.

► KKK 1698: Pierwszym i ostatecznym odniesieniem tej katechezy będzie zawsze sam Jezus Chrystus, który jest "drogą i prawdą, i życiem" (J 14, 6). Wierni Chrystusa, wpatrując się w Niego w wierze, mogą mieć nadzieję, że On sam urzeczywistni w nich swoje obietnice i że miłując Go tą miłością, którą On ich umiłował, dokonają dzieł na miarę ich godności: Proszę cię, abyś pamiętał, że nasz Pan Jezus Chrystus jest rzeczywiście twoją Głową, ty zaś jednym z Jego członków. Chrystus należy do ciebie, tak jak głowa należy do ciała. Cokolwiek jest Jego, jest zarazem twoje: duch, serce, ciało, dusza, wszystkie władze i umiejętności. Masz posługiwać się nimi, jak gdyby były twoje, po to, abyś Panu służył, chwalił Go, miłował i wysławiał. Ty zaś należysz do Niego, jak ciało należy do głowy. Dlatego i On pragnie posługiwać się wszystkimi twymi władzami jak swoimi, by służyć Ojcu i Jego wielbić (św. Jan Eudes). Dla mnie bowiem żyć - to Chrystus (Flp 1, 21).

Czytaj więcej w: "Taka jest wiara Kościoła", s. 125-126.