Czy Bóg może czegoś oczekiwać od człowieka?

Najbardziej podstawową formą usłyszenia tego zaproszenia są jego wysiłki związane ze znalezieniem odpowiedzi na pytania o Boga czy też o przeznaczeniu człowieka. Natomiast wyrazem zrozumienia intencji Boga oraz ich przyjęcia jest wiara człowieka. Czym ona jest? W jaki sposób należy ją wyrażać?

Dla chrześcijanina wiara w Boga nierozdzielnie łączy się z wiarą w Tego, którego Bóg posłał: w Jezusa Chrystusa, Bożego Syna. Nadto łączy się ona z wiarą w Ducha Świętego, który wiarę w człowieku budzi, ożywia i doskonali. Wiara jest więc darem samego Boga, jest możliwa tylko dzięki łasce Bożej. Jednocześnie jest też aktem człowieka, aktem, który dokonuje się przez okazanie Bogu zaufania i przylgnięcie do prawd przez Niego objawionych. Dlatego Kościół naucza, że w wierze człowieka współdziałają jego rozum i wola z łaską Bożą.

Chociaż akt wiary jest osobowym aktem każdego człowieka, to jednak niemożliwe jest, aby żyć wiarą samotnie. Jako chrześcijanie i członkowie Kościoła wypowiadamy więc nie tylko słowo: "wierzę", ale także: "wierzymy" - wspólnie. Każdy człowiek otrzymał wiarę za pośrednictwem kogoś innego, kim Bóg posłużył się, aby ofiarować mu ten bezcenny dar. W ten sposób wiara przekazywana jest od czasów apostolskich kolejnym pokoleniom.

Wyrazem tak rozumianej wiary są święci żyjących w różnych okresach historii oraz pochodzący z różnych stron świata. Dla nas ważne jest i to, że oni wciąż żyją, chociaż pozostając niezauważani.

(Czytaj więcej w "Taka jest wiara Kościoła", s. 24-26)

• KKK 142 Przez swoje Objawienie Bóg niewidzialny w nadmiarze swej miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół i obcuje z nimi, by ich zaprosić do wspólnoty z sobą i przyjąć ich do niej. Adekwatną odpowiedzią na to zaproszenie jest wiara.
• KKK 143 Przez wiarę człowiek poddaje Bogu całkowicie swój rozum i swoją wolę. Całą swoją istotą człowiek wyraża przyzwolenie Bogu Objawicielowi. Pismo Święte nazywa odpowiedź człowieka objawiającemu się Bogu posłuszeństwem wiary.
• KKK 150 Wiara jest najpierw osobowym przylgnięciem człowieka do Boga; równocześnie i w sposób nierozdzielny jest ona dobrowolnym uznaniem całej prawdy, którą Bóg objawił. Jako osobowe przylgnięcie człowieka do Boga i uznanie prawdy, którą On objawił, wiara chrześcijańska różni się od wiary w osobę ludzką. Jest więc słuszne i dobre powierzyć się całkowicie Bogu i wierzyć w sposób absolutny w to, co On mówi. Byłoby rzeczą daremną i fałszywą pokładać taką wiarę w stworzeniu.