Kim dla Boga jest człowiek?

Słowem "wiara" posługujemy się niemal każdego dnia. Wyrażamy w nim zaufanie okazywane innej osobie. W takim znaczeniu wiara człowieka jest czymś powszechnym. Tak np. z wiarą (zaufaniem) przyjmujemy informacje o zaistniałych wydarzeniach.

Staramy się przy tym wierzyć w ich prawdziwość. Powszechność, a zarazem i konieczność kierowania się w codziennym życiu wiarą (zaufaniem) nie przeszkadza w podejmowaniu wysiłków sprawdzania tego wszystkiego, co przyjmujemy z określoną dozą wiary (zaufania).

Swój zamiar Bóg najpełniej i w sposób ostateczny objawił ludziom posyłając na świat Jezusa Chrystusa. W ten sposób objawienie Boga osiągnęło swą pełnię, zostało zakończone. Swój ostateczny kształt otrzymało w słowach i czynach Jezusa Chrystusa. W nim zawiera się całość depozytu (treści) wiary chrześcijańskiej.

Czy rzeczywiście Boga może interesować człowiek?

(Czytaj więcej w " "Taka jest wiara Kościoła", s. 14-15)

Chrześcijaństwo jest religią objawioną, to znaczy, że Bóg, a nie człowiek, podał najważniejsze treści - prawdy wiary dotyczącej Jego związków z człowiekiem, a także losu człowieka. Ten gest objawienia się Boga, wykonany z myślą o człowieku, jest wolnym aktem miłości Boga. Bóg dał człowiekowi życie i ukochał go, sprawiając tym samym, że prawdziwy sens istnienia każdego z nas winno wyrażać dążenie do bycia z Bogiem i odwzajemnianie Jego miłości.

Teksty KKK

• KKK 208 Wobec przyciągającej i tajemniczej obecności Boga człowiek odkrywa swoją małość. Wobec płonącego krzewu Mojżesz zdejmuje sandały i zasłania twarzPor. Wj 3, 5-6. w obliczu Świętości Bożej. Wobec chwały trzykroć świętego Boga Izajasz woła: "Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach" (Iz 6, 5). Wobec Boskich znaków, które wypełnia Jezus, Piotr mówi: "Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny" (Łk 5, 8). Ponieważ jednak Bóg jest święty, może przebaczyć człowiekowi, który uznaje przed Nim, że jest grzesznikiem: "Nie chcę, aby wybuchnął płomień mego gniewu... albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem; pośrodku ciebie jestem Ja - Święty" (Oz 11, 9). Podobnie powie Jan Apostoł: "Uspokoimy przed Nim nasze serce. A jeśli nasze serce oskarża nas, to przecież Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko" (1 J 3, 19-20).
• KKK 239 Określając Boga imieniem "Ojciec", język wiary wskazuje przede wszystkim na dwa aspekty: że Bóg jest pierwszym początkiem wszystkiego i transcendentnym autorytetem oraz że równocześnie jest dobrocią i miłującą troską obejmującą wszystkie swoje dzieci. Ta ojcowska tkliwość Boga może być wyrażona w obrazie macierzyństwaPor. Iz 66, 13; Ps 131, 2., który jeszcze bardziej uwydatnia immanencję Boga, czyli bliskość między Bogiem i stworzeniem. Język wiary czerpie więc z ludzkiego doświadczenia rodziców, którzy w pewien sposób są dla człowieka pierwszymi przedstawicielami Boga. Jednak doświadczenie to mówi także, że rodzice ziemscy są omylni i że mogą zdeformować oblicze ojcostwa i macierzyństwa. Należy więc przypomnieć, że Bóg przekracza ludzkie rozróżnienie płci. Nie jest ani mężczyzną, ani kobietą, jest Bogiem. Przekracza także ludzkie ojcostwo i macierzyństwoPor. Ps 27, 10., chociaż jest ich początkiem i miarąPor. Ef 3, 14; Iz 49, 15.: nikt nie jest ojcem tak jak Bóg.