Rozważania na Wielki Post - 19.03.2013

Abraham posłuchał głosu Boga, zaufał Mu i ruszył w drogę. Bóg przyprowadził go do pięknego kraju o nazwie Kanaan i ponowił swą obietnicę dania mu potomstwa i dodał obietnicę, iż potomstwo to otrzyma Kanaan na swą własność. Abraham złożył Mu w tym miejscu sutą ofiarę.

Bóg, jak widać, nie spełnia obietnicy, a tylko ją ponawia i rozbudowuje. A wydawać by się mogło, że powinien odpowiedzieć jak najszybciej na oczekiwanie Abrahama, bo przecież i on, i Sara byli już w podeszłym wieku. Co więcej, dzieje się coś odwrotnego. Ten piękny kraj, który ma być darem dla Abrahama i jego potomstwa, okazuje się bardzo szybko niegościnną ziemią - nastaje tam ciężki głód. Abraham w obawie o swoje życie musi uchodzić do Egiptu. Pewnie przychodziły mu takie myśli, albo inni mu sugerowali: Bardzo dziwny ten nowy Bóg. Obiecuje złote góry, ale nic nie spełnia, więcej nawet, jakby zaprzeczał swym słowom faktami… Czy jest rzeczą rozsądną, aby Mu ufać?

[-wielki_post_lucarz_stanislaw_35.mp3-]

Czemu Pan Bóg postępuje tak dziwnie? Czemu nie spełnia od razu swoich obietnic? Dlaczego w niektórych sytuacjach zdaje się im zaprzeczać? O co Mu chodzi? To pytania, które począwszy od czasów Abrahama zadają sobie ludzie pozwalający się Bogu prowadzić. Po pierwsze Pan Bóg uczy Abrahama i nas, że jest wolną osobą, a nie automatem od spełniania zgłoszonych zapotrzebowań. Boga nie można do niczego zmusić ani prośbą, ani groźba, ani najbardziej obfitą ofiarą. Po drugie Bóg chce wyrwać człowieka z pogańskiej logiki do ut des - ja tobie to, a ty mi w zamian coś innego. Taka logika absolutnie sprzeciwia się logice wiary, gdyż koncentruje się na rzeczach, a nie na osobach. Po trzecie wreszcie Bóg chce zbudować z człowiekiem międzyosobową relację miłości, opierającą się na prawdzie o człowieku i o Bogu, a do tego trzeba wiele czasu. Mawiał św. Augustyn: Tempus est extensio animae - Czas jest przestrzenią dla duszy. Tak jak ciało, by wzrastać, potrzebuje przestrzeni fizycznej, tak dusza potrzebuje czasu. Bóg zna nas lepiej od nas, dlatego pedagogia wiary trwa niekiedy bardzo długo.