#wielki post - rozważanie

I jeszcze coś więcej o ofierze Izaaka. Abraham idzie na Górę Moria i wierzy, że, choć to wszystko wydaje się być wielkim absurdem i koszmarem, Bóg spełni swoją obietnicę, że, choć rozum tego nie pojmuje, stoi za tym mądrość i miłość Boga. W Liście do Hebrajczyków czytamy: Przez wiarę Abraham, wystawiony na próbę, ofiarował Izaaka, i to jedynego syna składał na ofiarę, on, który otrzymał obietnicę, któremu powiedziane było: Z Izaaka będzie dla ciebie potomstwo. Pomyślał bowiem, iż Bóg mocen jest wskrzesić także umarłych…(Hbr 11,17-19)

Droga, którą Bóg prowadzi Abrahama do wiary, nie kończy się na wierze w to, co po ludzku niemożliwe. Pan Bóg przekracza nie tylko nasze możliwości, ale i nasze najśmielsze wyobrażenia, wszystko, co może sobie skonstruować nas umysł.

Wydarzenie, które następuje po tym, jak Abraham w swej drodze wiary wzniósł się na poziom wiary w to, co w ludzkich kategoriach jest niemożliwe, jest niezwykle znaczące.

Pan Bóg nie spełnia swoich obietnic byle jak. Dla Niego nie tylko treść, ale i ramy są ważne, tym bardziej, że same te ramy okazują się pogłębieniem obietnicy, nowym - nieprzeczuwalnym dla Abrahama - jej wymiarem.

Pan ukazał się Abrahamowi pod dębami Mamre, gdy ten siedział u wejścia do namiotu w najgorętszej porze dnia. (Rdz 18,1)

Na drodze wzrastania w wierze inni ludzie, niekiedy nawet najbliżsi mogą okazać się prawdziwym zagrożeniem. To prawda, że Bóg działa poprzez ludzi, że są oni dla nas darem i pomocą, ale w niektórych sytuacjach mogą okazać się przeszkodą.

Pan Bóg cały czas towarzyszy Abrahamowi w jego wędrówkach. Błogosławi mu w jego przedsięwzięciach, pomaga wychodzić z trudnych opresji, daje zwycięstwa nad wrogami. Ciągle jednak nie daje mu tego, na co Abraham czeka najbardziej, a co mu obiecał na początku - potomka. Zamiast tego kilkakrotnie ponawia swą dawną obietnicę. W

Upływający czas i niespełniająca się obietnica, a w dodatku jeszcze tzw. przeciwności losu, niosą ze sobą wiele pokus i wątpliwości w Bożą wierność. Czy to wszystko aby prawda? Czy to wszystko aby nie złudzenie? Czy ten Bóg mnie nie nabrał?

Abraham posłuchał głosu Boga, zaufał Mu i ruszył w drogę. Bóg przyprowadził go do pięknego kraju o nazwie Kanaan i ponowił swą obietnicę dania mu potomstwa i dodał obietnicę, iż potomstwo to otrzyma Kanaan na swą własność. Abraham złożył Mu w tym miejscu sutą ofiarę.

Na nędzę człowieka wywołaną grzech Bóg odpowiada historią zbawienia, która bierze swój początek wraz z powołaniem Abrahama. Abraham nazywany jest ojcem wiary, bo rzeczywiście jego pierwszego Bóg uczy wiary prawdziwej, która nie polega na wierze w istnienie Boga, bo tak wierzy i szatan, i drży, ale polega przede wszystkim na zawierzeniu, na rzuceniu się w otchłań Bożych obietnic.

Skutki grzechu pierworodnego, których człowiek doświadczył w raju i przy wygnaniu z niego, są tylko początkiem, niejako zapowiedzią ludzkiego dramatu, który grzech spowodował. Bardzo szybko ujawnia on w pełni swoją śmiercionośną naturę.

Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa, bo ona stała się matką wszystkich żyjących. (Rdz 3,20)

Wygnawszy zaś człowieka, Bóg postawił przed ogrodem Eden cherubów i połyskujące ostrze miecza, aby strzec drogi do drzewa życia. (Rdz 3,24)

Bardzo zagadkowe jest zakończenie rajskiego epizodu człowieka. Tuż przed wygnaniem człowieka z raju Bóg sporządza dla mężczyzny i kobiety odzienie ze skór i przyodziewa ich.

Bóg jest Miłością i nie przestaje nią być także wtedy, kiedy człowiek grzeszy. Wszystko w Bogu jest Miłością: i groźby, i kara, i gniew… Ostatecznie przez wszystko, nawet przez najczarniejsze chmury ta Miłość się przebija…

Utracona przez grzech relacja miłości z Bogiem, który jest Miłością, sprawia, że życie człowieka jest zagrożone bezsensem.

Wracamy do skutków grzechu pierworodnego, tym razem dla mężczyzny. Bóg mówi do niego: ponieważ zjadłeś z drzewa, co do którego dałem ci rozkaz w słowach: Nie będziesz z niego jeść - przeklęta niech będzie ziemia z twego powodu… To straszne słowa, ale w istocie jest to również skutek grzechu, który Bóg dopuszcza.

Bóg człowieka nie karze, choć tak to może zewnętrznie wyglądać. Tak naprawdę pozwala On doświadczyć skutków grzechu, a te są wystarczająco bolesne, że nie trzeba nic do nich dodawać.

Raz jeszcze przyjrzyjmy się Bożej delikatności, gdy przychodzi do człowieka po grzechu. Bóg najpierw pozwala usłyszeć swoje kroki w ogrodzie, a więc oznajmia przezornie swoje nadejście, aby człowiek mógł się ukryć i mieć jakieś poczucie bezpieczeństwa.

A teraz coś o karze Boskiej. Bóg zawsze jest Miłością, także wtedy, kiedy karze. Słowo “kara" można odnieść do działania Boga tylko w znaczeniu przenośnym. Zewnętrznie - po ludzku - wygląda ono niekiedy na karę, ale w swej głębi zawsze jest łaską. Wielkim błędem jest rozumienie kary Bożej na wzór kar ludzkich, nawet tych najsprawiedliwszych. Kara ludzka zawsze ma coś z odwetu albo wprost nim jest.

{{ article.description }}