Rozważania na Wielki Post - 16.03.2013

Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa, bo ona stała się matką wszystkich żyjących. (Rdz 3,20)

To pierwsza pozytywna reakcja człowieka po grzechu. Po eksplozji wstydu, lęku i egoizmu, po ukrywaniu się i oskarżeniach, po zapowiedziach konsekwencji grzechu dla mężczyzny i kobiety, ale też po protoewangelii, przez niebo zasnute chmurami przedzierają się promienie słońca. Tertulian, jeden z najwybitniejszych pisarzy kościoła pierwotnego napisze, że grzech pierworodny nie tyle zniszczył w człowieku obraz Boga, ile go zacienił.

Miłość Boga trójjedynego najwyraźniej odbija się w miłosnej relacji mężczyzny i kobiety. Po tragedii grzechu ta miłość jako pierwsza odżywa. Wyraża się ona w imieniu, jakie Adam nadaje swej żonie - Ewa (hebrajskie Hawwa) znaczy dawczyni życia. W sposób niezwykły odda to imię w starożytnym języku greckim pierwsze bodaj tłumaczenie Biblii na język obcy tzw. Septuaginta, powstałe w IV wieku przed Chrystusem. Czytamy tam: Adam nazwał swą żonę imieniem »Życie« (gr. Ζωή), gdyż ona jest matką wszystkich żyjących. Starożytny tłumacz nie ograniczył się do transliteracji imienia pierwszej kobiety. Zdecydował się sięgnąć w jego i jej tajemnicę, a jest nią życie. Pierwszy mężczyzna wprawdzie obciążony grzechem i jego skutkami jest zafascynowany tajemnicą, którą nosi w sobie jego towarzyszka. Ich miłość staje się miłością dającą i przedłużającą życie i otwierającą na wieczność. Owszem, jest to życie w cieniu śmierci, z jednej strony na nią skazane, ale ciągle się odnawiające.

[-wielki_post_lucarz_stanislaw_32.mp3-]

Płacz każdego nowonarodzonego dziecka, przy całym bólu i zagrożeniu, od zarania dziejów ludzkości staje się uśmiechem nadziei. Wprawdzie Ojcowie Kościoła będą mówić, że Ewa jest rodzicielką umarłych, gdyż rodzi swe dzieci na śmierć, ale jednocześnie będą dodawać, że Maryja - nowa Ewa - rodzi je ku życiu wiecznemu.