Rozważania na Wielki Post - 24.03.2013

Pan Bóg nie spełnia swoich obietnic byle jak. Dla Niego nie tylko treść, ale i ramy są ważne, tym bardziej, że same te ramy okazują się pogłębieniem obietnicy, nowym - nieprzeczuwalnym dla Abrahama - jej wymiarem.

Bóg jest nie tylko samym Dobrem, ale i mistrzem Piękna. Dlatego objawia się Abrahamowi w Trzech Osobach. Dla nas - znających jedną z najpiękniejszych ikon A. Rublowa "Trójca" i prawdę, którą ona wyraża - to oczywistość, ale dla Abrahama i całego Starego Testamentu, to jeszcze tajemnica. Abraham ma jednak już oczy wiary i w tych trzech wędrowcach widzi blask spełnienia i choć jest starcem, choć jest najgorętsza pora dnia, nagle odzyskuje siły, staje się rześki niczym młodzieniec: zaprasza ich, w mig przygotowuje im gościnę i słucha ich głosu, i słyszy to, na co czekał dziesiątki lat: O tej porze za rok znów wrócę do ciebie, twoja zaś żona Sara będzie miała wtedy syna (Rdz 18,10). Kiedy Sara ukryta w namiocie śmieje się na te słowa, Bóg wywołuje ją na zewnątrz i każe zdać sprawę z jej niewiary, aż doprowadza i ją do wiary w niemożliwe.

[-wielki_post_lucarz_stanislaw_40.mp3-]

Każdy z nas wezwany jest do podobnej wiary. Jednakże to wezwanie - tak jak w przypadku naszego ojca w wierze Abrahama - w żadnym wypadku nie jest nakazem czy rozkazem. Ono jest celem, do którego poprzez fakty naszego życia Bóg nas prowadzi. Postępuje z nami podobnie jak z nim, pozostawiając nam wolność, ale też dając nam doświadczyć jej konsekwencji, aż doprowadzi nas do pozornej ściany płaczu, do sytuacji, z której po ludzku nie ma wyjścia, a ratunkiem jest tylko cud. Wtedy albo jak Abraham wchodzi się na poziom wiary w niemożliwe i ufa, doświadczając Bożej miłości i mocy; albo ucieka się od swego powołania czy to fizycznie, czy psychicznie w chorobę lub nałóg, a zawsze duchowo w jakąś formę wyobcowania.