Św. Aniela Merici – Matka ubogich i urszulanek

Życie Anieli nie było łatwe. Urodziła się w ubogiej rodzinie ok.1470 r. w Desenzano nad jeziorem Garda we Włoszech. W jej rodzinnym domu panowała chrześcijańska atmosfera modlitwy i pełne prostoty zaufanie Bogu. Bardzo lubiła się modlić - już jako dziecko prowadziła życie umartwione. Gdy miała 15 lat zmarła jej siostra, a w krótkim czasie odeszli do Boga także rodzice. Zaopiekował się nią wuj z Salo. Pracowała w jego gospodarstwie, gdzie z wielką gorliwością wypełniała wszystkie swoje obowiązki. W tym czasie wstąpiła także do III zakonu św. Franciszka. Po śmierci wuja powróciła do rodzinnej miejscowości, a potem od 1516 r. zamieszkała w Bresci.

Aniela włączyła się w organizację świeckich del Divino Amore (Miłości Bożej) – ruch katolickiej odnowy duchowej. Jego członkowie regularnie spotykali się na modlitwie i pogłębiali swoją wiedzę religijną przez rozmowy i świadectwo życia oddanego potrzebującym. Celem ruchu była odnowa wewnętrzna oraz wspieranie ubogich, które z biegiem lat zaowocowało wieloma dziełami charytatywnymi w różnych miastach Italii. Aniela, będąc już dojrzałą kobietą, wkrótce stała się główną moderatorką dzieł miłosierdzia. By lepiej odkryć swoje powołanie, w 1524 r. udała się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej.

Aniela Merici była kobietą bardzo energiczną i posiadała usposobienie liderki. Pełna była nowych pomysłów, które bez specjalnych zabiegów przyciągały całe rzesze woluntariuszy. A było ich wiele, zwłaszcza w rodzinnej miejscowości, a później w Bresci: przytułki dla sierot, zakłady i szkoły dla ubogiej młodzieży. Członkowie ruchu del Divino Amore regularnie odwiedzali szpitale, pomagając nieuleczalnie chorym.

W dniu 25 listopada 1535 r. Aniela założyła nową wspólnotę zakonną sióstr urszulanek. W Regule nowego zgromadzenia zawarła bogate doświadczenie duchowe całego swego życia oddanego Jezusowi w hojnej posłudze względem ubogich. Do dzisiaj głównym celem zgromadzenia urszulanek jest wychowanie dziewcząt na dobre matki i osoby zatroskane o dobro wspólne.  

Aniela, będąc uważną obserwatorką życia społecznego, dostrzegła potrzebę troski o wychowanie dzieci i młodzieży. Była przekonana, „iż nieład w społeczeństwie wywodzi się z nieładu w rodzinie”. Jej wychowawcze i edukacyjne inicjatywy wspierali kolejni papieże, a także wiele znaczących rodzin włoskich. Papież Klemens VII prosił Anielę, by zaopiekowała się dziełami charytatywnymi w Wiecznym Mieście.

Matka Aniela niedługo była przełożoną generalną nowego zgromadzenia urszulanek. Zmarła 27 stycznia 1540 roku w Bresci. Beatyfikowana została w 1778 r. a następnie kanonizowana w 1807 r.