Adwentowe oczekiwanie

"Trwajcie więc cierpliwie, bracia, aż do przyjścia Pana" (Jk5,7). To wezwanie zawiera w sobie główne znaczenie Adwentu, tego okresu w Kościele, który rozpoczyna nowy rok liturgiczny i otwiera nas na rzeczywistość wielkiego misterium Wcielenia i nieskończoności miłości Bożej.

Choć w liturgii obowiązuje fioletowy kolor szat, czas Adwentu nie jest okresem pokuty lecz radości oczekiwania na przyjście Pana, który jest pełen miłosierdzia. To czas, w którym Pan poprzez proroka Izajasza błogosławi nam obietnicami, dając nam dowód swojej miłości. Adwent zaprasza nas, wierzących, do odkrywania życia ludzkiego w kategorii wielkiego daru złożonego w ręce każdego człowieka, do podejmowania go z odpowiedzialnością za siebie i innych, a także do pogłębiania i umacniania swojej wiary w duchu adwentowych rekolekcji.

Samo słowo "Adwent" oznacza przyjście naszego Zbawiciela. W liturgii mszalnej można dostrzec jego dwa okresy. Pierwszy, do 16 grudnia, zaprasza wiernych do rozważenia Paruzji - ponownego, ostatecznego przyjścia Chrystusa, który będzie sądził świat.

Druga część Adwentu, od 17 grudnia, przygotowuje nas do uroczystości Bożego Narodzenia, pierwszego przyjścia Pana Jezusa na świat. Jesteśmy wezwani do słuchania głosu Bożego przemawiającego za pośrednictwem Pisma Świętego mocą Bożego Ducha.

Słowo to przywołuje kilka postaci tego okresu. Pojawia się Archanioł Gabriel, Boży posłaniec zwiastujący Maryi radosną nowinę o Jej wybraniu przez Boga. Jan Chrzciciel, który jako prekursor Jezusa, ukazuje nam Pana całą swoją pokorą i oddaniem służbie.

Bezpośrednio poprzedzając Mesjasza, przygotowywał lud na Jego przyjście, nawołując do prostowana ścieżek dla Niego i nawrócenia. Św. Józef, przybrany ojciec i opiekun Jezusa, który sam pozostaje milczący, lecz okazuje tym samym pragnienie, aby pełniła się wola Boga. I ta najważniejsza postać, która wiedzie nas swoim "Fiat" do Jezusa - Niepokalanie Poczęta.

Maryja towarzyszy nam w drodze adwentowego oczekiwania, uczy nas słuchania, odpowiadania miłością na Miłość. Wierząc, iż wspólne wielbienie Maryi zbliża nas do Boga i do samych siebie, w kościołach wczesnym rankiem odprawiane są roraty, czyli Msze święte wotywne o Najświętszej Maryi Pannie.

Nabożeństwo powstało na wzór modlitwy brewiarzowej, składa się zatem z siedmiu części (jutrzni, prymy, tercji, seksty, nony, nieszporów i komplety)i jest bogate w biblijne symbole, figury i obrazy. Nazwa pochodzi od pierwszych słów łacińskiej pieśni "Rorate coeli" ("Niebiosa, spuśćcie rosę").