Wolność Boga, która czyni człowieka świętym

W tych jednak dwóch słowach: "miłość" i "wol­ność" dotykamy najbardziej podstawowej, budzącej pełną szacunku grozę, tajemnicy Trójcy Świętej. Mizerne ludzkie słowa o wolności nie­wiele pozwalają nam zrozumieć, pozostawiając nam tylko w głowie wielki zamęt. Przed Bogiem stajemy w głębokiej i milczącej adoracji, starając się spojrzeć w Jego Świętą Twarz. To nie ludzkie pojęcia filozoficzne, lecz samo Pismo św. pozwala nam przynajmniej skryć się w rozpadlinie skały, gdy Bóg przechodzi obok nas (zob. Wj 33, 22-23).

  

W miłującej adoracji Duch Święty mówi językiem miłości - milczeniem. A jednak mówi! Ci, którzy się kochają, zdają się mówić do siebie nawzajem:

 "Bądź cicho, bym mógł Cię usłyszeć". W milczą­cej grozie przed Bożym majestatem my również wznosimy się ponad nieubłagany upływ czasu: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, wkracza­jąc w niezmienne, nie stworzone energie Bożych miłujących relacji w obrębie Trójcy Świętej oraz relacji z rodzajem ludzkim.

Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany (Rz 5, 5). W tej ożywczej miłości prze­pełniającej nasze serca zostajemy przywróceni do czasu przed czasem, o którym Mircea Eliade mó­wi in illo tempore, mając na myśli pierwsze poja­wienie się czasu świętego, gdy człowiek powraca do swych początków i do źródła istnienia.

Miłość to proste źródło, które opuściło swe otoczone kwiatami kamienne łożysko i wraz ze strumieniem albo rzeką zmienia swą naturę i wygląd z każdą falą, a na koniec wylewa się w niezmierzony pokój, który niedo­skonale rozwiniętym umysłom wydaje się pełen mono­tonii, lecz na którego brzegach wielkie dusze pochłania nieskończona kontemplacja.

Do pokornego, ubogiego duchem i milczące-go sercem Bóg przemawia słowami wielkiego mistyka bizantyjskiego, św. Symeona Nowego Teologa:

miłujące światło Bożego daru z Siebie samego. Kto kiedykolwiek pojmie, w jaki sposób Ojciec jest światłem, tak samo jak Syn i Duch Święty? Wszyscy oni tworzą jedno światło, pozostając jed­nak trzema Osobami, kochającymi każda na swój jedyny sposób.

  

Antropologowie i psychologowie starają się wyśledzić odbicie objawionej doktryny o Trój­cy Świętej w religiach niechrześcijańskich. Carl Gustav Jung wskazał, że struktura triadowa jest jedną z dominujących struktur myśli ludzkiej. Utrzymuje on, że babilońska triada bogów Anu, Bel i Ea stanowi początki teologii. Anu jest pa­nem niebios, Bel panem królestwa podrzędnego, Ea zaś - świata podziemnego.

Tego rodzaju triady odnajdujemy również w taoizmie, hindui­zmie oraz buddyzmie, co pokazuje, że tajemnica Trójcy Świętej zakorzeniona jest głęboko w Bogu, a także w ludzkości.

Dopiero jednak w Nowym Testamencie otrzymu­jemy pełną doktrynę o trzech pozostających we wzajemnych relacjach Osobach w jedności jednej natury. To w objawieniu Jezusa Chrystusa może­my nie tylko wierzyć w miłość Trójcy Świętej, lecz przez Jego Ducha Świętego także doświadczać tej miłującej Trójcy Świętej przebywającej w nas.

 

Człowiek ma udział w wolności Bożej

Rozumiemy cokolwiek z samej natury Boga jako Trójcy Świętej, która stanowi miłującą jedność pozostających we wzajemnych relacjach Osób, je­dynie dzięki ich działaniu w świecie naturalnym i w kosmosie. Pierwsza relacja Boga w miłości i wolności to relacja Stwórcy do swoich licznych stworzeń. Święty Ireneusz, żyjący w II w., pisze, że Bóg Ojciec i Stworzyciel dotyka świata stwo­rzeń swoimi dwiema rękami, którymi są Jezus Chrystus i Duch Święty:

Cały świat przesycony jest ożywiającą mocą i mi­łością Boga. On stwarza świat jako dar dla czło­wieka, który jest jego chef d’oeuvre, czyli arcydziełem, uczynionym na obraz i podobieństwo Jego samego (zob. Rdz 1, 26). Bóg powierza bogactwa świata stworzonego człowiekowi, aby je "upra­wiał i doglądał " (zob. Rdz 2, 15). Jednakże tylko człowiek ma udział w wolności Boga, zdolność otrzymywania Jego osobowej miłości, dar Je­go samego jako Ojca i Oblubieńca człowieka, a także straszliwą władzę odrzucania Bożego da­ru miłości.

Księga Rodzaju zawiera Boży opis historii odrzu­cenia Boga nie tylko przez pierwszego mężczy-znę i pierwszą kobietę, lecz także przez nas sa­mych. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi […]. A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są nadzy (Rdz 3, 6-7).

Jednakże Boża wolność i miłość znajduje potwier­dzenie w Jego podążającym za nami i przebacza­jącym miłosierdziu. Tu dotykamy samej istoty świętości Boga. Ponieważ Bóg jest święty, jest doskonale dobry, piękny i kochający. Bóg w swej świętości nie potrzebuje nas, a mimo to w swej wolności pragnie ofiarować nam samego Siebie w darze. Gdyby Bóg był mniej święty, a wobec tego mniej wolny i mniej nas kochał, porzucił­by nas, ludzi.

Mógłby przestać podążać za nami u bram raju albo na pustyni Synaj, na krzyżu na Kalwarii czy też nawet po naszym ostatnim odstępstwie jako jednostek bądź wreszcie jako społeczności niekochajacych Go dzieci. A jednak nie przestaje nas kochać w swej wolności, pragnąc dzielić swoje życie z nami wszystkimi.

Moc Boga ukazuje się w fakcie wolnego stworze­nia nas i całego kosmosu. Jednakże jeszcze większa miłość Boga widoczna jest w stałości, z jaką bierze On swoje życie i daje nam udział, przez miłość, w swojej własnej naturze.

Wzywa nas, byśmy przyjęli Jego świętość i sta­wali się wolni i święci tak jak On, byśmy otwie­rali się na Jego wylewającą się miłość i dar z Sie­bie samego dla nas, a następnie stawali się takim darem wylewającej się wolnej miłości, odwza­jemnionym Jemu i naszym bliźnim. Zostaliśmy powołani do tego, by być świętymi albo ludem świętym, uświęconym przez świętość Boga (zob. Rz 1, 7; 1 Kor 1, 2). Bóg wybrał nas od początku, byśmy byli święci przez uświęcającą moc Ducha Świętego (zob. 2 Tes 2, 13).

Stwarzając nas: […] wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości prze­znaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa […] (Ef 1, 4-5).