Chłodno jak… w piekle.

Piekło, słowo spokrewnione z takimi wyrazami jak "smoła", "piekarnik" czy "piec", bardzo często kojarzy nam się z ogniem i gorącem. Wyobrażanie tego miejsca wiecznego potępienia jako wypełnionego płomieniami i siarką zawdzięczamy nie tylko europejskiej (zwłaszcza średniowiecznej) kulturze, ale także Pismu Świętemu. Możemy w nim przeczytać między innymi o cierpiącym w piekielnym płomieniu bogaczu z Łukaszowej przypowieści (Łk 15,24), czy o "piekle, gdzie robak (…) nie umiera i ogień nie gaśnie" (Mk 9,48).

Rzecz jasna idzie tu głównie o wieczny płomień palący nie ciało, lecz duszę niewymownie cierpiącą na skutek oderwania od Stwórcy. Ewentualnych potępionych trawi też być może ogień nie dających się ugasić namiętności, nienawiści, gniewu czy rozpaczy. Czytając słynne "Listy starego diabła do młodego" C. S. Lewisa, doszłam do wniosku, że w piekle musi być również - oczywiście w sensie przenośnym - niesamowicie mroźno. Podejrzewam, że wieje tam potwornym chłodem obojętności, niezrozumienia i pogardy, wzajemnych oskarżeń i złorzeczeń. Całe to lodowate tchnienie zła i śmierci nie wydobywałoby się oczywiście z dusz ludzkich, nie będących już w stanie grzeszyć po śmierci, lecz z piersi pana tego miejsca i jego sług. Czym innym mogłyby oddychać istoty przepełnione niezmierzoną, niepojętą wprost nienawiścią?

Wizja piekła zamarzającego od tchnienia niszczącej wszystko, wszechogarniającej nienawiści przemawia do mojej wyobraźni o wiele silniej niż obraz smażących się na ruszcie czy w smole grzeszników. Wszystko to oczywiście tylko imaginacje nie oddające grozy tego miejsca, czy też raczej stanu, pomagające jednak nieraz naszemu umysłowi ogarnąć tę rzeczywistość i pomagać powstrzymywać się od czynienia zła. Przebywać całą wieczność z kimś, kogo spojrzenie przeszywa mrozem nienawiści do szpiku kości i skuwa serce wciąż pogłębiającym się lodem strachu? Potworna perspektywa! Oby miłosierny Bóg wszystkich nas przed nią ochronił.