Izabela

Jest to hiszpańska forma imienia Elżbieta (łac. Elisabetha). Może imię to pochodzić też od imienia biblijnej królowej Jezabel, Isabel (hebr. Izebel), żony Achaba.

Imię Izabela występowało często w hiszpańskiej rodzinie królewskiej; nosiła je np. Izabela I Katolicka, królowa Kastylii, która pomogła Kolumbowi w zorganizowaniu wyprawy do -Indii-.

W Polsce imię pojawiło się prawdopodobnie wraz z wpływami francuskimi. Przez jakiś czas było to imię tak modne, że nawet utożsamiano je z imieniem Elżbieta (np. słynna Izabella Czartoryska miała w rzeczywistości na imię Elżbieta). Obecnie imię to w Polsce znane jest w formie Izabela oraz w bardziej snobistycznej Izabella. Skrócenie i spieszczenie to: Iza, Izia.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Isabella, ang. Isabel, fr. Isabelle, hiszp. Isabel, Isabella, niem. Isabella, Isa, wł. Isabella.

Istnieje kilka błogosławionych tego imienia. Tu przedstawimy jedną pomijając nawet Izabelę Kastylijską, wspomnianą powyżej. Spodziewamy się jej rychłej beatyfikacji, dla przygotowania której zgromadzono już jedenaście tomów dokumentacji (por. Bibl. Ss., Prima Appendice, 1987, 683-689).

Izabela Francuska. Jest to jedyna siostra św. Ludwika IX. Urodziła się w marcu 1225. Mimo zaleceń papieża Innocentego IV nie zgodziła się na poślubienie Konrada, syna cesarza Fryderyka II, i poświęciła się służbie Bożej. W r. 1255 przystąpiła przy pomocy brata do fundacji klasztoru, w którym osadziła klaryski. Sama przy współudziale kilku franciszkanów, m.in. św. Bonawentury, napisała dla nich regułę, którą później złagodzono. W klasztorze nie zamieszkała. Oddana ascezie i pobożności, osiadła w domku przylegającym do klasztoru. Tam zmarła 23 (22-) lutego 1270. Leon X ogłosił ją w r. 1521 błogosławioną.