Sylwin

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen utworzone od gentilicium Silvius sufiksem -inus (wskazującym na pochodzenie od kogoś lub zdrabniającym, spieszczającym). Silvinus to 'syn Silviusa lub mały, kochany Silvius'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Silvinus, fr. Silvin, wł. Silvino.

Doliczono się czterech świętych noszących to imię. O jednym z nich, biskupie Werony, mówiliśmy już pod hasłem Salwin. Oto trzej pozostali:

Sylwin, biskup Brescii. Na liście tamtejszych biskupów widnieje po Teofilu, a przed Gaudiozym. Jego pontyfikat umiejscawia się więc w latach 425-433. Miał zostać pochowany w dawnej katedrze pod wezwaniem św. Andrzeja. Nic ponadto o nim nie wiemy. W Martyrologium Rzymskim wspominany był pod dniem 28 września.

Sylwin, biskup z Thérouanne. Posiadamy kilka średniowiecznych pism poświęconych temu Sylwinowi. Jeden z żywotów, wcześniejszy od najazdów Normanów, utrzymywał, że pochodził on z okolic Tuluzy. Zrezygnowawszy z małżeństwa, oddał się na służbę Chrystusowi i przywędrował do kraju Morynów. Czas wypełniała mu modlitwa i kaznodziejstwo. Żywot zwie go biskupem, ale nie widnieje on na dawnych listach biskupów Thérouanne. Był może biskupem misyjnym. Miał też odbyć wiele pielgrzymek, w tym do Ziemi Świętej. Zasłynął zwłaszcza umartwieniami. Jemu swe powstanie zawdzięczać miały kościoły w Maunice, w Saint-Rémy-Campagne i w Auchy. W tym ostatnim został pochowany. Zmarł zaś może około 720 r. W czasie najazdów normandzkich relikwie przenoszono do Dijon, potem do B-ze, a w końcu do Sithiu. W Martyrologium Rzymskim wspomnienie Sylwina widnieje pod 17 lutego.

Sylwin (Sylwan), biskup Cremony. Jest wielce uzasadnione, że należy go utożsamiać z poprzednim. Wedle bardzo późnych przekazów, na stolicy biskupiej w Cremonie zasiadał przez trzydzieści dziewięć lat, a zmarł w 773. Wspomnienie, jak poprzedniego, obchodzono 17 lutego.