Najstarsze opisy pocałunków pochodzą sprzed 4,5 tys. lat

Pocałunki na Starożytnym Bliskim Wschodzie były, podobnie jak u nas, sposobem okazywania miłości. Do tej pory sądzono, że najstarsze świadectwa całowania się pochodzą sprzed 3500 lat z Indii. Obecnie naukowcy duńscy i brytyjscy analizują świadectwa starsze nawet o tysiąc lat.

Pocałunki odnajdziemy w najstarszych zabytkach piśmienniczych, czyli tekstach sumeryjskich.

Dziewica o imieniu Ninlil zawstydzona wyznaje sumeryjskiemu bogu Enlilowi, że jej wargi jeszcze nie całowały. Ugarycki bóg El całuje swoją żonę, a jej usta są słodkie jak owoc granatu.

Niektóre źródła mówią, że w Egipcie zakochani pocierali się nosami, później jednak zwyczaj całowania się przeniknął również do kraju nad Nilem.

Od pocałunków zaczyna się Pieśń nad Pieśniami: „Niechaj całuje mnie pocałunkami swoich ust. Miłość twoja lepsza nad wino i zapach wonności”.

Opisy pocałunków nie występują we wszystkich kulturach. Niektórzy badacze uważali, że najstarsze świadectwa całowania się pochodzą sprzed 3500 lat z Indii. Obecnie naukowcy duńscy i brytyjscy analizują świadectwa starsze nawet o tysiąc lat - sumeryjskie i inne z obszaru Starożytnego Bliskiego Wschodu.

Zdaniem naukowców już wtedy pocałunki odpowiedzialne były za transmisję wirusa opryszczki. „W starożytnej Mezopotamii ludzie pisali pismem klinowym na glinianych tabliczkach. Wiele tysięcy tych tabliczek przetrwało do dziś. Zawierają one przykłady tego, że w starożytności pocałunki odgrywały rolę zarówno w relacjach intymnych, jak również jako gesty przyjacielskie oraz służące okazywaniu uczuć między członkami rodziny” - opisuje Troels Pank Arboell z Uniwersytetu w Kopenhadze.

Z kolei badania paleogenetyczne sugerują, że pocałunki wymieniano już kilkadziesiąt tysięcy lat temu, i to pomiędzy neandertalczykami a naszymi odległymi przodkami. Miałaby o tym świadczyć obecność w materiale kopalnym genomu pewnych patogenów, które rozprzestrzeniają się poprzez ślinę. Inne badania genetyczne dowodzą, że nie kończyło się na pocałunkach, ale na wspólnym potomstwie.

Artykuł opublikowano na łamach „Science”.

PAP/dm