Czy twój związek może się rozpaść? Sprawdź

Nie istnieje żaden pewny objaw, który by mówił, kiedy uczucie pomiędzy kobietą a mężczyzną nieodwołalnie się kończy. My sami często nie czujemy tego w sobie jednoznacznie.

Amerykański psycholog, Michael S. Broder rozróżnia trzy rodzaje związków, które bardziej niż inne narażone są na niebezpieczeństwo rozpadu:

1. Związek, w którym partnerzy gwałtownie manifestują swoje emocje: We wzajemnych kontaktach dominują zawsze silne emocje. Nie są one jednak efektem namiętności, lecz zasadniczej niezgodności w sferze uczuć. Charakterystyczna jest tu psychiczna niezależność (nieprzywiązywanie się do drugiego człowieka), która uniemożliwia wytworzenie się bliskości i zażyłości pomiędzy partnerami. Ekstremalne zachowania maskują fakt, że tych dwoje tak naprawdę nigdy się nie znajdzie. Seks jest jedyną płaszczyzną, na której mogą się oni z sobą komunikować. W częstych kłótniach partnerzy wyładowują swoją wściekłość i w ten sposób przygotowują też powód kolejnego pogodzenia się - poprzez zbliżenie fizyczne. Jednak o swoich prawdziwych uczuciach nie mogą rozmawiać, ponieważ nie czują się pewnie ani bezpiecznie.

2. Związek, w którym partnerzy manifestują obojętność: W takim związku nie tli się już nawet mały płomyk pod warstwą popiołu. Jednak partnerom jest z jakichś względów wygodnie i unikaj ą oni wszelkich dyskusji, która by poruszała nierozwiązane problemy. Ceną za to jest oddalenie się od siebie i brak uczuć. Pozorna harmonia tego związku jest jednak bardzo nietrwała i mało odporna na napięcia.

3. Związek, w który zaangażowana jest jedna tylko osoba: W ten związek jedna z osób wnosi więcej niż druga. Najczęściej są to kobiety - wkładają one całe swe serce i energię, podczas gdy mężczyzna pozostaje niezależny. Zwolniony z wszelkich trosk, otrzymuj e od partnerki wszystko w nadmiarze z wyprzedzeniem i tę sytuację bardzo sobie ceni. Nie czuje jednak potrzeby tym samym jej odpłacać. Prowadzi to u kobiety do rozczarowania i poczucia bezsilności.

Ci, którzy przeżyli rozczarowanie w miłości, mają skłonność do bronienia się przed uczuciami. Wycofują się i otaczają murem izolacji. W ten sposób chronią swoje serce rodzajem tarczy obronnej. Taki mechanizm izoluje jednak człowieka na zawsze. Jeśli ktoś zawsze musi przybierać postawę obronną i nie pokazuje się przed drugim takim, jaki jest naprawdę, wpada w izolację, samotność i chorobę. Wyrażenie "otworzyć swoje serce" oznacza gotowość człowieka do zdjęcia przed innym swoich masek i zabezpieczeń, a więc pokazania się w swojej bezbronności. Wymaga to odwagi, ponieważ otwartość wiąże się z ryzykiem i wywołuje lęk. Człowieka, który się otwiera, można kontrolować, zranić, a także nim manipulować. Takie doświadczenia wszyscy mamy zapewne za sobą i wiemy, że nie są one szczególnie przyjemne. Wznosząc jednak wokół siebie mur obronny, zamykamy przed sobą zdolność doświadczania radości, przyjemności i miłości.

Czy wiesz, że ludzie, którzy czują się kochani, ważni dla kogoś i mający poczucie, że mogą się przed kimś otworzyć, pięć razy mniej narażeni są na ryzyko zawału serca, udaru mózgu, raka, alergii, chorób immunologicznych, alkoholizmu, lekomanii i innych chorób? Rzeczą interesującą i godną podkreślenia jest również i to, że dla utrzymania ciała i duszy w zdrowiu i dobrym samopoczuciu jest nie tylko ważne, ile się otrzymuje, lecz również, ile samemu daje się innym. Miłość i bliskość działają jednakowo zbawiennie zarówno na tego, który obdarza, jaki tego, który otrzymuje.

Ten, kto otwiera swoje serce, sygnalizuje, że chce zburzyć swoje mury obronne i decyduje się być bezbronny. W końcu człowiek może stać się bliski komuś tylko wtedy, jeśli ujawni przednim swoją własną bezbronność. Bezbronność jest warunkiem bliskiej i intymnej relacji między ludźmi. Żeby żyć w takiej relacji, musisz jednak też mieć poczucie pewności, jakie daje ci obecność drugiego człowieka. Jednak jak człowiek ma mieć tę pewność i zaufanie wobec innego, jeśli tak często doświadcza też z jego strony rozczarowania?

Więcej w książce: Kochać szczęśliwie - Sylvia Schneider