Anoreksja czyli szczupła do szpiku kości

Dla wielu osób jest to absolutnie niepojęte, że mając dostęp do tylu rozmaitych produktów ktoś świadomie rezygnuje z jedzenia, wręcz głodzi się. To dlatego anoreksja bywa nazywana chorobą ludzi zamożnych. I choć zwykle trudno precyzyjnie określić, kiedy zaczyna się ta obsesja na punkcie jedzenia, to z dużym prawdopodobieństwem można powiedzieć, gdzie miała swój początek - w głowie.

Jadłowstręt zaczyna się od natarczywych myśli na własny temat. Wcale nie o jedzeniu, ale o sobie myśli młoda dziewczyna, kiedy spogląda w lustro i dostrzega dziesiątki niedoskonałości. Przeraża ją to, jak zmienia się jej ciało.

Boi się dorosłości, odpowiedzialności. Lęk sprawia, że próbuje jakby zatrzymać dzieciństwo i związane z nim cechy wyglądu: wąskie biodra, małe piersi. To tylko jeden ze schematów wpadania w anoreksję - jest ich tyle, ile kobiet dotkniętych tą chorobą. Jedyna prawidłowość dotyczy tego, że zwykle obsesyjne chudnięcie dopada kobiety wtedy, gdy w ich życiu zachodzą duże zmiany. Nieprzypadkowo anoreksja stwierdzana jest u dziewcząt w wieku 13-14 lat (dojrzewanie) oraz wśród dwudziestolatek (początek studiów). Rzadziej zapadają na nią 30-latki i starsze kobiety (po stracie bliskiej osoby lub roztrzęsione rozwodem). Wśród chłopców i mężczyzn anoreksja pojawia się dziesięciokrotnie rzadziej niż u kobiet.

Pułapka anoreksji polega na tym, że chora stawia sobie coraz wyższe cele. Skoro mogła nic nie jeść cały dzień, pragnie udowodnić sobie, że wytrzyma i dwa. Co gorsze, żyje w przekonaniu, że w każdej chwili potrafi przestać się głodzić. Niestety, może się okazać, że wtedy będzie już za późno i nie da się cofnąć zdrowotnych szkód jakie sobie wyrządziła.

Panna idealna

U osób chorych na anoreksję występują charakterystyczne cechy osobowości: brak gotowości do nawiązywania kontaktów z innymi ludźmi, odsuwanie się od innych, utrata przyjaciół. Perfekcjonizm - osoby chore są solidne, koncentrują się na nauce i pracy, cechuje je duża potrzeba sukcesu. Cechuje je także niepewność, lęk przed niepowodzeniami, nadmierny krytycyzm wobec siebie. Charakterystyczna jest niska samoocena i brak wiary w siebie. Stan depresji, niepokoju i społecznego wycofania często poprzedza pojawienie się choroby. Dlatego anorektyczkę prędzej znajdzie się wśród samotnych prymusek, sportsmenek (np. tancerek) niż w gronie podłamanych życiem przyjaciółek, które godzinami plotkują o swoim nieszczęściu.

Organizm anorektyczki przypomina pod wieloma względami organizm kobiety po menopauzie. Przede wszystkim zanika miesiączka, a jej długotrwały brak może doprowadzić do bezpłodności! Spadek ilości hormonów produkowanych przez podwzgórze i przysadkę oraz jajniki przyspiesza procesy starzenia. Prowadzi też do niedoczynności tarczycy, objawiającej się uczuciem ciągłego zmęczenia, apatią, rzednięciem włosów, suchością skóry, kłopotami z pamięcią. Zanika też stopniowo masa kostna, czego skutkiem jest osteoporoza. Wiele anorektyczek ma zaburzenia pracy serca i uszkodzenia nerek. Najgorsze jest to, że chora bardzo długo nie dostrzega żadnych dolegliwości zdrowotnych, a raczej ignoruje je. Anorektyczki są chorobliwie skupione tylko na tym, co im się udało: że odmówiły sobie jabłka, że ubyło jeszcze 500g... itd. Na forach internetowych ruchu pro-ana (czyli jestem za anoreksją), które są istnym targowiskiem kłamstw, wymieniają się sprawdzonymi (podobno) sposobami na szybsze chudnięcie lub odzyskanie miesiączki na zawołanie. Nie wiedzą, że bez profesjonalnej pomocy endokrynologa jest niemożliwe.

63 proc. dziewcząt w Polsce nie akceptuje własnego wyglądu
76 proc. nastolatek wierzy, że chłopcy wolą szczupłe dziewczęta
62 proc. z nas chętnie schudłoby parę kilo
71% proc. dziewczyn marzy o figurze modelki

Choć sam termin anorexia nervosa pojawił się w literaturze medycznej prawie sto lat temu, jednak niektóre z symptomów tej choroby opisywano od wieków. Historycy natknęli się na opis pochodzący z 895 r.n.e., dotyczący pewnej wieśniaczki imieniem Friderada, która nabrała takiej niechęci do jedzenia, że narzuciła sobie bardzo surowy post. Na przełomie XVII i XVIII wieku łączono jadłowstręt z nadprzyrodzonymi zdolnościami. Dopiero w XIX wieku zaczęto opisywać ją, jako jednostkę chorobową. Od 1980 roku widnieje w oficjalnym spisie chorób psychicznych i w związku z tym wymaga fachowego leczenia. Często do tego procesu włącza się też dietetyka, psychologa i najbliższe osoby z otoczenia anorektyczki (rodzinę, koleżanki, chłopaka). Jeśli bowiem nie zmieni się nieco środowisko, w którym dziewczyna żyje na co dzień, trudno będzie pokonać lęk, który tak mocno ją uwięził. Ponad 30% anorektyczek udaje się skutecznie wyleczyć. Muszą jednak przyjąć do wiadomości, że są chore i potrzebują pomocy.