Opowieść o niewidomym ogrodniku

Właściciel małego domku z dużą parcelą założył wspaniały ogród, w którym spędzał każdą wolną minutę, chociaż w skutek wypadku przed paroma laty oślepł. Sadził i podlewał rośliny, pielęgnował trawnik, przycinał róże, tak iż o każdej porze roku - na wiosnę, w lecie i w jesieni ogród, pełen żywych kolorów, prezentował się bardzo okazale.

Kiedyś zajrzał tam przyjezdny z miasta, który usłyszał we wsi o niewidomym ogrodniku.
- Proszę mi powiedzieć, dlaczego pan to robi? - spytał miastowy. - Przecież, jak słyszałem, pan nie widzi.
- Ani trochę!
- Dlaczego więc męczy się pan z tym ogrodem? Co panu po tych kwiatach, skoro nie rozróżnia pan kolorów?
Niewidomy ogrodnik oparł się o ogrodzenie i powiedział do obcego z uśmiechem:
- Robię to z kilku istotnych powodów: Po pierwsze zawsze lubiłem pracę w ogrodzie. To, że straciłem wzrok, wydawało mi się niewystarczającym powodem, aby ją zarzucić. Wprawdzie nie mogę zobaczyć tego, co tu rośnie, ale mogę dotykać i czuć. Nie mogę oglądać kolorów, ale mogę wdychać zapach kwiatów, które posadziłem. Kolejnym zaś powodem jest pan.
- Jak to ja? Przecież pan mnie wcale nie zna!
- Pana osobiście nie znam. Ale w piękne dni zagląda tu czasami ktoś, tak jak teraz pan, i zatrzymuje się na moment. Gdyby ten kawałek ziemi stanowił tylko zdziczałą, zaniedbaną parcelę, to byłby to dla pana niemiły widok. Moim zdaniem nie ma powodu, aby czegoś nie czynić tylko dlatego, że na pierwszy rzut oka nie daje to zbyt wiele nam samym, skoro daje to coś innym.
- Nigdy dotychczas o tym nie pomyślałem - powiedział z zadumą przybysz.
- A poza tym - kontynuował z uśmiechem niewidomy ogrodnik - ludzie zaglądają, cieszą się, zatrzymują się na chwilę i ucinają ze mną małą pogawędkę, tak jak pan to właśnie teraz czyni. To bardzo wiele znaczy dla człowieka, który nie widzi.

Wiecej w książce: Skrzydła dla duszy - Norbert Lechleitner