15 pomysłów na Wielki Post (bez rezygnacji z czekolady)

Czterdzieści dni to mnóstwo czasu, tak przynajmniej zwykle wydaje mi się w Środę Popielcową. Jednak dziwnym trafem, tuż przed Niedzielą Palmową pojawia się w mnie okrzyk zdziwienia: "Jak to, to już? Dlaczego przespałam większość czasu?" Żeby tego uniknąć, mam kilka konkretnych propozycji - pisze Maja Moller.

Wcześniej jednak chcę głośno wypowiedzieć jedno ważne pytanie - ale właściwie po co to wszystko?

Wielkopostne postanowienia stanowią czasem zbiór imponujących wyzwań typu: "nie będę jeść czekolady" albo "na 40 dni zrezygnuję z internetu". Nie mam nic przeciwko tak konkretnym i jasno określonym planom. Ważne jednak, dokąd mają one zaprowadzić. Czy tylko do satysfakcji z tego, że udało się wytrwać? Czy postanowienia są próbą udowodnienia sobie i światu, że mogę, potrafię i chcę być z tego dumna? Czy może są subtelną odmianą pewnej gry z Panem Bogiem: ja dam Ci moje wyrzeczenia, a Ty daj mi wielkanocną radość/odczuwalny pokój serca/nawrócenie bliskiej osoby - niepotrzebne skreślić…?

To nie jest trening dla ciała i duszy

Czterdziestoniowy post nie jest programem treningowym duszy i ciała, nie wyznacza też ram czasowych igrzysk olimpijskich, w których będziemy bić rekordy w kolejnych konkurencjach z cyklu: "a teraz nie będe tego robić". Tu nie walczymy o złoty medal czy zaliczenie albo niezaliczenie przedmiotu pod tytułem: "dobrze przeżyty Wielki Post". To wszystko ma tylko jeden cel - zbliżyć nas do Boga. Nie odwrotnie - bo On już jest blisko.

Wszystko, co będziemy robić w tym czasie, ma sprawić, że bardziej otworzymy się na Jego miłość. Wydaje się więc, że to właśnie Jego trzeba w pierwszej kolejności spytać o to, jak powinien wyglądać ten czas.

Kościół daje nam trzy konkretne podpowiedzi: modlitwę, post i jałmużnę. Dzięki temu łatwiej skierować swoją uwagę w tym czasie na Boga. Ja pozwoliłam sobie w podobny sposób pogrupować kilka podpowiedzi, które mogą zainspirować do stworzenia własnych postanowień wielkopostnych - tym razem bez zaglądania do spiżarni i szuflad z ciasteczkami.

(fot. chrześcijańska mama)

Modlitwa

Wygospodaruj dodatkowe dwie godziny dziennie, aby odmówić cały różaniec, brewiarz i co najmniej trzy litanie…. no nie, oczywiście - żartuję, mam za to inne propozycje:

Zanim wybierzesz się na Mszę świętą, poświęć 10 minut na to, żeby wcześniej, jeszcze w domu, zapoznać się z czytaniami z danego dnia. Daj sobie na to chwilę czasu, popatrz co Cię w tych tekstach porusza - co pociąga i rozpala serce, a co powoduje opór. Porozmawiaj o tym z Jezusem i oddaj Mu to w czasie Eucharystii.

Sięgaj do codziennych czytań. Możesz modlić się ich tekstami, możesz wybrać rano jedno zdanie, które będzie Ci towarzyszyć w ciągu dnia albo modlić się np. w drodze do pracy czy na uczelnię. Kościół prowadzi nas przez Wielki Post konkretną drogą - przez 40 dni można zrobić na niej kolejny mały kroczek, pozwalając się prowadzić przez Słowo. To proste.

Jeśli z różnych powodów nie jeździsz do pracy czy na uczelnię, lecz spędzasz czas w domu, wypróbuj modlitwę w czasie wykonywania domowych obowiązków. Tu sprawa wygląda jeszcze prościej, a w słowach tej modlitwy nie sposób się nie pogubić. Chociaż owszem, można w niej zgubić: zabieganie, zatroskanie i lęk. Ta modlitwa składa się z jednego słowa i można je wypowiadać mieszając zupę, prasując ubrania czy wykonując najprostszą z czynności, czyli wdech i wydech. Tym słowem jest: Jezus.

Level-up. Jeśli masz taką możliwość, poszukaj kościoła, w którym mogłabyś raz w tygodniu spędzić czas na adoracji Najświętszego Sakramentu. Zostaw jednak w domu różaniec, brewiarz czy książeczkę do nabożeństwa. Przyjdź do Jezusa i tylko patrz na Niego. Zwolnij…

Niezależnie od tego czy lubisz cotygodniowe nabożeństwo drogi krzyżowej w kościele, czy tak jak ja za nim nie przepadasz (bo ja nie lubię tłumów i narzuconego z góry tempa…), pomódl się w ten sposób, ale samotnie. Pójdź na spacer, do parku, ulicami miasta albo szlakiem między zabawkami porozrzucanymi w domu. Idź swoim tempem i zatrzymuj się na chwile refleksji, próbując znaleźć ślady Bożej obecnościi nie tylko w kościele, ale w codziennym otoczeniu. Więcej: zaproś Go, by sam w tym czasie prowadził i by uświęcał swoją obecnością te drogi, które na co dzień przemierzasz.

Obejmij modlitwą konkretną osobę, kogoś kto potrzebuje modlitwy, kogoś z kim trudno Ci się dogadać albo kogo wprost nie lubisz. Przez czterdzieści dni odmawiaj w jego/jej intencji jedną, krótką modlitwę.

Post

Tym razem nie o ograniczeniu czekolady, alkoholu, ciasteczek czy internetu - choć nie do końca.

Zobacz, na co wydajesz zbyt dużo pieniędzy, czego nie potrafisz sobie odmówić i w jakich sytuacjach pozwalasz sobie na małe szaleństwa zakupowe. Spróbuj chociaż raz w podobnej sytuacji zrezygnować z zakupu tej rzeczy, a oszczędzone pieniądze zachować na propozycje dotyczące jałmużny.

Wyjmij z uszu słuchawki. Nie chodzi jednak o to, żeby w ogóle nie słuchać muzyki w czasie Wielkiego Postu, odwracać wzrok od telewizora i zatykać sobie uszy, gdy w restauracji usłyszysz ulubioną piosenkę. Chodzi o świadomy wybór ciszy zamiast hałasu - może przez część dnia, może wtedy, gdy zagłuszasz swoje myśli czymkolwiek, żeby czas szybciej mijał. Niech nie mija - niech zwalnia, a Ty posłuchaj ciszy.

Tak, w końcu docieramy do klasyki, czyli proponuję ograniczenie korzystania z Facebooka, ale nie tylko dlatego, że tak bo tak. Przede wszystkim po to, żeby - znowu - usłyszeć ciszę i zrezygnować z tego, czym zapychasz czas. Dzięki zastosowaniu konkretnych ram czasowych przy korzystaniu z internetu, możesz zyskać czas na modlitwę, a być może również doświadczyć pewnej pustki. I ta pustka jest nam bardzo potrzebna w tym czasie - bo tam, gdzie wszystkiego jest pełno, Pan Bóg może się już nie zmieścić…

Nie będę zaglądać do Twojej spiżarni, a nawoływanie do porzucenia czekolady zostawię Ewie Chodakowskiej. Mam jednak konkretną propozycję postu - post od plotkowania i gadania rzeczy niepotrzebnych. Wybieranie milczenia wtedy, gdy chciałoby się złośliwie skomentować albo opowiedzieć o czyimś potknięciu. Post, który jest jednocześnie bardzo konkretnym i trudnym ćwiczeniem, ale wydaje mi się, że Panu Bogu będzie milszy niż powstrzymanie się od chrupania ciasteczek.

Jałmużna

Czyli ofiarowanie czegoś z miłością. Jałmużna kojarzy mi się (błędnie!) z litością i patrzeniem na kogoś z góry. Podejrzewam, że nie jestem w tym odczuciu odosobniona - warto więc spojrzeć na to inaczej. Jałmużna - to dawanie z serca. To konkretna postać miłości.

Pomyśl, kto w Twoim otoczeniu może potrzebować dobrego słowa, jakiegoś wsparcia i zachęty. Napisanie listu, maila czy SMSa niewiele kosztuje, a może komuś zrobić "dzień dobry". Spróbujesz?

Wychodząc z podobnego założenia - dobrego słowa może potrzebować sąsiad albo ktoś, kogo codziennie mijamy na przystanku autobusowym. Postaw sobie za cel poznać kogoś, kogo znasz tylko z widzenia. Przełam nieśmiałość, powiedz: "dzień dobry", zapytaj o samopoczucie. To może być początek pięknej znajomości.

Level up - zrób coś miłego dla kogoś, kogo nie lubisz albo kto Cię irytuje.

Jeśli dysponujesz wolnym czasem, zaangażuj się w działania wolontariatu. Niekoniecznie musisz poświęcać temu 20 godzin tygodniowo - może uda Ci się np. przyłączyć do gotowania zupy dla bezdomnych? (w Gdańsku albo w Krakowie) Jeśli obowiązki domowe na to nie pozwalają, wygospodaruj godzinę dziennie na nicnierobienie - pobaw się z dziećmi i poświęć im w pełni czas albo spędź go z małżonkiem.

Przeznacz konkretną sumę (najlepiej - zaoszczędzoną dzięki podjęciu postu) na pomoc potrzebującym.

Jeśli którakolwiek z tych propozycji sprawiła, że w sercu zaczęło kiełkować wielkopostne postanowienie, mam jeszcze ostatnią prośbę - zostaw na razie działanie. Idź do Jezusa z tym swoim postanowieniem i pragnieniem zmiany. Zapytaj Jego, co o tym sądzi, poproś by On sam w tym prowadził, a dopiero potem zabierz się za działanie.

To dobra kolejność, nie tylko na Wielki Post. I niezależnie od tego, jak ten czas będzie u Ciebie wyglądał, życzę Ci, by każdy z tch 40 dni był po prostu dobry.

Tekst ukazał się pierwotnie na blogu chrześcijańska mama