Bp Krzysztof Włodarczyk: życie człowieka to czas przygotowania do wieczności

„Życie człowieka jest czymś w rodzaju ulicy jednokierunkowej, na której można się poruszać tylko do przodu. Nie możemy cofnąć wskazówek zegara naszego życia ani o jedną godzinę” – mówił biskup bydgoski Krzysztof Włodarczyk, dodając, że „do nieba dochodzi się szlakiem wyznaczonym przez samego Chrystusa Pana, który powiedział o sobie, że jest Drogą i Prawdą i Życiem”. Ordynariusz diecezji przewodniczył Mszy św. na cmentarzu parafialnym wspólnoty św. Jana Apostoła i Ewangelisty w Bydgoszczy – przy ulicy Cechowej.

Abp Tadeusz Wojda: Niech uroczystość Wszystkich Świętych będzie czasem refleksji i modlitwy

Kościół

– Gdy człowiek żyje 80 lat, stanowi to 960 miesięcy, 29 220 dni. W sumie to ponad 2,5 miliarda tyknięć zegara. Jednak to niewiele wobec istnienia Ziemi albo wieku wszechświata. A co dopiero mówić o wieczności, którą filozofowie określają jako trwanie w nieustannym „teraz” – mówił biskup diecezji bydgoskiej.

Życie człowieka, chociaż bardzo krótkie, to – jak zauważył – wystarczający czas, by przygotować się odpowiednio do przejścia tam, gdzie żyje się wiecznie. – Każda chwila naszego życia bowiem ma taki sens i taki cel: by człowiek zbliżył się odpowiedzialnie i w sposób sobie właściwy do świętości, w której ma pozostać już na zawsze – dodał.

Biskup Krzysztof Włodarczyk podkreślił, że wieczność zaczyna się już „tutaj”, „teraz”. Człowiek, rozpoczynając swe istnienie, jest tym samym wezwany do trwania ciągłego, już na zawsze. – Ta ziemia zaś już jest królestwem Bożym, a w każdym razie powinna się nim stawać. Każdy ze świętych tak rozumiał sens swego życia i udowodnił, że drogi tego świata mogą wieść do nieba – stwierdził.

Według biskupa bydgoskiego z pewnością każdy człowiek lubi otrzymywać nagrody jako wyraz uznania za swoje osiągnięcia; od dziecka cieszy się każdą, jaką dostanie. – Chodzi o to, żeby sobie uświadomić, że wśród wszystkich nagród, jakie można w życiu zdobyć, na każdego człowieka czeka na końcu jego życia nagroda największa. Tej nagrody pragnie nam udzielić sam Bóg, i bardzo liczy na to, że będzie mógł to uczynić – przypomniał.

Żeby otrzymać jakąkolwiek nagrodę – podkreślał biskup – trzeba się do tego przyłożyć. – W tę wspaniałą uroczystość, ogarniając pamięcią niezliczone rzesze świętych, którzy w sensowny sposób zawalczyli o swoją nagrodę, pytamy: jak to zrobić? Jak to się trzeba przyłożyć, by otrzymać nagrodę od samego Boga? – pytał.

Według biskupa Włodarczyka po pierwsze, trzeba, by do nas dotarło, jak bardzo kocha nas Ten, który chce nas nagrodzić. – Najgłębiej przemawiającym znakiem niewypowiedzianie wielkiej miłości Boga do człowieka jest bezapelacyjnie krzyż, który wręcz krzyczy do każdego, kto skieruje nań swój wzrok, do czego posunął się Bóg powodowany miłością, stając się jednym z nas, a potem przyjmując na siebie tak okrutną kaźń. Krzyż, który stawiamy przy grobach naszych zmarłych – powiedział.

Drugą cnotą do wypracowania, niezbędną do otrzymania od Boga nagrody, jest nadzieja, pokładanie ufności w Bogu. – Cokolwiek by się działo na świecie czy w moim otoczeniu, w rodzinie, we wspólnocie, do której należę, jakiekolwiek burze przetaczałyby się przez moje serce – wiem, że mojemu Bogu mogę zaufać bezgranicznie. I On tego ode mnie oczekuje, On tego właśnie pragnie – dodał. No a stąd mamy już tylko – jak mówił bp – krok do następnej umiejętności – nieustannego poszukiwania Boga. – Ludzie na ziemi poszukują tylu różnych rzeczy – ważnych i nieważnych, potrzebnych i niepotrzebnych, nieraz wydumanych i potrafią się w to zapamiętale angażować. My się mamy totalnie zaangażować w szukanie Boga. Mamy poszukiwać Jego oblicza – mówił.

Wszystkich Świętych na emigracji i w ojczyźnie – modlitwa i wdzięczność

Kościół

Jak dodał na zakończenie biskup, oblicze Boże odsłania się najpełniej, jeśli sięgamy po Pismo Święte i czytamy je. Wtedy Bóg mówi o sobie: sam się przedstawia i przychodzi w wydarzeniach. – Wystarczy otworzyć Ewangelię i patrzeć na Pana Jezusa – ileż mamy tam możliwości, by zobaczyć oblicze Boga pochylającego się nieustannie nad człowiekiem – zakończył.
Przed Mszą św. ordynariusz przewodniczył procesji na cmentarzu z modlitwą za zmarłych.