Drzwi Święte i sakrament pokuty – dwa znaki tego samego daru

Rok Święty w Rzymie staje się dla pielgrzymów wyjątkowym czasem odkrywania sakramentu pojednania jako bramy, do której każdy ma klucze. Kapłani przypominają, że doświadczenie przebaczenia i pokoju jest fundamentem jubileuszu, ale też życiową drogą, którą warto podejmować na nowo – wobec Boga, ludzi i samego siebie.

• Brama Roku Świętego i brama sakramentu pojednania - symbolika Drzwi Świętych; pokuta jako droga otwarta zawsze i dla każdego
• Charyzmat saletynów – głosić pojednanie - pielgrzymi z parafii Matki Bożej Saletyńskiej; pojednanie z Bogiem, drugim człowiekiem i samym sobą
• Owoc pojednania: pokój – pokój w sercu i w społeczeństwie; modlitwa o pokój jako wymiar jubileuszu
• Być częścią Kościoła powszechnego – spotkania z papieżem i świadectwa świętych; modlitwa w intencji rządzących i wspólnoty Kościoła
• Świadectwa pielgrzymów - dziękczynienie za małżeństwo i rodziny; lekcja pokory i zawierzenia Duchowi Świętemu

Przebaczenie i pojednanie to nie słabość, lecz wielkość i człowieczeństwo

Komentarze

Brama, do której każdy ma klucze

Rok Święty w Rzymie to czas szczególny – nie tylko dla Kościoła, lecz także dla każdego pielgrzyma, który wyrusza w drogę, by pogłębić swoją wiarę. Kapłani towarzyszący wiernym przypominają, że jubileuszowe przejście przez Drzwi Święte ma głęboką symbolikę, ale nie powinno przysłaniać innej, codziennej bramy – sakramentu pojednania.
– Drzwi Święte otwierane są raz na 25 lat, natomiast konfesjonał stoi przed nami zawsze. To brama, do której my sami mamy klucze – mówi ks. Karol Tomczak MS, saletyn z Warszawy, który przybył do Rzymu wraz z parafianami. – Możemy korzystać z niej zawsze, gdy tego potrzebujemy, by odnawiać relację z Bogiem, z drugim człowiekiem, a nieraz także z własną przeszłością.

Charyzmat pojednania

Dla parafian z warszawskiej wspólnoty Matki Bożej Saletyńskiej temat pojednania jest szczególnie bliski. Misjonarze saletyni od początku swojego powołania głoszą pojednanie – zarówno z Bogiem, jak i między ludźmi. Dlatego jubileuszowy wyjazd do Rzymu stał się dla nich okazją, by jeszcze mocniej modlić się o dar zgody, przebaczenia i pokoju.
– Słowa św. Pawła: „W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem” to fundament naszej wiary. Pojednanie jest wielkim darem i zadaniem, które podejmujemy nieustannie – podkreśla ks. Tomczak.

Owoc pojednania – pokój

Jednym z najcenniejszych owoców pojednania jest pokój – nie tylko wewnętrzny, ale także społeczny i narodowy. Właśnie dlatego warszawscy pielgrzymi podczas jubileuszowej modlitwy w Rzymie w szczególny sposób proszą o pokój dla świata.
Tegoroczna pielgrzymka nie kończy ich drogi – już w przyszłym roku planują udać się do La Salette, by w 180. rocznicę objawień Maryi ponownie spotkać się z tajemnicą pojednania.

Część Kościoła powszechnego

Doświadczeniem szczególnym dla uczestników jubileuszu jest poczucie, że są cząstką Kościoła powszechnego. Spotkania z papieżem, modlitwy w rzymskich bazylikach i w miejscach związanych ze świętymi pozwalają im na nowo odkrywać chrześcijańskie korzenie.
– To bardzo mocne świadectwo: widzieć, że nie jesteśmy sami w wierze. Jako chrześcijanie tworzymy wspólnotę, która sięga głęboko w historię i ciągle rodzi się na nowo – zaznacza ks. Tomczak. Dodaje też, że w tych miejscach szczególnie modli się za sprawujących władzę. – Tak zachęca nas św. Paweł. Choć sam był prześladowany przez ówczesnych rządzących, nigdy nie przestał się za nich modlić. Dziś również potrzebujemy takiej wytrwałości.

Świadectwa pielgrzymów

Święty, który wyprasza pojednanie ludziom pokłóconym z bliskimi. Wracają do domu, zaczynają ze sobą rozmawiać

Kościół

Pielgrzymka z warszawskiej parafii cieszyła się ogromnym zainteresowaniem – miejsca rozeszły się w jeden dzień. Wielu parafian, którzy nie mogli pojechać, powierzyło uczestnikom swoje intencje, prosząc, by zanieśli je do grobu św. Piotra.
Agnieszka i Andrzej, małżeństwo z 28-letnim stażem, przyjechali do Rzymu, by podziękować za wspólne życie. Choć w Wiecznym Mieście byli już kilkakrotnie, tym razem – jak podkreślają – przyjechali nie dla zwiedzania, lecz by zaufać Duchowi Świętemu.
– To piękne doświadczenie, kiedy człowiek uczy się zostawiać kontrolę i pozwala się prowadzić. Nie wszystko planować, ale przyjąć zaproszenie Boga – mówią.