Czy istnieje właściwy sposób przyjmowania Komunii?

Po wielu latach ta sama osoba przygotowała specjalny plan, taką złotą receptę na szczęśliwe życie. Zapisał ją w dziesięciu punktach. Niestety na niewiele się to zdało. Ludzie dalej wybierali egoizm i grzech.

Ale On się nie poddał.

Później przysyłał na ziemię proroków. Ozeasza, Daniela, Jeremiasza, Ezechiela. I wielu innych. Ale ich ludzie też średnio słuchali. Co więcej, jeden z nich, którego powołał, też nie chciał go słuchać, uciekał przed nim, a kiedy usłyszał, jak bardzo stwórca chce być dobry i miłosierny dla swoich nieposłusznych stworzeń, był na niego wściekły.

Ale On się nie poddał.

Mniej więcej 2000 lat temu postanowił, że osobiście wkroczy do akcji. I mimo tego, że jest wszechmogący, uniżył się do końca i stał się jednym z nas. Na miejsce przyjścia na nasz świat wybrał brudną stajnię. Przez 33 lata żył między nami. Przez kilka lat nauczał i dokonywał cudów. Ludzie go jednak nie chcieli słuchać. A nawet ci co go słuchali, zbyt wiele nie rozumieli.

Ale On się nie poddał.

W końcu zrobił coś, czego rozumem się ogarnąć nie da. Po wielu tysiącach lat, niezliczonej liczbie zawodów, odrzuceń, opluć, zniewag, zdrad i ciosów, on dalej był wierny człowiekowi. Widział nasze ciemności, widział nasze grzechy, nasze brudne ręce, nasze zbrukane egoizmem usta, cały syf, który w nas jest.

Widział to wszystko i jego odpowiedź była jedna. Wziął to wszystko na siebie i oddał swoje życie. Dał się zabić dla każdego z nas. W niewytłumaczalny sposób zwyciężył śmierć. Nie ze względu na nasze zasługi, nie ze względu na to, że czuł, że od tej chwili już będziemy dobrzy, ale ze względu na wierność w miłości.

Taki jest nasz stwórca. Do każdej ciemności przychodzi ze światłem. Do każdej rany z opatrunkiem. Do każdej choroby z uzdrowieniem. Do każdego grzechu z wybaczeniem.

Bo On po prostu inaczej nie potrafi.

Czy dla kogoś takiego może mieć znaczenie, czy przyjmujemy go do ust, na dłonie, na kolanach, czy na stojąco? A może jednak to są nasze sposoby i próby na ogarnięcie umysłem i wyrażenie czegoś, czego nie da się ogarnąć?

Nasz stwórca od początku istnienia świata robi wszystko, żeby uczyć nas miłości. Stworzył nasze dłonie, usta, kolana i wszystko inne. I uwielbia każdego z nas. Niezależnie co zrobimy. W całości i bezwarunkowo.

Więc zapytam jeszcze raz - czy dla kogoś takiego może mieć znaczenie, czy przyjmujemy go do ust, na dłonie, na kolanach, czy na stojąco?

Odpowiedzcie sobie sami.

PS. Kiedy opublikowałem ten felieton na swoim blogu w komentarzach rozwinęła się dyskusja. Agnieszka zadała pytanie / podzieliła się taką refleksją: Jeśli nie uklękniemy przed Bogiem to przed kim mamy klękać?

Odpowiedziałem na nie tak: Jeśli Twoim sposobem na wyrażanie miłości jest klękanie to ja nie mam zupełnie nic przeciwko, żebyś tak ją okazywała. Ale myślę, że ze względu na miłość do drugiego człowieka każdy z nas powinien uszanować to w jaki sposób inni ludzie chcą wyrażać swoją miłość. Ja w miłości różnie się zachowuję i różnie ją wyrażam. Czasem klękam, czasem otwieram dłonie, czasem śpiewam, innym razem milczę, jeszcze kiedy indziej płaczę. I nie wartościuję, który z tych sposobów jest lepszy. liczy się relacja miłości. Reszta to szczegóły.