Kościół jest podzielony jak nigdy wcześniej

Nierzadko łatwiej jest nam modlić się i rozmawiać z członkami innych Kościołów, niż z siostrami i braćmi katolikami. Sam mam duże trudności, by powstrzymać emocje, gdy słyszę wypowiadane przez katolików absurdalne, a nawet obraźliwe zarzuty pod adresem papieża Franciszka.

Andrea Tornielli i Gianni Valente to dziennikarze turyńskiej „La Stampy” i autorzy książki „Dzień sądu”, w której opisali podejmowane na całym świecie zabiegi mające skompromitować papieża Franciszka, a nawet doprowadzić do jego dymisji.

Niemal od początku pontyfikatu papieża z Argentyny trwa coś, co możemy nazwać pełzającym puczem przeciwko ojcu świętemu: publiczne wątpliwości (dubia) czterech kardynałów odnoście adhortacji „Amores laetitia”, „synowskie upomnienia” ze strony czterdziestu teologów, rzymska konferencja na temat możliwości odwołania papieża, wezwanie abp. Viganò, by papież ustąpił z urzędu, „manifest wiary” kard. Müllera i – ostatnio – książka kadr. Saraha pt. „Z głębi naszych serc”, której autorem miał być również papież emeryt Benedykt XVI, ale – jak się szybko okazało – nie miał z tą książką wiele wspólnego. To wszystko powoduje, że Kościół jest dzisiaj podzielony jak chyba nigdy wcześniej.

W minionym tygodniu modliliśmy się o jedność chrześcijan. Zastanawiałem się w tym kontekście, że dzisiaj – paradoksalnie – nierzadko łatwiej jest nam modlić się i rozmawiać z członkami innych Kościołów, niż z siostrami i braćmi katolikami. Sam mam duże trudności, by powstrzymać emocje, gdy słyszę wypowiadane przez katolików absurdalne, a nawet obraźliwe zarzuty pod adresem papieża Franciszka. Nie potrafię rozmawiać z ludźmi o ultrakonserwatywnych poglądach, ponieważ bardzo często poglądy te są totalnie przeciwne Ewangelii.

Dla chrześcijanina miłość powinna być najważniejsza.

Podejmuję ten trudny temat, ponieważ czytamy ostatnio o narzekaniach św. Pawła na podziały w Kościele Koryntu. Dla tamtej społeczności najbardziej szkodliwa okazała się nie świecka filozofia, ale wewnętrzna niezgoda. Słynne „ja jestem Pawła, ja Apollosa, a ja Chrystusa” obrazuje, jak łatwo myślenie uczniów Chrystusa może być zdominowane przez mentalność kliki i partyjniactwa. Św. Paweł przypomina, że wszelkie podziały między nami może przezwyciężyć świadomość, iż zostaliśmy ochrzczeni nie w imię jakiegoś ludzkiego autorytetu, jakkolwiek byłby on wywyższony, ale w imię Chrystusa. Konsekwencją zaś przyjętego chrztu jest życie Ewangelią.

W naszej parafii odbywa się dzisiaj londyńska premiera książki „Zapach Boga” kard. Krajewskiego.

On bardzo wyraźnie pokazuje, czym jest chrześcijaństwo, bo sam na co dzień żyje Ewangelią. Takie życie to nie spory o to, kto jest bardziej katolicki – papież Benedykt, czy papież Franciszek; ksiądz sprawujący Mszę św. „po staremu – tyłem do ludzi”, czy ksiądz modlący się według norm posoborowych; ten, który w piątek je ostrygi, czy ten, który zapomniał się i zjadł parówkę; wierny przyjmujący Komunię św. do ust, czy wierny wyciągający po nią rękę. Życie Ewangelią to radykalne naśladowanie Chrystusa i dążenie do doskonałości, która nie polega na zdobywaniu kolejnych cnót i moralnych sprawności, ale na wydoskonalaniu się w miłosierdziu i współczuciu. Dla chrześcijanina miłość powinna być najważniejsza.

Tam, gdzie ideologia staje się ważniejsza od Ewangelii, tam nie można już dłużej mówić o chrześcijaństwie. „Nawracajcie się” – przypomina nam dzisiaj Jezusa. Nawracać się to znaczy zmieniać swoje myślenie. Wychodzić z utartych schematów i opuszczać strefę komfortu. Otwierać się na innych i dopuszczać możliwość własnej pomyłki, ale też pozwolić mylić się innym. To szukać tego, co łączy, a nie tego, co dzieli. To żyć Ewangelią. „Upominam was, bracia, w imię Pana naszego, Jezusa Chrystusa, abyście żyli w zgodzie i by nie było wśród was rozłamów; abyście byli jednego ducha i jednej myśli” (1 Kor 1,10).