Kościół jest podzielony jak nigdy wcześniej

Nierzadko łatwiej jest nam modlić się i rozmawiać z członkami innych Kościołów, niż z siostrami i braćmi katolikami. Sam mam duże trudności, by powstrzymać emocje, gdy słyszę wypowiadane przez katolików absurdalne, a nawet obraźliwe zarzuty pod adresem papieża Franciszka.

Andrea Tornielli i Gianni Valente to dziennikarze turyńskiej „La Stampy” i autorzy książki „Dzień sądu”, w której opisali podejmowane na całym świecie zabiegi mające skompromitować papieża Franciszka, a nawet doprowadzić do jego dymisji.

Niemal od początku pontyfikatu papieża z Argentyny trwa coś, co możemy nazwać pełzającym puczem przeciwko ojcu świętemu: publiczne wątpliwości (dubia) czterech kardynałów odnoście adhortacji „Amores laetitia”, „synowskie upomnienia” ze strony czterdziestu teologów, rzymska konferencja na temat możliwości odwołania papieża, wezwanie abp. Viganò, by papież ustąpił z urzędu, „manifest wiary” kard. Müllera i – ostatnio – książka kadr. Saraha pt. „Z głębi naszych serc”, której autorem miał być również papież emeryt Benedykt XVI, ale – jak się szybko okazało – nie miał z tą książką wiele wspólnego. To wszystko powoduje, że Kościół jest dzisiaj podzielony jak chyba nigdy wcześniej.

W minionym tygodniu modliliśmy się o jedność chrześcijan. Zastanawiałem się w tym kontekście, że dzisiaj – paradoksalnie – nierzadko łatwiej jest nam modlić się i rozmawiać z członkami innych Kościołów, niż z siostrami i braćmi katolikami. Sam mam duże trudności, by powstrzymać emocje, gdy słyszę wypowiadane przez katolików absurdalne, a nawet obraźliwe zarzuty pod adresem papieża Franciszka. Nie potrafię rozmawiać z ludźmi o ultrakonserwatywnych poglądach, ponieważ bardzo często poglądy te są totalnie przeciwne Ewangelii.

Dla chrześcijanina miłość powinna być najważniejsza.

Podejmuję ten trudny temat, ponieważ czytamy ostatnio o narzekaniach św. Pawła na podziały w Kościele Koryntu. Dla tamtej społeczności najbardziej szkodliwa okazała się nie świecka filozofia, ale wewnętrzna niezgoda. Słynne „ja jestem Pawła, ja Apollosa, a ja Chrystusa” obrazuje, jak łatwo myślenie uczniów Chrystusa może być zdominowane przez mentalność kliki i partyjniactwa. Św. Paweł przypomina, że wszelkie podziały między nami może przezwyciężyć świadomość, iż zostaliśmy ochrzczeni nie w imię jakiegoś ludzkiego autorytetu, jakkolwiek byłby on wywyższony, ale w imię Chrystusa. Konsekwencją zaś przyjętego chrztu jest życie Ewangelią.

W naszej parafii odbywa się dzisiaj londyńska premiera książki „Zapach Boga” kard. Krajewskiego.

Kardynał Krajewski o bogatych biskupach i proboszczach

Wiara

On bardzo wyraźnie pokazuje, czym jest chrześcijaństwo, bo sam na co dzień żyje Ewangelią. Takie życie to nie spory o to, kto jest bardziej katolicki – papież Benedykt, czy papież Franciszek; ksiądz sprawujący Mszę św. „po staremu – tyłem do ludzi”, czy ksiądz modlący się według norm posoborowych; ten, który w piątek je ostrygi, czy ten, który zapomniał się i zjadł parówkę; wierny przyjmujący Komunię św. do ust, czy wierny wyciągający po nią rękę. Życie Ewangelią to radykalne naśladowanie Chrystusa i dążenie do doskonałości, która nie polega na zdobywaniu kolejnych cnót i moralnych sprawności, ale na wydoskonalaniu się w miłosierdziu i współczuciu. Dla chrześcijanina miłość powinna być najważniejsza.

Tam, gdzie ideologia staje się ważniejsza od Ewangelii, tam nie można już dłużej mówić o chrześcijaństwie. „Nawracajcie się” – przypomina nam dzisiaj Jezusa. Nawracać się to znaczy zmieniać swoje myślenie. Wychodzić z utartych schematów i opuszczać strefę komfortu. Otwierać się na innych i dopuszczać możliwość własnej pomyłki, ale też pozwolić mylić się innym. To szukać tego, co łączy, a nie tego, co dzieli. To żyć Ewangelią. „Upominam was, bracia, w imię Pana naszego, Jezusa Chrystusa, abyście żyli w zgodzie i by nie było wśród was rozłamów; abyście byli jednego ducha i jednej myśli” (1 Kor 1,10).