Lekcja Benedykta XVI dla Kościoła "masowego"

Kilka dni temu udzielałem wywiadu do studenckiego radia Feniks z Uniwersytetu Rzeszowskiego. Na wstępie pani redaktor powiedziała, że wita bardzo znanego w Polsce jezuitę. "Drugiego po Franciszku".

Oczywiście grzecznościowo zaprzeczyłem, ale czułem przecież, że lubię takie rzeczy słyszeć, nawet kiedy wiem, że są przerysowane.

Myślę, że to nie będzie zbyt duże nadużycie, kiedy powiem, że wszyscy tak mamy - lubimy słyszeć miłe rzeczy, a tym bardziej takie, które mogą dać poczucie "bycia kimś", poczucie siły i możliwości wpływania na rzeczywistość. I właśnie jako ludzie, którzy mają w sobie takie potrzeby, tworzymy Kościół, również ten hierarchiczny. To pragnienie osobistej chwały często rozszerzamy - jako Kościół - na całą wspólnotę.

Dopóki to pragnienie pcha nas do twórczej pracy, wszystko jest w porządku. Jednak może ono być także początkiem grzechu pychy, który może przejawiać się na wiele sposobów. Między innymi tak, że będziemy wartościować ewangelizację przez pryzmat liczb i statystyk. I to nawet nie w takim rozumieniu, że kto ma więcej ludzi w kościele czy wspólnocie, ten jest bardziej skuteczny, ale może i pojawia się często myślenie, że skoro "mury" mam pełne, to mogę spokojnie żyć.

Ostatnio znalazłem taki tekst Benedykta XVI: "Głosimy Jezusa Chrystusa nie po to, aby zdobyć jak najwięcej członków dla naszej wspólnoty, a tym bardziej nie dla władzy. Mówimy o Nim, ponieważ poczuwamy się do obowiązku przekazywania radości, jaka została nam dana".

W całej naszej działalności ewangelizacyjnej chyba często zapominamy o istocie, którą jest Zmartwychwstanie. Zresztą ono chyba nam bardzo komplikuje to całe nasze religijne chrześcijaństwo. Dopóki zatrzymujemy się na etapie krzyża i Wielkiego Piątku, to wiara jest dość przewidywalna. Jest jak inne religie: obowiązki, cierpienie, postanowienia - generalnie nasze działanie, żeby jakoś tego Boga postawić po swojej stronie. I wtedy bardzo potrzeba właśnie wykazania się, odnoszenia sukcesów, pokazania wyników - również tych ilościowych. Kiedy uwierzymy w końcu w Zmartwychwstanie, skupiamy się na czymś innym. Na nadziei. Nagle widzimy, że kompletnie nie o wyniki tu chodzi, ale ogłoszenie Ewangelii konkretnej osobie. Wtedy też człowiek łatwiej radzi sobie z sukcesem, bo jedyne co może z nim zrobić, to się do niego uśmiechnąć.

W tym samym dniu, w którym pani redaktor wypowiedziała słowa, które tak mnie uradowały, dwie godziny wcześniej odprawiałem Mszę świętą, na której nie było tłumów. Nie była to Msza, którą miałby sprawować ktoś sławny. I musiałem z sobą trochę powalczyć, by znów nie poddać się starej pokusie wyników i spektakularnych wydarzeń. Bóg to potwierdził - na sam koniec dnia, kiedy już po wszystkim szedłem do samochodu, by wrócić do Krakowa, podszedł do mnie student, by podziękować za słowo inspiracji.

Warto przełamywać pokusę "ilości" nie na rzecz "jakości", ale na rzecz nadziei głoszonej konkretnemu człowiekowi. Wprawdzie to trudna robota, pełna momentów zwątpienia, ale, jak mawiał Tischner, po Zmartwychwstaniu Pana Jezusa żaden optymizm nie jest w Kościele przesadą.

Grzegorz Kramer SJ - duszpasterz powołań Prowincji Polski Południowej TJ, współtwórca projektu Banita. Prowadzi autorskiego bloga.