Ojczyzna przed inwazją obcych nas obroniła

Obroniła nas Matka nasza przed inwazją obcych, roboty ujęła chętnym do dobrych uczynków i głupim miłosierdziem przejętym wobec jakiś tam wojennych ofiar, kalek i innych niedorobionych lub przez kule i bomby przerobionych  i szwendających się, nie wiedzieć czemu, po świecie kobiet i dzieciaków.

Nasze biura są na granicy szaleństwa. Jedna faktura do rozliczenia dotacji musi mieć kilka pieczątek i podpis osobisty osoby z zarządu. W piątek Renia podpisała się ok 2000 razy, a przedtem pieczątkującej ręka zemdlała, a ona sama prawie takoż. Tak wygląda miłosierdzie w praktyce, niestety. Można by rzecz uprościć, ale przecież urzędnicy się boją, a lęk swój topią w wymyślaniu coraz to nowych wymagań, które mają zabezpieczyć przed oszustwami. Nie wiem, jak ma się liczba pieczątek do wzrostu uczciwości, ale widać jakoś się musi mieć. Oszuści i tak to ominą, a uczciwi tracą czas.

Do budynku naszego schroniska dla kobiet lat temu 13 dostawiliśmy blaszany kontener połączony z wejściem głównym małym łącznikiem. Miasto Warszawa to zafundowało z okazji 25-lecia pontyfikatu JPII. W kontenerze czasem nocują panie, jak już w domu nie ma miejsc, a latem służy jako palarnia. Kontrole straży pożarnej mamy regularnie, kontener stoi jak stał, a w tym roku Pan Strażak orzekł, że trza go rozebrać. Nie dlatego, że jakoś się zestarzał, tylko ścianki wewnętrzne łącznika są z płyty. Zawsze były z tej płyty, a teraz być nie mogą. Łącznika nie rozbierzemy, tylko wyłożymy płytą gipsową. I tak się bawimy - co roku niespodzianka, nowy przepis, nowa piecząteczka, nowe instrukcje i konstrukcje. Oczywiście na nasz koszt, nie Państwa. Ale "sie nie damy", walić pieczątki będziemy, płyty wymieniać, schody rąbać i chorych zamieniać na zdrowych. Wszak jesteśmy z narodu dzielnego, ustawicznie walczącego, wprawę mamy, honor i Pana Boga też/co do Pana Boga, to mam taką nadzieję, że jest z nami, okaże się na końcu/ i dla Ojczyzny przecież i Jej Obywateli te płyty kładziemy i rachunki podpisujemy.

Walka zaś nasza na pieczątkach się kończy, ale nie od nich zaczyna. W domach/nie tylko naszych, zresztą/ tragicznie brakuje miejsc. Na Stawkach zajęte są korytarze i częściowo jadalnia. Materace wciska się gdzie się da. Na Potrzebnej też ludzie śpią na korytarzach, na Łopuszańskiej w jadalni, bo korytarzy praktycznie nie ma.

Chłopaki na wsi w połowie remontu domu pewnej rodziny. Pokój już prawie gotowy, kazałam wyrzucić "kozę", bo widok tych urządzeń w drewnianych izbach, przy łóżkach dzieci, przyprawia mnie o nerwicę lękową. Do czasu postawienia pieca CO i kaloryferów, czyli do wiosny, mają się ogrzewać elektrycznym grzejnikiem, przez nas zakupionym, nie własnej roboty. Tutaj władza kochanych strażaków nie sięga, nikogo nie obchodzi jak ludzie żyją i jak się ogrzewają. Takich "kóz" już zlikwidowaliśmy dobrych kilka remontując ludziom mieszkania. Mają one niewątpliwie zalety. Są tanie i można w nich palić byle czym. Można je też skonstruować samemu.

Tak więc miłe zwierzątko stało się symbolem grzewczej biedy. Dawniej było żywicielem ubogich, tanie w eksploatacji jak piecyki. Koza zje nawet papier.

Do Ojczyzny wracając, ostatnio znowu osiągnięcia ma niezwykłe. Obroniła nas Matka nasza przed inwazją obcych, roboty ujęła chętnym do dobrych uczynków i głupim miłosierdziem przejętym wobec jakiś tam wojennych ofiar, kalek i innych niedorobionych lub przez kule i bomby przerobionych  i szwendających się, nie wiedzieć czemu, po świecie kobiet i dzieciaków. Cóż, trzeba nam wrócić do korzeni. Zwrócić oczy ku Światłu. Każdy, nawet malutki  promień rozjaśnia ciemności. Może dotrze do serc tych, od których zależy los cierpiących.

Tekst pierwotnie ukazał się na blogu: siostramalgorzata.chlebzycia.org

*  *  *