„Kto ma na względzie miłość, ten szuka zgody, pojednania i dobra dla wszystkich” – homilia abpa Prymasa na Jasnej Górze

Potrzeba nam dziś miłości i rozsądku, byśmy potrafili rozeznać, co jest prawdą, a co siejącym zamęt fałszem. Potrzeba miłości, abyśmy w toczących się sporach i waśniach, które wciąż eskalują, nie obrzucali się bezmyślnie błotem i nie odmawiali sobie prawa do troski o wspólne dobro o nasz wspólny Ojczysty Dom i odpowiedzialności za losy tego Domu - zaapelował na Jasnej Górze Prymas Polski. Abp Wojciech Polak wraz z przedstawicielami Episkopatu celebrował Sumę odpustową w uroczystość Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej.

Abp Wojciech Polak w homilii przytoczył słowa papieża Franciszka o pielgrzymowaniu. Ojciec Święty mówił, że ludzie potrzebują pielgrzymowania do sanktuariów maryjnych, które stają się dla nich „oazami pocieszenia i miłosierdzia, gdzie wiara jest wyrażana w języku matczynym; gdzie składamy trudy życia w ramionach Matki Bożej i wracamy do życia z pokojem w sercu”, a w „Jej sercu bije serce Kościoła”. Podkreślił, że Polacy przychodzą do swojej Matki i Królowej na Jasnej Górze, jako źródła wszelkiej pociechy.

Wskazując na cud Jezusa przemiany wody w wino w Kanie Galilejskiej kaznodzieja podkreślił, że to wspaniały znak objawiający „oblubieńcze oblicze Boga”. Abp Polak ukazując zatroskaną Maryję w Kanie, zauważył Jej nieustanną troskę o nasze serca, by w nich nie zabrakło miłości. „W świecie, w którym panuje głód miłości prawdziwej i głębokiej, którą może dać tylko Bóg, marzeniem Maryi jest wyschnięte stągwie wielu ludzkich serc napełnić Duchem Świętym, ogniem Bożej miłość” - powiedział abp Polak. Podkreślał też, że o miłość woła dzisiejszy świat „czasami w krzyku rozpaczy i buntu, czasami w pełnym obojętności milczeniu, beznadziei i rezygnacji”. Miłości potrzeba w naszym życiu osobistym i społecznym. Potrzeba miłości w Kościele i Ojczyźnie. Potrzeba miłości, bo za nią idzie troska, wierność, odpowiedzialność i szacunek. Bo z niej bierze się umiar w wypowiadanych sądach i słowach. Bo kto kocha, nie rani – mówił Prymas Polski. Wskazywał też, że kto myśli o innych jak o siostrach i braciach, ten „nie obraża, nie manipuluje, nie rzuca bezpodstawnych oskarżeń. Kto ma na względzie miłość – ten szuka zgody, pojednania i dobra dla wszystkich”.

„Potrzeba nam dziś miłości, ale potrzeba też rozsądku, abyśmy potrafili rozeznać, co jest prawdą, a co siejącym zamęt fałszem. Potrzeba miłości, abyśmy w toczących się sporach i waśniach, które wciąż eskalują, nie obrzucali się bezmyślnie błotem i nie odmawiali sobie prawa do troski o wspólne dobro o nasz wspólny Ojczysty Dom i odpowiedzialności za losy tego Domu” – zaapelował abp Polak.

Wyraził nadzieję, że odnawiane tu co roku przyrzeczenia: „zdobywać cnoty wierności i sumienności, pracowitości, oszczędności, wyrzeczenia się siebie i wzajemnego poszanowania, miłości i sprawiedliwości społecznej”, staną się zaczynem rzeczywistej przemiany naszych serc. Podkreślił też, że w prośbie Maryi w Kanie Galilejskiej i ponawianej ciągle w tej naszej Jasnogórskiej: „zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”, zawiera się program całego chrześcijańskiego życia. To jest wciąż aktualny program Kościoła. Kościół przez Chrystusa został powołany i za Chrystusem ma podążać. Kościół musi z uwagą odczytywać znaki czasu, ale odpowiadać na nie powinien nie w oparciu o ludzką mądrość, ale w świetle Chrystusowej Ewangelii – wyjaśniał. Dodał, że trzeba nam jak Maryja w Kanie Galilejskiej „być uważnym na dobro bliźniego, na to, co dziś rzeczywiście służy człowiekowi i jego prawdziwemu dobru”. Za papieżem Franciszkiem podkreślił, że „bez poszukiwania prawdy o człowieku zgodnie z Bożym planem, każdy staje się miarą samego siebie i własnych działań”, a człowiek, roszcząc sobie prawo do coraz większych praw indywidualnych, nie bierze pod uwagę faktu, że każda istota ludzka jest związana z kontekstem społecznym, w którym jej prawa i obowiązki są powiązane z prawami i obowiązkami innych oraz z dobrem wspólnym samego społeczeństwa.

Zachęcał w końcu , by powtarzając za bł. Prymasem Wyszyńskim Jasnogórskie, uświadomić sobie, że Śluby Narodu nie są jakimś odległym echem przeszłości, ale przełożeniem Ewangelii na nasze „dziś”.