Metropolita petersburski ustąpił z urzędu

Święty Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego (RKP) na swym posiedzeniu 19 marca w Moskwie zwolnił metropolitę sanktpetersburskiego i ładoskiego Włodzimierza z tego urzędu.

Prawie 85-letni obecnie hierarcha już wcześniej prosił o zgodę na ustąpienie z zajmowanego stanowiska, Synod uznał jednak, że powinien on nadal pełnić swą posługę. W 1962 r. jako archimandryta był on jednym z dwóch obserwatorów z ramienia RKP (drugim był nieżyjący już ks. Witalij Borowoj).

Nowym rządcą eparchii (diecezji) sanktpetersburskiej i stałym członkiem Świętego Synodu RKP został dotychczasowy metropolita sarański i mordwiński niespełna 59-letni Barsonofiusz (Anatolij Sudakow). Jednocześnie zachowuje on tymczasowo swe obowiązki kierownika Patriarchatu Moskiewskiego.

Uczestnicy obrad wyrazili serdeczną wdzięczność sędziwemu metropolicie za długoletnią posługę duszpasterską w metropolii sanktpetersburskiej. Przypomniano, że w tym czasie wielokrotnie wzrosła tam liczba parafii, metropolita troszczył się o klasztory i szkoły duchowne, nawiązywał życzliwy i konstruktywny dialog z władzami miejscowymi i organizacjami społecznymi oraz angażował się bardzo na wielu innych odpowiedzialnych stanowiskach, w tym także jako stały członek Synodu.

Synod postanowił, że po przejściu na emeryturę Włodzimierz zamieszka w Ławrze Trójcy Świętej i św. Aleksandra Newskiego w mieście nad Newą i będzie nosił honorowy tytuł proboszcza cerkwi pw. Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej w Sankt-Petersburgu.

Emerytowany metropolita Włodzimierz jest jedną z najwybitniejszych postaci w RKP i w swoim długim życiu pełnił w nim wiele ważnych stanowisk. Urodził się jako Władimir S. Kotlarow 27 maja 1929 w Aktiubińsku (w Kazachstanie) w rodzinie pochodzenia asyryjskiego. Po ukończeniu w 1948 technikum w Dżambule (Kazachstan) w latach 1948-52 studiował w Moskiewskim Seminarium Duchownym, a w latach 1953-58 - w Leningradzkiej Akademii Duchownej. 24 maja 1953 przyjął święcenia kapłańskie.

W lutym 1962 rozpoczął posługę mniszą i wkrótce potem został zastępcą głowy Rosyjskiej Misji Duchownej w Jerozolimie. W październiku tegoż roku uczestniczył (wraz z ks. W. Borowojem) jako obserwator w Soborze Watykańskim II. Ich przybycie do Wiecznego Miasta wywołało sensację i poruszenie wśród ojców soborowych i dziennikarzy, przedstawiciele Patriarchatu Moskiewskiego byli bowiem jedyną delegacją prawosławną, jaka uczestniczyła w 1. sesji Vaticanum II (oprócz nich swych reprezentantów przysłali anglikanie, niektóre wspólnoty protestanckie i Kościoły wschodnie: koptyjski, syryjski, etiopski i ormiański, a więc należące do tzw. "niechalcedońskiego" nurtu chrześcijaństwa, ale nie prawosławne tradycji bizantyńskiej).

Po powrocie do kraju 29 listopada 1962 o. Włodzimierz został mianowany biskupem i stałym przedstawicielem RKP przy Światowej Radzie Kościołów, a 30 grudnia tegoż roku przyjął sakrę biskupią. W marcu 1964 powrócił do ZSRR i odtąd przez pół wieku stał na czele łącznie 10 różnych eparchii w swoim Kościele, w tym również zagranicznych (biskup berliński i środkowoeuropejski, 1967-70).

Najdłużej kierował eparchią (od 12 marca 2013 metropolią) sanktpetersburską i ładoską - od 27 grudnia 1995 do 19 marca br. Łączyło się z tym stanowisko stałego członka Świętego Synodu RKP. Od 20 października 1967 miał godność arcybiskupa, a od 25 lutego 1992 - metropolity.

Włodzimierz ma na swoim koncie bardzo wiele nagród i odznaczeń zarówno kościelnych, jak i świeckich, rosyjskich i zagranicznych; jedną z nich jest przyznana mu w 2000 polska Nagroda św. Brata Alberta.