Papieskie intencje na lipiec 2011 r.

Jak co miesiąc, Ojciec Święty poleca modlitwom wiernych na całym świecie dwie intencje.

Ogólną: „Aby chrześcijanie przyczyniali się do łagodzenia cierpień fizycznych i duchowych chorych na AIDS, zwłaszcza w krajach najuboższych”. Oraz misyjną: „Za zakonnice pracujące na terenach misyjnych, aby były świadkami ewangelicznej radości i żywym znakiem miłości Chrystusa”.

Epidemia AIDS to problem, który wyłonił się stosunkowo niedawno, pod koniec zeszłego stulecia, już za pontyfikatu Jana Pawła II, który od razu zajął się związanymi z nim problemami. Poświęcił im w znacznej części swe ostatnie już orędzie na Światowy Dzień Chorego, datowane 8 września 2004 r. 11 lutego 2005 r. gospodarzem głównych obchodów tego dnia było Jaunde w Kamerunie. Należał więc podjąć temat chorób dręczących kontynent afrykański, a wśród nich szczególnie plagi AIDS, o której Papież pisał już 10 lat wcześniej w posynodalnej adhortacji apostolskiej Ecclesia in Africa.

W przesłaniu na Dzień Chorego 2005 r. podkreślił on, że dramat tej choroby „jawi się również jako pewna «patologia ducha». Aby zwalczać ją w sposób odpowiedzialny, trzeba położyć większy nacisk na jej zapobieganie przez wpajanie szacunku dla świętej wartości życia oraz wychowanie do właściwego przeżywania płciowości. Istotnie, choć często źródłem infekcji jest zakażenie przez krew, zwłaszcza w okresie ciąży, czemu należy przeciwdziałać na wszelkie sposoby, o wiele liczniejsze są zakażenia drogą płciową, których można uniknąć zwłaszcza dzięki odpowiedzialnemu postępowaniu i zachowaniu cnoty czystości”.

W przesłaniu na ostatni Dzień Chorego w swoim pontyfikacie Papież przypomniał, że biskupi na Synodzie o Afryce w 1994 r. zwrócili uwagę na rolę, jaką w szerzeniu się choroby AIDS odgrywają nieodpowiedzialne zachowania seksualne. Przytoczył ich zalecenie: trzeba «nieustannie ukazywać wiernym, a zwłaszcza młodzieży, chrześcijańskie małżeństwo i wierność jako źródło miłości, radości, szczęścia i pokoju, a czystość jako gwarancję bezpieczeństwa».

Podkreślając, że „wszyscy powinni zaangażować się w walkę z AIDS”, a „zadaniem rządzących i władz cywilnych jest dostarczanie obywatelom jasnych i właściwych informacji na ten temat, jak również przeznaczenie odpowiednich środków na wychowanie młodzieży i opiekę zdrowotną”, bł. Jan Paweł pisał: „Zachęcam międzynarodowe organizacje, by w tym zakresie podejmowały inicjatywy podyktowane mądrością i solidarnością, mając zawsze na względzie obronę godności ludzkiej oraz ochronę nienaruszalnego prawa do życia”. Papież wyraził też uznanie „firmom farmaceutycznym, które starają się utrzymać niskie koszty lekarstw pomocnych w leczeniu AIDS”.

Zaznaczył, że „w obliczu takiego zagrożenia, jakie stanowi AIDS, kwestią priorytetową musi być ratowanie życia ludzkiego”, a nie względy finansowe. Ponowił też wystosowany już w Ecclesia in Africa apel do duszpasterzy, „aby nieśli braciom i siostrom dotkniętym przez AIDS wszelką możliwą pociechę moralną i duchową. Naukowców i polityków na całym świecie proszę usilnie – pisał dalej w posynodalnej adhortacji – aby kierowani miłością i szacunkiem, należnym każdej osobie, nie szczędzili funduszy na zdobycie środków, które położą kres tej pladze”.

W orędziu na Dzień Chorego dodał jeszcze: „Chciałbym zwłaszcza wspomnieć tu z podziwem o licznych pracownikach służby zdrowia, duszpasterzach i wolontariuszach, którzy poświęcają życie ofiarom AIDS i troszczą się o ich rodziny. W tym zakresie cenna jest posługa, którą spełniają tysiące katolickich instytucji służby zdrowia, spiesząc z pomocą nieraz w sposób heroiczny”.

Orędzie na swój ostatni Dzień Chorego bł. Jan Paweł II zakończył modlitwą: „Maryjo, Niepokalana Dziewico, Niewiasto cierpienia i nadziei, bądź łaskawa dla każdego cierpiącego człowieka, wyjednaj każdemu pełnię życia. Zwróć swe matczyne spojrzenie zwłaszcza na tych, którzy w Afryce szczególnie potrzebują pomocy, bo dotknięci są AIDS lub inną śmiertelną chorobą. Spójrz na matki opłakujące swe dzieci; spójrz na dziadków, pozbawionych wystarczających środków, by utrzymać wnuki, które zostały sierotami. Przygarnij wszystkich do swego matczynego Serca. Królowo Afryki i całego świata, Najświętsza Maryjo Panno, módl się za nami!”.

Papieska intencja misyjna na lipiec dotyczy świadectwa zakonnic. O osobach konsekrowanych na misjach Ojciec Święty pisał ponad trzy lata temu w orędziu na 45. Światowy Dzień Modlitw o Powołania 13 kwietnia 2008 r. Wskazał, że „tym, co «przynagla» apostołów, jest nieustannie «miłość Chrystusa». Jako wierni słudzy Kościoła, posłuszni działaniu Ducha Świętego, niezliczeni misjonarze od wieków szli w ślady pierwszych uczniów.

Miłość Chrystusa należy głosić braciom czynami i słowami, całym swym życiem – stwierdził Papież i przytoczył słowa swego poprzednika Jana Pawła II z encykliki Redemptoris missio: „Szczególne powołanie misjonarzy na całe życie - napisał mój czcigodny - zachowuje w pełni swą moc: stanowi ono przykład misyjnego zaangażowania Kościoła, który zawsze potrzebuje poświęceń radykalnych i całościowych, nowych i śmiałych impulsów”.

W swym orędziu Benedykt XVI przypomniał, że „od zawsze jest w Kościele niemało mężczyzn i kobiet, którzy pod działaniem Ducha Świętego decydują się w sposób radykalny żyć według Ewangelii, składając śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Ta rzesza braci i sióstr zakonnych, należących do rozlicznych instytutów życia kontemplacyjnego i czynnego, ma «dotąd największy udział w ewangelizacji świata» (jak stwierdza Sobór Watykański II w dekrecie Ad gentes). Przez ciągłą i wspólnotową modlitwę zakonnicy i zakonnice z klasztorów kontemplacyjnych wstawiają się nieprzerwanie za całą ludzkością. Natomiast osoby konsekrowane ze zgromadzeń czynnych poprzez różnorodne formy działalności charytatywnej ofiarują wszystkim żywe świadectwo miłości i Bożego miłosierdzia.

Papież przytoczył też to, co pisał o nich w adhortacji apostolskiej Evangelii nuntiandi Paweł VI: «Ze względu na swoją konsekrację zakonną są oni jak najbardziej wolni i mogą dobrowolnie opuścić wszystko i iść aż na krańce świata, aby głosić Ewangelię. Są przedsiębiorczy, a ich apostolstwo często odznacza się pomysłowością i oryginalnością, które wzbudzają podziw. Są wielkoduszni, często znajdują się na najodleglejszych stacjach misyjnych, gdzie nierzadko ich życiu i zdrowiu grożą wielkie niebezpieczeństwa. Zaiste, Kościół zawdzięcza im bardzo dużo”.