Bazylika Watykańska, 12 grudnia 1998

1. «Miłość Chrystusa przynagla nas»: Caritas Christi urget nos (2 Kor 5, 14). Te słowa apostoła Pawła są myślą przewodnią naszego rozważania podczas tej liturgii eucharystycznej, sprawowanej na zakończenie prac Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego Australii i Oceanii. Miłość Chrystusa przynaglała apostołów u początku ewangelizacji świata. Przynaglała w szczególny sposób Pawła, nazwanego Apostołem Narodów, ponieważ po swoim nawróceniu poniósł Ewangelię Chrystusa do wielu krain ówczesnego świata. Jego ewangelizacja miała wymiar śródziemnomorski — z Jerozolimy dotarła poprzez Grecję do Rzymu, a w końcu do Hiszpanii. Później otworzyły się inne jeszcze drogi, poszerzając wymiary chrześcijańskiego przepowiadania, w miarę jak świat stawał otworem przed głosicielami Ewangelii. Stopniowo ewangelizacją została objęta przede wszystkim północna Afryka i Europa na północ od Alp — ludy cesarstwa rzymskiego, z kolei ludy germańskie, a wreszcie słowiańskie. Chrzest Rusi dał początek ewangelizacji nie tylko europejskiego Wschodu, ale także z biegiem czasu wielkich obszarów Azji. Do Azji Południowej docierali już misjonarze pierwszego pokolenia. Wystarczy przypomnieć św. Tomasza, który został apostołem Indii — według tradycji bardzo drogiej chrześcijańskim Wspólnotom w tym wielkim kraju.

2. Ewangelizacja Australii i Oceanii nastąpiła później, w miarę jak wielcy podróżnicy odkrywali ten najbardziej oddalony od Europy obszar świata. Wraz z nimi docierali tam misjonarze, niosąc Ewangelię i często potwierdzając jej Bożą prawdę przelaną krwią męczeńską. Wspomnijmy tylko spośród wielu innych św. Piotra Chanela. To wszystko wypadło nam przypomnieć w ciągu tych tygodni, kiedy obradowało Specjalne Zgromadzenie Synodu Biskupów poświęcone Australii i Oceanii. Staraliśmy się to uczynić wszyscy razem — biskupi, kapłani, zakonnicy i zakonnice, świeccy — pomni słów Pawłowych: caritas Christi urget nos. Ogólny temat zgromadzenia brzmiał: «Jezus Chrystus a ludy Oceanii. Kroczyć Jego drogą, głosić Jego prawdę, żyć Jego życiem». Zbliża się szybko rok 2000 i wielkie wydarzenia Roku Świętego. Już niebawem obchodzić będziemy Jubileusz 2000-lecia narodzenia Chrystusa, który przypomina także początki Ewangelii i Kościoła. Z narodzeniem Chrystusa trynitarna tajemnica Boga — Ojca, Syna i Ducha Świętego — weszła w dzieje człowieka, aby uczynić go nowym stworzeniem w Jezusie Chrystusie. W Chrystusie objawiło się światu wielkie prawo miłości, które ogłasza dzisiejsza liturgia: nowe prawo ośmiu błogosławieństw, przypomniane w Ewangelii. Zbliżając się do roku 2000 — tertio millennio adveniente — Kościół stał się pielgrzymem przemierzającym drogi całego świata. Głęboko odczuwa potrzebę refleksji i niejako odnalezienia samego siebie na tych drogach, którymi szła, a nawet «biegła» Ewangelia, objawiając miłość pod działaniem Chrystusowego Ducha. Na tych drogach toczyły się i toczą nadal dzieje zbawienia świata.

3. Synod, który dzisiaj zamykamy, podobnie jak poprzednie zgromadzenia specjalne poświęcone różnym kontynentom, temu właśnie miał służyć. «Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki» (Hbr 13, 8). Z tą myślą pragniemy przekazać wielkie dziedzictwo ewangelizacji Oceanii następnym stuleciom i pokoleniom, ażeby i one miały pełny udział w tej miłości Chrystusa, która kiedyś skierowała zwiastunów Dobrej Nowiny na wszystkie drogi świata, gdzie spotykali coraz to nowych ludzi i narody, ażeby je także czynić dziedzicami Bożego Królestwa. Drodzy Ojcowie Synodalni, stanowiący to zgromadzenie poświęcone Australii i Oceanii, serdecznie was pozdrawiam i dziękuję za wykonaną pracę, a zwłaszcza za świadectwo komunii, które daliście mnie i całemu Kościołowi. Dziękuję kard. Schotte i jego współpracownikom z Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów za ich służbę Kościołom partykularnym. Przybyliście tu z Australii, Nowej Zelandii, wysp Pacyfiku, Papui-Nowej Gwinei i z Wysp Salomona, przynosząc z sobą duchowe bogactwo waszych wiernych, a także problemy, z jakimi się spotykają. Nie możemy przecież zapominać, że także w waszych społeczeństwach religia narażona jest na różne niebezpieczeństwa i na próby izolacji. Musimy zdawać sobie sprawę, że czasem próbuje się traktować ją jako doświadczenie wyłącznie osobiste, które nie może mieć żadnego wpływu na życie społeczne. Mówiliście o skutkach kolonizacji i imigracji, o warunkach, w jakich żyją mniejszości etniczne, o problemach wiary wśród młodzieży. Zwróciliście uwagę także na wyzwania współczesności i sekularyzacji; wymagają one podjęcia z pasterską troską i miłością działań w różnych dziedzinach: powołań, sprawiedliwości i pokoju, rodziny, komunii kościelnej, wychowania katolickiego, życia sakramentalnego, ekumenizmu i dialogu międzyreligijnego.

4. Wszyscy połączyliście siły, aby podjąć zasadniczy temat Synodu: Jezus Chrystus także dla narodów Oceanii jest drogą, którą należy iść, prawdą, którą należy głosić, życiem, którym należy żyć. Na całym świecie taki jest właśnie program nowej ewangelizacji, wymagającej ofiarnej współpracy z Duchem Świętym, który odnawia oblicze ziemi (por. Ps 104 [103], 30). Moi drodzy, pozdrawiając każdego z was pocałunkiem pokoju, powierzam Chrystusowi — który jest Drogą, Prawdą i Życiem — Kościoły w Oceanii, i zwracam się do nich słowami proroka Izajasza: «Śpiewajcie Panu pieśń nową, chwałę Jego od krańców ziemi! Niech Go sławi morze i co je napełnia, wyspy wraz z ich mieszkańcami!» (Iz 42, 10).

Niech was wspomaga Maryja, Matka Kościoła. Miłość Chrystusa niech was przynagla i będzie zawsze z wami. Amen!