Bazylika Watykańska, 22 listopada 1998

1. «Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski». Taki napis umieszczono na krzyżu. Krótko przed śmiercią Chrystusa jeden ze skazańców ukrzyżowanych razem z Nim powiedział do Niego: «wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa». Do jakiego królestwa? Przedmiotem jego prośby nie było z pewnością królestwo ziemskie, ale jakieś inne królestwo. Dobry łotr wypowiada się tak, jakby słyszał wcześniej rozmowę Piłata z Chrystusem. Bo właśnie przed Piłatem oskarżono Jezusa, że się czyni królem. Piłat pytał go w tej sprawie: «Czy Ty jesteś królem żydowskim?» (J 18, 33). Chrystus nie zaprzeczył, ale wyjaśnił: «Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd» (J 18, 36). Na ponowne pytanie Piłata, czy jest królem, Jezus odpowiada wprost: «Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu» (J 18, 37).

2. Liturgia dzisiejsza nawiązuje do ziemskiego królestwa Izraela, przypominając namaszczenie Dawida na króla. Tak, Bóg wybrał Izraela i posyłał do niego nie tylko proroków, ale i królów, kiedy naród wybrany chciał mieć ziemskiego władcę. Wśród wszystkich królów, kórzy zasiadali na tronie Izraela, największy był Dawid. Jeżeli dzisiejsza liturgia w pierwszym czytaniu nawiązuje do tego królestwa, to aby przypomnieć, że Jezus z Nazaretu pochodził z rodu króla Dawida. Przede wszystkim jednak, ażeby uwydatnić, że królewskość Chrystusa jest innego rodzaju. Znamienne są słowa, jakie Maryja słyszy przy zwiastowaniu: «Pan Bóg da Mu tron Jego praojca Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca» (Łk 1, 32-33). Jest to więc nie tylko ziemskie królestwo Dawida, które się skończyło. Jest to królestwo Chrystusa, które nie zna kresu, jest wiecznym królestwem prawdy, miłości i życia wiecznego. Dobry łotr ukrzyżowany wraz z Jezusem niejako utrafił w samo sedno tej prawdy. Stał się poniekąd prorokiem tego wiecznego królestwa, gdy wisząc na krzyżu powiedział: «Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa» (Łk 23, 42). Chrystus mu odrzekł: «Dziś ze Mną będziesz w raju» (Łk 23, 43).

3. To właśnie królestwo, które nie jest z tego świata, Jezus wskazał nam, gdy nauczył nas modlić się: «Przyjdź królestwo Twoje». Posłuszni Jego przykazaniu, apostołowie, uczniowie i misjonarze wszystkich czasów starali się ze wszystkich sił poszerzać przez ewangelizację granice tego królestwa. Jest ono bowiem zarówno darem Ojca (por. Łk 12, 32), jak i skutkiem osobistej odpowiedzi człowieka. W «nowym stworzeniu» będziemy mogli wejść do królestwa Ojca pod warunkiem, że szliśmy za Chrystusem w czasie naszej ziemskiej pielgrzymki (por. Mt 19, 28). Taki zatem jest program każdego chrześcijanina: iść za Chrystusem — Drogą, Prawdą i Życiem — aby posiąść królestwo, które On nam obiecał i darował. Dzisiaj, podczas tej uroczystej koncelebrowanej Eucharystii rozpoczynamy Specjalne Zgromadzenie Synodu Biskupów poświęcone Oceanii, którego temat brzmi: «Jezus Chrystus a ludy Oceanii. Kroczyć Jego drogą, głosić Jego prawdę, żyć Jego życiem». Witam was, czcigodni i drodzy bracia w biskupstwie, którzy sprawujecie pasterską pieczę nad Kościołami partykularnymi Oceanii. Wraz z wami pozdrawiam wszystkich, którzy wezmą udział w pracach Synodu i którzy aktywnie uczestniczyli w jego przygotowaniu. Pragnę także serdecznie pozdrowić Wspólnoty chrześcijańskie oraz ludy Oceanii, które duchowo jednoczą się z nami w tym momencie. «Jezus, Słowo Wcielone, został posłany przez Ojca do świata, aby przynieść mu zbawienie, ogłosić i ustanowić Królestwo Boże. (...) Wskrzeszając Go z martwych, Ojciec uczynił Go doskonałą i wieczną Drogą, Prawdą i Życiem dla wszystkich, którzy wierzą» (Instrumentum laboris, 5). Ta odległa część Kościoła, żyjąca na ogromnych połaciach Oceanii, zna Drogę i wie, że na niej znajdzie Prawdę i Życie: drogę Ewangelii, drogę wskazaną przez świętych i męczenników, którzy oddali życie za Ewangelię (por. Instrumentum laboris, 4).

4. Podczas gdy Kościół powszechny zbliża się do progu trzeciego tysiąclecia ery chrześcijańskiej, pasterze Oceanii zgromadzili się w duchu komunii, zjednoczeni z Następcą Piotra, aby z nową energią podjąć misję pasterską, która każe im głosić królestwo Chrystusa w środowisku rozmaitych kultur i tradycji ludzkich, społecznych i religijnych, w krajach zamieszkanych przez wiele narodów. Czym jest to królestwo niebieskie, w pełni wyjaśnia nam dzisiaj św. Paweł w drugim czytaniu liturgicznym. Pisze w Liście do Kolosan tak: dziękujcie Ojcu, który «uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie — odpuszczenie grzechów» (1, 13-14). Takie właśnie odpuszczenie grzechów stało się udziałem dobrego łotra na Kalwarii. On pierwszy doświadczył, że Chrystus jest Królem jako Odkupiciel. W dalszym ciągu Paweł w taki sposób wyjaśnia istotę Chrystusowego królowania: «On jest obrazem Boga niewidzialnego — Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne (...). Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie» (Kol 1, 15-17). A więc Chrystus jest Królem przede wszystkim jako Pierworodny wobec każdego stworzenia. Dalej Paweł tak pisze: «I On jest Głową Ciała — Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. Zechciał bowiem [Bóg], aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: przez Niego — i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża» (Kol 1, 18-20). W tych słowach Apostoł na nowo potwierdza i uzasadnia to, co objawił o istocie Chrystusowego królowania: Chrystus jest królem jako Pierworodny spośród umarłych, to znaczy jako Odkupiciel świata — Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały jest Królem nowej ludzkości.

5. «Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa» (Łk 23, 42). Na Kalwarii Jezus miał szczególnego towarzysza męki — łotra. Dla tego nieszczęśnika droga krzyżowa stała się niezawodną drogą do raju (por. Łk 23, 43), drogą prawdy i życia, drogą królestwa. Dzisiaj wspominamy go jako «dobrego łotra». Podczas dzisiejszej uroczystości, gdy gromadzimy się wokół ołtarza Chrystusa, aby otworzyć Synod, który ma przed oczyma cały kontynent z wszystkimi jego problemami i oczekiwaniami, możemy zwrócić się do Boga słowami modlitwy «dobrego łotra»: «Jezu, wspomnij na mnie, wspomnij na nas, wspomnij na narody, którym zgromadzeni tutaj pasterze dają codziennie żywy i prawdziwy chleb Twojej Ewangelii, przemierzając ogromne przestrzenie mórz i lądów. Gdy modlimy się, aby przyszło Twoje królestwo, spostrzegamy, że Twoja obietnica już się spełnia: idąc Twoimi śladami docieramy do Ciebie, do Twego królestwa, przyciągnięci przez Ciebie, który zostałeś wywyższony na krzyżu (por. J 12, 32), wywyższony ponad historią i pośrodku historii, który jesteś Alfą i Omegą, Początkiem i Końcem (por. Ap 22, 13), Panem czasu i wieczności!

Do Ciebie zwracamy się słowami dawnego hymnu:

"Przez śmierć bolesną, Królu wiecznej chwały
zdobyłeś ludom życie wiekuiste,
więc Królem ludzi zowie Cię świat cały.
Króluj nam, Chryste.
Amen."