Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański", 15 lipca 2001

Księże Kardynale, Bracia w biskupstwie, Kapłani, Zakonnicy, Zakonnice, drodzy Bracia i Siostry!

1. Dziś łączę się z wami, by jak zwykle odmówić modlitwę «Anioł Pański» — w tym uroczym zakątku pośród gór Doliny Aosty, w których czuję się już jak w domu, dzięki gościnności diecezji Aosta, księży salezjanów i wszystkich osób starających się z życzliwością zapewnić mi tutaj spokojny pobyt. Wszystkim i każdemu z osobna wyrażam głęboką wdzięczność.

W sposób szczególny dziękuję biskupowi Aosty Giuseppe Anfossiemu, przewodniczącym Zarządu i Rady Regionu, a także burmistrzowi i proboszczowi miejscowości Introd. Pozdrawiam gorąco mieszkańców Doliny Aosty, którzy co roku goszczą mnie bardzo serdecznie, oraz turystów i pielgrzymów, którzy dziś przybyli mnie odwiedzić.

Szczególne wyrazy sympatii kieruję do burmistrzów gmin najbardziej dotkniętych wielką powodzią, do której doszło w październiku ubiegłego roku i która pochłonęła dwadzieścia ofiar oraz spowodowała ogromne straty w całym regionie. Za waszym pośrednictwem, szanowni panowie, pragnę raz jeszcze dodać otuchy rodzinom, które najbardziej ucierpiały i cierpią z powodu tej klęski, wzywając wszystkich, aby wytrwale, z ufnością i solidarnie pracowali przy naprawie szkód.

2. Od paru miesięcy katechezy, które wygłaszam podczas środowych audiencji generalnych, poświęcone są Psalmom. W tych dniach ta wspaniała sceneria przywodzi mi na myśl te Psalmy, w których świat stworzony, a szczególnie góry odgrywają pierwszoplanową rolę.

Myślę na przykład o Psalmie 8, w którym natchniony autor woła: «O Panie, nasz Boże, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi!» (w. 2. 10). «Niebiosa głoszą chwałę Boga — czytamy w Psalmie 19 [18] — dzieło rąk Jego nieboskłon obwieszcza» (w. 2). W rzeczy samej, świat stworzony jest pierwszą księgą objawienia, którą Bóg powierzył umysłowi i sercu człowieka.

«Pan jest moim pasterzem — mówią słowa wspaniałego Psalmu 23 [22] — (...) Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć, przywraca mi życie. Prowadzi mnie po właściwych ścieżkach» (w. 1-3).

Cały Psalm 104 [103] jest hymnem na cześć Stwórcy: «Błogosław, duszo moja, Pana! O Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki! (...) Ty zdroje kierujesz do strumieni, co pośród gór się sączą (...). Wysokie góry dla kozic, a skały są kryjówką dla góralków (...). Jak liczne są dzieła Twoje, Panie!» (w. 1. 10. 18. 24). Jak dobrze słowa te oddają to, co my sami odczuwamy w obliczu tak zachwycających widoków natury!

3. Kiedy kontempluję szczyty tych gór, które znam już dobrze, duchem często zwracam się do Maryi. Bóg wyniósł Ją ponad wszystkie stworzenia anielskie i ziemskie oraz uczynił naszą podporą w drodze do Nieba. W jutrzejszej liturgii będziemy oddawać Jej cześć jako Błogosławionej Dziewicy z góry Karmel. Dziś wielbimy Ją jako «Królową Valle d'Aosta». Zachęca nas do tego ta piękna figura, przyniesiona specjalnie z katedry w Aoście. Jest to ta sama figura, która w 1948 r. nawiedzała wioski tego regionu, odnawiając ducha braterstwa wśród mieszkańców Doliny Aosty po drugiej wojnie światowej. Prośmy Maryję, aby chrześcijanie zawsze żyli w jedności oraz by na świecie panowały sprawiedliwość, solidarność i pokój.