Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański", 17 czerwca 2001

1. Żywe jest jeszcze w mej pamięci wspomnienie uroczystej liturgii eucharystycznej, której dane mi było przewodniczyć w ubiegły czwartek, w uroczystość Bożego Ciała przed bazyliką św. Jana na Lateranie, oraz procesji, która przeszła później do bazyliki Matki Boskiej Większej. Z przyczyn duszpasterskich to piękne tradycyjne święto obchodzone jest we Włoszech i w wielu krajach dzisiaj, w niedzielę. Wspólnota kościelna gromadzi się w postawie adoracji wokół najcenniejszego skarbu, jaki Chrystus Pan pozostawił jej w dziedzictwie: wokół sakramentu Eucharystii, wiekuistej pamiątki odkupieńczej Ofiary.

Ze świętem Bożego Ciała wiążą się barwne formy pobożności ludowej, przede wszystkim bardzo wymowna tradycja procesji z Najświętszym Sakramentem, która przechodzi ulicami miast i wsi. Jest to radosne święto ku czci wspaniałego daru Chleba, z którym Chrystus związał swoją obietnicę życia wiecznego. Ten Chleb jest naprawdę Jego Ciałem, to znaczy Jego człowieczeństwem, poprzez które Bóg uświęca serca, ludzi, wspólnoty, narody i cały wszechświat.

Eucharystia staje się w ten sposób początkiem nowej ludzkości i odnowionego świata, który objawi się w pełni na końcu dziejów. Już teraz jednak wzrasta niczym zasiew i zaczyn Królestwa Bożego.

2. Cechą charakterystyczną nowej ludzkości odkupionej przez Chrystusa jest pełnia braterskiej miłości. Eucharystia jest bowiem w pełnym tego słowa znaczeniu sakramentem miłości, pojmowanej jako dar z siebie. Bez duchowego pokarmu, czerpanego z Ciała i Krwi Chrystusa, ludzka miłość pozostaje zawsze skażona egoizmem. Natomiast komunia z niebieskim Chlebem nawraca serca i wzbudza w nich zdolność miłowania tak, jak umiłował nas Jezus.

«Komunia»: to słowo, którym często określamy Eucharystię, jest w tym kontekście niezwykle znamienne. Kto przyjmuje z wiarą Ciało Chrystusa, jednoczy się wewnętrznie z Nim, a w Nim z Bogiem Ojcem w miłości Ducha Świętego. Bóg w człowieku, człowiek w Bogu. To właśnie staje się autentycznym fundamentem komunii w Kościele. Jak pisze apostoł Paweł do Koryntian: «Ponieważ jeden jest chleb, przeto my (...) tworzymy jedno ciało» (1 Kor 10, 17).

3. Jezus, Chleb życia wiecznego, zstąpił z nieba dzięki wierze Maryi, która najpierw nosiła Go w swoim łonie z bezgraniczną miłością, a później szła wiernie za Wcielonym Słowem aż po krzyż i zmartwychwstanie. Prośmy Maryję, aby pomogła nam odkryć na nowo centralne znaczenie Eucharystii, zwłaszcza w dniu Pańskim, abyśmy mogli w pełni przeżywać braterską komunię. Prośmy Ją także, aby prowadziła nas ku prawdziwej jedności. Maryi pragnę też w szczególny sposób zawierzyć moją pielgrzymkę na Ukrainę, którą rozpocznę w najbliższą sobotę. Niech ta apostolska podróż stanie się kolejnym etapem drogi ku upragnionej jedności wszystkich chrześcijan.

W najbliższą środę obchodzony będzie Światowy Dzień Uchodźcy. Ma on zwrócić uwagę na potrzebę solidarności z milionami ludzi, którzy żyją w trudnych sytuacjach jako uchodźcy i wysiedleni. Niestety w ostatnich latach ta plaga nieustannie się rozszerza: w konsekwencji coraz pilniejsza jest potrzeba zapewnienia uchodźcom międzynarodowej ochrony, ale zarazem coraz więcej jest państw, które próbują ją ograniczać. Wyrażając nadzieję, że zostaną wszędzie usunięte przyczyny przymusowych migracji, wzywam do ponowienia wysiłków, aby uchodźcom nie zabrakło nigdy należytego zrozumienia i niezbędnej pomocy.