Ukraina: śluby wieczyste sercanek na Podolu

Wieczysta profesja zakonna dwóch sióstr ze Zgromadzenia Córek Najczystszego Serca Maryi odbyła się 8 września w parafii Chrystusa Króla Wszechświata w Chmielnickim na Podolu. Uroczystości przewodniczył biskup kamieniecko-podolski Leon Dubrawski, otoczony piętnastoma kapłanami.

Profesja wieczysta, czyli wieczyste śluby czystości, posłuszeństwa i ubóstwa, złożyły na ręce przełożonej wikariatu dwie siostry: s. Inna Wyszpolska, s. Irena Francuz.

Podczas homilii biskup zauważył że śluby sióstr przypominają postawę Maryi, która powiedziała Bogu "tak" i w pokorze i czystości wypełniła swoje powołanie. Zakonnice są znakiem okazującym niebo, dowodem na istnienie wiecznych radości. Wręczając siostrom zakonne obrączki dziękował ich rodzicom: "Nie byłoby dziś obrączek wierności Bogu bez waszych małżeńskich".

Kościół Chrystusa Króla, jeden z największych na Ukrainie, był wypełniony po brzegi, mimo że było południe dnia pracy. Komunii świętej udzielano wszystkim uroczyście pod dwoma postaciami. Modlono się Koronką do Miłosierdzia Bożego i suplikacją o pokój przy wystawionym Najświętszym Sakramencie.

Siostra Inna pochodzi z parafii Chrystusa Króla z Chmielnickiego. Uczestniczyła w katechizacji prowadzonej przez siostry, do których zgromadzenia sama później wstąpiła. Obecnie katechizuje młodzież. Również siostra Irena z pobliskich Jarmoliniec poznała sercanki w swojej parafii. Aktualnie katechizuje w parafii św. Antoniego i pełni posługę organistki w parafii św. Jana Pawła II we Lwowie. Ta ostatnia parafia prowadzi regularną ewangelizację w państwowej szkole dla dzieci opóźnionych w rozwoju, gdzie również będzie pomagać siostra Irena.

Zgromadzenie Córek Najczystszego Serca Najświętszej Maryi Panny, popularnie zwane sercankami, zostało założone w Nowym Mieście nad Pilicą 8 grudnia 1885 r. przez bł. Honorata Koźmińskiego i Matkę Paulę Malecką. Jest to zgromadzenie bezhabitowe - siostry nie noszą stroju zakonnego.

Charyzmatem zgromadzenia jest praca opiekuńczo-wychowawcza wśród dzieci i młodzieży. Na ukraińskich ziemiach było obecne prawie od samych początków. W samym Kijowie przed Rewolucją Październikową siostry miały osiem domów dla sierot. W czasach ZSRR działały tajnie, żyły po kilka w zwyczajnych domach (często w blokowiskach), prowadziły podziemny nowicjat i formację zakonną, w domach ukrywały w szafkach Najświętszy Sakrament, katechizowały a nawet prowadziły letnie kolonie dla podopiecznych z państwowych domów dziecka. Dyrekcja nie wiedziała, że oddaje dzieci pod opiekę katolickim zakonnicom. Jeszcze bardziej rozwinęły się w niezależnej Ukrainie. Prowadzą cztery rodzinne domy dziecka, katechizują. Na Ukrainie jest obecnie około sześćdziesięciu sióstr sercanek, tylko kilka z nich jest w wieku emerytalnym. Dziś więcej jest kandydatek do zgromadzenia na Ukrainie niż w Polsce.