Beatyfikacja założycielki sercanek we wrześniu

27 września w Krakowie odbędzie się beatyfikacja s. Klary Ludwiki Szczęsnej, współzałożycielki Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego - sióstr sercanek.

Msza św. będzie sprawowana w Sanktuarium św. Jana Pawła II, a aktu beatyfikacji dokona wysłannik papieża - prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Amato.

Ludwika Szczęsna żyła na przełomie XIX i XX wieku. Wraz z ks. Józefem Sebastianem Pelczarem, profesorem i rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1894 r. założyła Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego i została wybrana jego pierwszą przełożoną generalną. W zgromadzeniu przyjęła imię Klara. Współpracując z ks. Pelczarem, otworzyła ok. 30 domów zakonnych, posyłając siostry do pracy wśród chorych i wśród dziewcząt, dla których tworzyła przytuliska i szkoły praktyczne na terenie Galicji i Alzacji. W czasie I wojny światowej posyłała siostry do pracy w szpitalach wojennych.

- Siostra Klara, jak wspominały ją sercanki, które osobiście ją znały, bardzo troszczyła się o drugiego człowieka - o tych, którym niosła pomoc i o siostry należące do zgromadzenia. Dbała o ich życie duchowe i o codzienny byt. Dopytywała, czy siostry nie są zbyt przemęczone nadmiarem obowiązków, bywało, że sama cerowała ich habity. To prozaiczne i proste gesty, ale świadczące o tym, że miała dla swoich podwładnych wiele ciepła, troski, a zarazem umiała stawiać wymagania - powiedziała PAP s. Sebastiana Choroś ze Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego.

Jak dodała, również współcześnie s. Klara Ludwika Szczęsna może być wzorem wychowawcy. - Była bardzo konsekwentna w swoim życiu i myślę, że może być, zwłaszcza dla ludzi młodych, wzorem konsekwencji w dążeniu do celu - dodała s. Sebastiana.

Ludwika Szczęsna pochodziła z Mazowsza. Urodziła się 18 lipca 1863 r. w Cieszkach jako szóste z siedmiorga dzieci Antoniego i Franciszki, z domu Skorupskiej. W wieku 12 lat straciła matkę. Mając 17 lat uciekła z domu, bo mimo namowy ojca nie chciała wyjść za mąż, ale poświęcić życie Bogu.

W 1885 r. Ludwika wstąpiła do działającego w ukryciu w zaborze rosyjskim Zgromadzenia Sług Jezusa, w którym apostołowała wśród służących. Będąc w tej wspólnocie prowadziła w Lublinie pracownię krawiecką i pełniła funkcję przełożonej. Na prośbę ks. Pelczara, Zgromadzenie Sług Jezusa wysłało s. Ludwikę do Krakowa, gdzie prowadziła przytulisko dla służących, a później wraz z ks. prof. Pelczarem założyła nowe zgromadzenie.

Zmarła w Krakowie w opinii świętości 7 lutego 1916 r., w wieku 53 lat. Proces beatyfikacyjny s. Klary rozpoczął się w marcu 1994 r. W grudniu 2012 r. papież Benedykt XVI podpisał dekret o heroiczności jej cnót, a 5 czerwca tego roku papież Franciszek ogłosił dekret o cudzie przypisywanym wstawiennictwu s. Klary.

Jej duchowy przewodnik ks. Józef Sebastian Pelczar został beatyfikowany w 1991 r., a kanonizowany w 2003 r.

Po II wojnie światowej siostry sercanki zostały usunięte z większości szpitali, szkół, przedszkoli i ochronek, w których wcześniej pracowały. Realizując nadal zadania wyznaczone przez swoich założycieli, podjęły pracę w państwowych domach opieki społecznej, szpitalach oraz parafiach.

Obecnie do zgromadzenia należy na świecie ok. 500 sióstr, w Polsce jest ich ponad 350. Sercanki opiekują się chorymi w domach opieki społecznej i szpitalach oraz dziewczętami potrzebującymi pomocy, prowadząc dla nich m.in. bursy, w Rzeszowie Dom Samotnej Matki i Okno Życia, a na misjach przychodnie, szkoły i sierocińce.