Warszawa: spotkanie modlitewne chrześcijan i Żydów „Wspólna Radość Tory”

Moją drogą do dialogu była najpierw Biblia – powiedziała Urszula Antosz – Rekucka, katechetka z Mszany Dolnej, zaangażowana w pielęgnowanie pamięci o Żydach i przybliżanie młodym judaizmu i żydowskiej kultury. Podzieliła się ona świadectwem podczas dorocznego spotkania modlitewnego chrześcijan i Żydów „Wspólna Radość Tory”, które odbyło się w kościele środowisk twórczych w Warszawie.

Spotkanie, organizowane jak co roku przez Polską Radę Chrześcijan i Żydów rozpoczęło się śpiewem Psalmu 122. Zebranych powitał ks. Grzegorz Michalczyk, gospodarz miejsca, krajowy duszpasterz środowisk twórczych. – Bardzo dziś potrzeba takich spotkań i tego, by odwoływać się do Boga, który jest dawcą jedności – powiedział.

O żydowskim kontekście spotkania „Wspólna Radość Tory” opowiedział prof. Stanisław Krajewski, współprzewodniczący Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów. Przypomniał, że obchodzone jest ono w niedzielę po święcie Simchat Tora, które kończy cykl żydowskich świąt jesiennych. Następnie przybliżył krótko charakter i znaczenie tych świąt.

Następnie zebrani wysłuchali fragmentu Tory (Księga Powtórzonego Prawa 26, 1-11), który po hebrajsku odczytała rabinka Małgorzata Kordowicz a po polsku – Ewa Klinger.

Komentarz żydowski do tego fragmentu Biblii wygłosiła Agnieszka Ziątek, członkini Gminy Wyznaniowej Żydowskiej, absolwentka „Talmudic Studies” w Jerozolimie. Zwróciła uwagę, że tekst ma znaczenie podstawowe, z którego wynika m.in. że indywidualna osoba ma zauważyć dar, jaki otrzymuje od Boga i umieć za niego podziękować. Mówiła również o dodatkowych warstwach znaczeniowych, które wydobywane były przez stulecia w tradycji komentarzy biblijnych.

Komentarzem chrześcijańskim podzielił się o. Maciej Biskup OP, zaangażowany w dialog ekumeniczny i dialog z judaizmem. Zwrócił uwagę szczególnie na dwa słowa występujące w tekście: „dar” i „przybysz”. Podkreślił, jak ważne jest doświadczenie daru. Bez tego doświadczenia nie ma wdzięczności a co za tym idzie - radości. Nawiązując do encykliki papieża Franciszka” Laudato si’” mówił też o odpowiedzialności za dar, jakim jest ziemia. W kontekście słowa „przybysz” zaznaczył, że rzeczywistość Ziemi Obiecanej to rzeczywistość relacji, spotkania z innym, a zwłaszcza z Innym, którym jest Bóg.

Na zakończenie świadectwem „Moja droga do dialogu” podzieliła się Urszula Antosz – Rekucka, katechetka z Mszany Dolnej. Co roku organizuje ona obchody Dnia Pamięci o Ofiarach Holocaustu, miejskie rocznice Zagłady w Mszanie Dolnej i obchody Dnia Judaizmu. W roku 2015 otrzymała wyróżnienie w IX edycji Nagrody Ireny Sendlerowej „Za naprawianie świata”. W 2017 r. była nominowana do nagrody POLIN. W 2018 r. była laureatką Nagrody im ks. Stanisława Musiała.

- Tą drogą do dialogu była najpierw Biblia. Fascynacja Biblią przerodziła się w fascynację kulturą i historią żydowską – powiedziała nawiązując do podjętych niegdyś studiów teologicznych, na których zetknęła się po raz pierwszy bliżej z tradycją żydowską. „Wzbudził On we mnie miłość przeciwną” – cytowała bliskie sobie słowa Psalmu 16.

Urszula Antosz – Rekucka przybliżyła zebranym etapy kształtowania się tej miłości i jej rozwoju oraz swą bogatą działalność wśród młodzieży, odtwarzanie pamięci, szukanie świadków historii, przybliżanie muzyki, tradycji religijnych i kultury. Podzieliła się też sukcesem pedagogicznym w jednej z najtrudniejszych klas, której uczniowie, chłopcy, sami poszli na zbiorową mogiłę Żydów zamordowanych w Mszanie, by zapalić znicz na grobie ofiar, wśród których był (jak sie dowiedzieli od nauczycielki) „taki sam chłopak jak oni”.

Lektura, komentarze i świadectwo przeplatane były muzyką. Zabrzmiała m.in. Pieśń Żydów Sefardyjskich, intonowana przez kantora Drogi Neokatechumenalnej, Psalm 133 „Zobaczcie, jak jest pięknie przebywać razem z braćmi” oraz utwory kompozytorów pochodzenia żydowskiego – „Legenda” Henryka Wieniawskiego i „Nigun” Ernesta Blocha.

„Wspólna Radość Tory” to unikalna w skali światowej inicjatywa Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów. Spotkania w duchu modlitwy wokół Biblii odbywają się od 1992 r.