Sympozjum z okazji 24. Dnia Judaizmu: Życie i śmierć, „Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście” (Pwt 30,15)

Z okazji 24. Dnia Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce, odbyło się dziś sympozjum poświęcone hasłu tegorocznych obchodów: Życie i śmierć, „Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście” (Pwt 30,15). Wśród prelegentów znaleźli się m.in. Naczelny Rabin w Polsce Michael Schudrich, prof. dr hab. n. med. Andrzej Friedman, ks. dr hab. Bartosz Adamczewski z UKSW oraz dr hab. Barbara Strzałkowska również z UKSW.

W swoim wystąpieniu pt. „Życie i śmierć w tradycji żydowskiej na czas pandemii” Michael Schudrich mówił i.in. o wadze jaką żydzi przypisują życiu. Podkreślił, że jest ono jedną z najważniejszych wartości.

-Kiedy był początek pandemii zamknąłem synagogę w Warszawie. To było strasznie trudne. Zamknąć dom modlitwy? Jak to jest możliwe? Zamknąć dom modlitwy, który był zamykany tylko na czas wojny? Ta sytuacja niosła z sobą ból, ale najważniejszą rzeczą było i jest ratowanie życia – zaznaczył.

Rabin podkreślił, że by podjąć dobre decyzje potrzebne są rady ekspertów z danej dziedziny. Podkreślił, że sam konsultował się z prof. Friedmanem, by dowiedzieć się co jest bezpieczne i najlepsze dla ratowania życia.

Dodał, że najtrudniej jeśli dwóch ekspertów na tym samym poziomie ma odmienne zdanie. - W takiej sytuacji trzeba wybrać najbardziej restrykcyjną opinię, ponieważ o życie mamy troszczyć się najbardziej – wyjaśnił.

Prof. dr hab. n. med. Andrzej Friedman opowiedział o kwestii umierania z punktu widzenia lekarza. Podkreślił, że bardzo trudna jest dla niego sytuacja, w której dzięki postępowi medycyny udaje się uratować osobę w bardzo ciężkim stanie. Wiadomo, że człowiek ten utracił bezpowrotnie świadomość i nie może się to skończyć inaczej jak tylko śmiercią.

- To ogromne obciążenie. To głównie praca pielęgniarek i fizjoterapeutów. Masaże, rehabilitacja, codzienna opieka dotycząca fizjologii, która trwa. Zajmowanie się przez miesiące pacjentami, którzy i tak w końcu odejdą. To dla mnie dramatyczny problemem, którego nie umiem rozwiązać. W którym momencie kończy się człowieczeństwo – powiedział, podkreślając, że w takiej sytuacji najmocniej cierpi rodzina pacjenta.

Lekarz podkreślił, że bardzo ciężko wyznaczyć moment, od którego można mówić o uporczywej terapii. Na to pytanie nie ma uniwersalnej odpowiedzi. - Za każdym razem decyzję podejmuję ja, jako lekarz. W którym momencie wiem, że terapia jest daremna. Na co dzień mam takich pacjentów – zaznaczył.

Ks. dr hab. Bartosz Adamczewski z UKSW przedstawił wykład pod tytułem „Życie i śmierć u początków Tory". Duchowny skwitował, że jeżeli mamy przetrwać czas pandemii to potrzebne nam jest nie tylko życie ludzi, potrzebne są też tablice dekalogu, mamy zachować to co jest naszym dziedzictwem duchowym. Jak ocenił, bez tego drogowskazu łatwo wkroczyć w świat darwinizmu społecznego, którym rządzi pieniądz.

Czas pandemii pokazuje też, że w życiu niezbędny jest dekalog, który musimy przekazać następnym pokoleniom. Musimy skupić się na tym by przeżyć, ale nie można zapominać, że życie ma również aspekt duchowy. Tylko tak można zachować życie. Nie tylko to fizyczne ale i duchowe – wyjaśnił kapłan.

***

Po raz pierwszy Dzień Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce obchodzono w 1998 r. w Warszawie. Od tego czasu centralne obchody odbywają się w największych polskich miastach, a równoczesne w wielu innych miejscowościach.

Ustanowiony przez Episkopat Dzień Judaizmu ma pomóc katolikom w odkrywaniu judaistycznych korzeni chrześcijaństwa i przypominać, że antysemityzm jest grzechem. Ma też przybliżać nauczanie Kościoła po II Soborze Watykańskim na temat Żydów i ich religii. Służy też posoborowemu wyjaśnianiu tekstów Pisma Świętego, które w przeszłości mogły być interpretowane w sposób antyjudaistyczny i antysemicki.

Co roku centralne obchody Dnia Judaizmu organizuje inna polska diecezja wraz z powołanym w 1996 r. Komitetem ds. Dialogu z Judaizmem.

Obecnie do gmin żydowskich w Polsce należy ok. 4 tys. osób, natomiast społeczność Żydów w Polsce szacuje się na ok. 20 tys.