Karaimi w dawnej fotografii

Wystawa "Karaj jołłary - karaimskie drogi" w krakowskim Muzeum Etnograficznym ukazuje sto lat historii polskich Karaimów.

Na ponad trzystu fotografiach, pochodzących z lat 1864-1960, można oglądać losy kilku pokoleń najmniej licznej mniejszości etnicznej w Polsce. Prezentowane na wystawie zdjęcia zostały odnalezione w domowych archiwach, w prywatnych albumach.

To rodzinne portrety zaaranżowane w atelier, ale też amatorskie fotografie dokumentujące zarówno ważne wydarzenia, jak i codzienne sprawy, spotkania towarzyskie, uroczystości rodzinne, wycieczki, rozgrywki tenisowe na podwórku, przedstawienia teatru amatorskiego, spływy kajakowe Dniestrem.

Fotografie towarzyszyły Karaimom na trasach ich licznych wędrówek: w podróżach służbowych, w trakcie handlowych wypraw na Daleki Wschód, na frontach I wojny światowej, w jenieckich obozach, podczas ewakuacji, w próbach poszukiwania lepszego życia i wielkiej przygody w Ameryce. Pomagały ukoić tęsknotę tym, którzy znaleźli się daleko od domu, stracili kontakt z najbliższymi.

Widoczne dzisiaj na zdjęciach uszkodzenia, to często właśnie ślady przebytej drogi. Za pomocą fotografii polscy Karaimi opowiadają swoją historię, złożoną z wielu prywatnych opowieści, poskładaną z urywków pamięci o życiu karaimskich społeczności w ich dawnych siedzibach w Haliczu, Łucku, Trokach, Wilnie, a po wojnie na Dolnym Śląsku, w Warszawie i Trójmieście.

Karaimi (z hebr. "czytający") to grupa etniczna i religijna, licząca kilka tysięcy osób, spośród których większość żyje w Izraelu. Wyznawana przez nich religia - karaimizm - wyłoniła się na przełomie VII i VIII wieku z judaizmu. Kodyfikatorem jej założeń był Anan ben Dawid z Basry. W Polsce mieszka obecnie, wg różnych danych, od kilkudziesięciu do kilkuset Karaimów.