Polska droga z nieba prawie do piekła

Pełny biało-czerwony Stadion Narodowy, świetna atmosfera, emocje, dramaturgia, ale nie było happy endu. Polscy piłkarze po 1:1 z Grekami wciąż bez historycznego zwycięstwa w mistrzostwach Europy. A po pierwszej połowie było tak pięknie...

Dla służb porządkowych i kibiców inauguracyjny mecz Euro 2012 zaczął się na długo przed pierwszym gwizdkiem sędziego. Od rana w najbliższej okolicy Stadionu Narodowego nie można było parkować samochodów, a ulice patrolowali policjanci oraz strażnicy miejscy.

Od godzin południowych tłum wokół obiektu gęstniał, a z centrum miasta wylewała się biało-czerwona fala. Nastrój wyczekiwania na inaugurację turnieju mieszał się z turystycznym zacięciem do robienia zdjęć i kupowania kibicowskich akcesoriów.

Bramy stadionu zostały otwarte trzy godziny przed pierwszym gwizdkiem, a ponieważ niemal równocześnie zaczęło padać sympatycy futbolu wykorzystali trybuny Narodowego i jego zasunięty dach, by schronić się przed deszczem. Większość zanim zajęła miejsca zatrzymywała się i podziwiała imponująco prezentujący się obiekt, który mienił się biało-czerwonymi barwami krzesełek i ułożonymi na nich różnokolorowymi kartonami, które zostały wykorzystane do ułożenia flag podczas ceremonii otwarcia flag wszystkich 16 krajów uczestniczących w Euro 2012.

Pierwszą próbę gardeł sympatycy reprezentacji przeprowadzili o 16.22, gdy ubrani w gustowne ciemne garnitury polscy piłkarze wyszli, by zapoznać się z murawą.

Po trybunach poniosło się gromkie "Polska, Polska, Polska", na co kadrowicze odpowiedzieli oklaskami. Czuć było, że szykuje się coś wielkiego, niecodziennego.

Po raz drugi kibice gorąco powitali graczy trenera Franciszka Smudy, gdy wyszli na rozgrzewkę. Nieco wcześniej niż zwykle, bo musieli opuścić murawę o 17.40 i zrobić miejsce dla ponad 800 tancerzy i artystów, którzy wzięli udział w 12-minutowej ceremonii otwarcia ME.

W głównej loży, tuż nad tunelem, którym na boisko wychodzą piłkarze, siedzieli już wszyscy najważniejsi goście: pełniący w piątek honory gospodarza szef UEFA Michel Platini, prezydenci Polski i Ukrainy Bronisław Komorowski oraz Wiktor Janukowycz, a także szefowie piłkarskich federacji krajów-gospodarzy Grzegorz Lato i Hryhorij Surkis.

Zauroczeni uroczystością kibice na krótko zastygli, a ożywili się ponownie, gdy podwieszone pod kopułą stadionu telebimy pokazały gotowych do wyjścia na boisko zawodników obu zespołów. Wszyscy stali z miejsc i zaczęli skandować: "Polska, biało-czerwoni". Po chwili Chór Akademicki Uniwersytetu Warszawskiego odśpiewał oba hymny - grecki przy brawach publiczności i Mazurka Dąbrowskiego przy pomocy 50 tysięcy kibiców biało-czerwonych.

Punktualnie o godz. 18 hiszpański arbiter Carlos Velasco Carballo, którego podczas rozgrzewki uważnie obserwował szef sędziów UEFA Pierluigi Collina, dał znać do rozpoczęcia 14. edycji piłkarskich mistrzostw Europy.

Jakby własne spotkania rozgrywali trenerzy. Ubrany w dres Franciszek Smuda na stojąco obserwujący wydarzenia na boisku, który niemal non stop podskakiwał, przebierał nogami, podbiegał do linii bocznej, czy łapał się za głowę po mniej udanych zagraniach swoich piłkarzy. Portugalczyk Fernando Santos w garniturze był bardziej powściągliwy w zachowaniu, choć po dwóch groźnych akcjach Polaków w pierwszym kwadransie wyskoczył aż pod linię boczną boiska, strofując własnych zawodników.

W 17. minucie stadion eksplodował z radości. Po dośrodkowaniu Jakuba Błaszczykowskiego Robert Lewandowski, czyli ten, na którego wszyscy najbardziej liczyli, strzałem głową zapewnił Polakom prowadzenie. Poprzednio w pierwszym występie w wielkiej imprezie biało-czerwoni zdobyli gola... 15 czerwca 1974 roku.

Na strzelca gola rzucili się koledzy z drużyny, także ci z ławki rezerwowych, trenerzy padli sobie w ramiona. Na trybunach szał radości, a po chwili nawoływanie "Jeszcze jeden, jeszcze jeden".

Tuż przed przerwą w głównej roli wystąpił sędzia. Najpierw uznał, że Sokratis Papastathopoulos faulował Rafała Murawskiego, a że wcześniej Grek został już ukarany żółtą kartką, to musiał opuścić plac gry, choć długo nie mógł się z tym pogodzić ani on, ani jego koledzy. Po dwóch minutach jeszcze większą wściekłość wywołała u mistrzów kontynentu z 2004 roku sytuacja, w której Damien Perquis zatrzymał piłkę w polu karnym ręką, a gwiazdek arbitra milczał. Santos niemal rozerwał marynarkę...

Szybko jednak na Narodowym można było usłyszeć: "Jesteśmy z wami, Polacy jesteśmy z wami", co zagłuszyło ok. trzy tysiące wiwatujących przybyszów z Hellady.

"Gramy u siebie, Polacy gramy u siebie" po chwili dało się słyszeć na trybunach, ale podopieczni Smudy nie potrafili wrzucić nawet nie piątego, a trzeciego biegu.

"Gramy do końca, Polacy gramy do końca" zaintonowali kibice, ale obraz gry nie uległ zmianie. Grecy osiągnęli cel. Byli w opresjach, a zremisowali i po meczu się cieszyli. Gospodarze jeden punkt zawdzięczają interwencji rezerwowego bramkarza. Kibice podziękowali im oklaskami, ale opuszczali stadion nieco zawiedzeni.

Kolejne emocje na Stadionie Narodowym - we wtorek. Polska - Rosja.